Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την έκταση της δημοσιότητας για την κατάθεση της γραμματέα του Χρήστου Καλογρίτσα, στο Ειδικό Δικαστήριο περί ευθύνης υπουργών.
Προφανώς πολύ λίγοι συμπολίτες είναι σε θέση να ξέρουν αν τα όσα κατέθεσε στο ειδικό δικαστήριο (αυτό στο οποίο δικάζεται ο σύντροφος Παππάς, όχι αυτό στο οποίο δικάζεται ο σύντροφος Παπαγγελόπουλος) η γραμματέας του συντρόφου Καλογρίτσα περί χρημάτων μέσα σε τσάντες και φακέλους που κατέληγαν στο ΣΥΡΙΖΑ και σε λειτουργούς της ενημέρωσης, είναι αληθή. Αλλά σχεδόν όλοι μπορούν να καταλάβουν ότι το να καταγγέλλεται κάτι τέτοιο, ενόρκως και επωνύμως σε ένα ειδικό δικαστήριο, είναι κάτι το εξαιρετικά σοβαρό. Ή μπορεί και όχι. Μπορεί όταν μια τέτοια μαρτυρία αφορά την αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική» παράταξη, να μην τρέχει μία.
Αυτό το υποθέτω γιατί ενώ κανείς θα περίμενε μια τέτοια κατάθεση να έβρισκε μια θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, να ήταν το πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, απασχόλησε τα μέσα της χώρας λιγότερο κι από το ελαφρολαϊκό ριάλιτι ανάγνωσμα του Χάρι της Μέγκαν.
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η χρηματοδότηση ενός κυβερνητικού κόμματος (και νυν κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) όπως και δημοσιογράφων από επιχειρηματία, δηλαδή ο ορισμός της διαπλοκής, είναι κάτι γενικώς αδιάφορο για τους Έλληνες δημοσιογράφους. Μόνο που πριν λίγα χρόνια, όταν ο Αλέκσης ήταν πρωθυπουργός και κάποιοι ανώνυμοι και προστατευμένοι μάρτυρες ενοχοποιούσαν 10 πολιτικούς αντιπάλους του Αλέκση και της παρέας του, το θέμα έπαιζε σε όλα τα πρωτοσέλιδα και μ’ αυτό ξεκινούσε κάθε δελτίο «ειδήσεων» της ελληνικής τηλεόρασης. Για να μην πούμε για τις καταγγελίες για τις παρακολουθήσεις και την αναστάτωση που φαίνεται να προκαλούν στον δημοσιογραφικό κόσμο της χώρας.
Δεν είναι λοιπόν ότι ο ελληνικός τύπος δεν ενδιαφέρεται για τα πολιτικά σκάνδαλα. Φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρεται για τα σκάνδαλα με «προοδευτικό» πρόσημο. Φαίνεται πως υπάρχει μια ειδική ευαισθησία που οδηγεί σε ειδική, ευνοϊκή, μεταχείριση των συντρόφων για τους οποίους υπάρχουν σκιές τόσο βαριές ώστε να απασχολούν και ειδικά δικαστήρια.
Κανείς μπορεί να υποστηρίξει ότι η μούγκα για την κατάθεση της γραμματέως οφείλεται στο ότι εμπλέκει και δημοσιογράφους. Δηλαδή επαγγελματίες ενός κλάδου στον οποίο η φράση «συντεχνιακή ομερτά» βρίσκει το πλήρες της νόημα. Όμως αυτή η μούγκα δεν προέκυψε τώρα που εμπλέκονται και δημοσιογράφοι. Εδώ και καιρό δυο σημαντικοί υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης (ο ένας κολλητός του Αλέκση) κάθονται στο σκαμνί ειδικών δικαστηρίων αντιμετωπίζοντας σοβαρές κατηγορίες (όλες οι κατηγορίες που μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει σε ειδικό δικαστήριο είναι σοβαρές) και ο ελληνικός τύπος πετάει χαρταετό. Λες και δικάζονται δυο πολιτευτές για κάποια παράβαση του ΚΟΚ.
Τα τάχα «πετσωμένα» μέσα αποδεικνύονται τόσο συριζολάγνα που ενώ είναι έτοιμα να υπερπροβάλλουν κάθε θέμα που βολεύει την συριζαϊκή προπαγάνδα (θυμηθείτε ας πούμε τι συνέβη το καλοκαίρι με τα παραμύθια για τον Έβρο ή τι συμβαίνει με τις καταγγελίες για τις παρακολουθήσεις) αρνούνται επιμόνως να αναδείξουν μια υπόθεση (ή μάλλον δύο υποθέσεις αφού είναι δύο τα ειδικά δικαστήρια) η οποία μόνο κολακευτική δεν είναι για την παρέα του Αλέκση.
Το ξέρω ότι δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από μια ενημέρωση που περιμένει την ευκαιρία να μετατραπεί ολόκληρη σε πρωϊνάδικο ή μεσημεριανάδικο (δείτε ας πούμε τα ρεπορτάζ των δελτίων «ειδήσεων» για τους γαλαζοαίματους που θα έρθουν για την κηδεία στο Τατόι) αλλά εδώ η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως περίεργη ακόμα και για τα στάνταρ του ελληνικού τύπου. Εκτός αν οι λειτουργοί της ενημέρωσης θεωρούν τον χρηματισμό κομμάτων και δημοσιογράφων του «προοδευτικού» χώρου τόσο πιθανή ώστε να μην την αξιολογούν καν ως είδηση. Και μπράβο τους.
5°
