Η ΕΣΣΔ, ο Κασιδιάρης και το ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου

Στο ημερολόγιο κάθε σοβαρού ευρωπαίου νοσταλγού της ΕΣΣΔ υπάρχει κάθε χρόνο μια «αποφράς» ημερομηνία. Το μακρινό 2009 το ευρωκοινοβούλιο ψήφισε την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού (γνωστή και ως Διεθνής Ημέρα της Μαύρης Κορδέλας σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης). Για να μη μείνει δε καμία σκιά σε σχέση με τη στόχευση της συγκεκριμένης ημέρας, το ψήφισμα ξεκαθάριζε ότι στόχος είναι «να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και ιδιαίτερα του Σταλινισμού και του Ναζισμού».

Ακόμη και αν δεν έχετε ξαναδιαβάσει σχετικά, δεν είναι δύσκολο να μαντέψετε τι συνέβη. Το ψήφισμα έγινε δεκτό από την Ολομέλεια με συντριπτική πλειοψηφία. 533 ευρωβουλευτές ψήφισαν «υπέρ», 44 «κατά» και 33 απείχαν. Οι Έλληνες ευρωβουλευτές είτε καταψήφισαν (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), είτε απείχαν της ψηφοφορίας (ΝΔ). Η συγκεκριμένη εθνική στάση εξηγεί πολλά για τις επιλογές της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας στη χώρα μας αλλά σίγουρα εξηγεί την αντίδραση της εγχώριας αριστεράς στην απόπειρα της Κυβέρνησης να θέσει με θεσμικό τρόπο εκτός εκλογών το κόμμα του Κασιδιάρη. «Το πολιτικό σύστημα οφείλει να εξαντλεί τα συνταγματικά περιθώρια ώστε να μην εκπροσωπούνται στη Βουλή εγκληματικές οργανώσεις», τόνισε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του ο πρωθυπουργός.

Όπως ήταν φυσικό, το ΚΚΕ αντέδρασε στην πρωτοβουλία που φέρει τη σφραγίδα Μητσοτάκη. «Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να δεχτεί ρυθμίσεις που προχωρούν σε επικίνδυνες γενικεύσεις, αφήνοντας χώρο και για την απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων που εξισώνει τη φασιστική με την κομουνιστική ιδεολογία και δράση. Ούτε φυσικά θα συμφωνήσει να ελέγχεται σε κάθε εκλογική μάχη από τον Άρειο Πάγο η λειτουργία και η δράση του και να εξαρτάται από αυτόν τον έλεγχο η συμμετοχή του στις εκλογές. Αυτοί οι επικίνδυνοι δρόμοι ανοίγονται με την επίσημη πολιτική και το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, που αξιοποιείται ήδη για να απαγορευτούν σε μια σειρά χώρες κομουνιστικά κόμματα και νεολαίες, κομουνιστικά σύμβολα κ.λπ.». Η στάση του είναι ξεκάθαρη, όπως πάντα. Δεν αποδέχεται την εξίσωση που δρομολογούν οι ευρωπαίοι και τα θύματα του κομουνισμού. Δεν αποδέχεται φυσικά και οποιονδήποτε έλεγχο ακόμη και από τον Άρειο Πάγο. Το ιστορικό διώξεων των κομουνιστών στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, χρησιμοποιείται απροκάλυπτα από το ΚΚΕ για την πλήρη ασυδοσία. Δεν δέχεται κανέναν έλεγχο. Νομικό, οικονομικό ή άλλο.

Ουσιαστικά αντίθετος στην πρόταση της Κυβέρνησης εμφανίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσανατολίζεται στο να καταθέσει δική του νομοθετική ρύθμιση. Επί της ουσίας και ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι πρέπει «η νομοθετική πρόταση να είναι σαφής για τους νεοναζί και να μην ανοίγει κερκόπορτα για διευρυμένες ερμηνείες κι εξίσωση του ναζισμού με οποιαδήποτε άλλη πολιτική ιδεολογία». Στελέχη της Κουμουνδούρου άλλωστε δήλωσαν ξεκάθαρα ότι η πρόταση της Κυβέρνησης «αφήνει έδαφος σε επικίνδυνες και ανιστόρητες παρερμηνείες με την επίκληση της θεωρίας των δύο άκρων». Προφανώς και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τον Κασιδιάρη εκτός βουλής αλλά προσέχει ώστε να μη γίνει κανένα λάθος και στραφούν εναντίον του τίποτε αριστεροί αντιδημοκράτες. Τελειώνει δε την ανακοίνωσή του κατηγορώντας την Κυβέρνηση για την ανενόχλητη δράση του κασιδιάρη στα social media. Αν το θέμα δεν ήταν τόσο σοβαρό, η Κυβέρνηση θα μπορούσε να απαντήσει ότι «θα τον τελείωνε» αλλά δεν βρίσκει αίθουσα.

Παράθυρο για ενστάσεις υπάρχει και στο ΠΑΣΟΚ. «Η όποια ρύθμιση, απαιτεί τεχνική επάρκεια, αρτιότητα και λεπτούς χειρισμούς ώστε η διάταξη που θα ψηφιστεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο να είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα». Η Χαριλάου Τρικούπη επίσης θέλει εκτός εκλογών τον Κασιδιάρη αλλά θα μπορούσε και να αντιδράσει τελικά στην πρόταση της Κυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να κλίνει και προς τις δύο κατευθύνσεις μένοντας πιστό στην γραμμή την οποία εξαρχής έχει χαράξει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Τελικά και βάσει στατιστικής γέρνει με νομοτέλεια προς τ’ αριστερά.

Η ουσία της συζήτησης για το κόμμα Κασιδιάρη δεν είναι άλλη από τον αν μια εγκληματική οργάνωση ή μέλη της μπορούν να ενδύονται τον μανδύα της δημοκρατικότητας και να επωφελούνται από το φιλελεύθερο πολίτευμα και τις διατάξεις του. Το κράτος οφείλει να κάνει ό,τι μπορεί για να κλείνει τις όποιες τρύπες, ώστε να μην «hackάρουν το σύστημα» εγκληματίες αλλά και νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού. Προφανώς το θέμα δεν είναι ούτε η αντισυνταγματικότητα όπως «φοβάται» το ΠΑΣΟΚ. Εννοείται ότι τόσο η Βουλή όσο και το ΣτΕ παραμένουν θεματοφύλακες της τήρησης του Συντάγματος.

Σχεδόν απροκάλυπτα όμως και σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση αρνείται αυτό που όλη η υπόλοιπη Ευρώπη ψήφισε το 2009. Δεν γίνεται όμως και να απαιτείς θεσμικότητα και να βάζεις περιορισμούς ανάλογα με το ποιος σε βολεύει και ποιον συμπαθείς. Για το νομοθέτη, δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο δράστης ενός αδικήματος. Αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Μπορεί φυσικά να συμβαίνει και σε μια κοινωνία που γαλουχήθηκε με «ήρωες» και «εχθρούς» διαγράφοντας την ιστορία της. Μπορεί να συμβαίνει στη χώρα που βουλευτής έχει δηλώσει ότι «Οι οργανώσεις αυτές, όπως η 17Ν, είχαν ένα λαθεμένο, αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου».