Μια νέα πορεία για τον τόπο

Η κυβέρνηση Σαμαρά έλαβε το βράδυ της Παρασκευής 10/10 ψήφο εμπιστοσύνης. Με αυτό κατάφερε να κερδίσει ακόμη τέσσερις περίπου μήνες στην εξουσία. Η παραμονή όμως στην εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός. Το θέμα είναι πως την χρησιμοποιείς, τι σχέδιο έχεις και τι αλλαγές έχεις σκοπό να προωθήσεις. Η αίσθηση των περισσοτέρων Ελλήνων είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν έχει διάθεση για αλλαγές – αν βέβαια είχε ποτέ. Έτσι οι πρόωρες εκλογές φαίνονται αυτήν την στιγμή αναπόφευκτες.  

Πρόκειται για μια κάκιστη εξέλιξη για τη χώρα. Το 2012 οι δύο διαδοχικές πρόωρες εκλογές έβαλαν σε κίνδυνο την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη. Υπάρχει πιθανότητα τον ίδιο κίνδυνο να διατρέξουμε εκ νέου. Ήδη τα διαφορικά επιτόκια σε σύγκριση με την Γερμανία (τα spreads) κινούνται πάλι σε απαγορευτικά επίπεδα. Η άντληση κεφαλαίων από τις διεθνείς χρηματαγορές για την χρηματοδότηση του φαύλου και καταστροφικού για την ανάπτυξη κράτους μας δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη – παρά τις θριαμβολογίες του πρωθυπουργού. 

Μια επιδείνωση της κρίσης καραδοκεί γιατί οι αιτίες που την προκάλεσαν δεν θεραπεύτηκαν. Ποιος ευθύνεται; Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, του οποίου η πεισματικά κομματική πολιτική εις βάρος του κοινωνικού συνόλου προκάλεσε την οικονομική κατάρρευση. Πολιτική την οποία αμετανόητο συνεχίζει.

Το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης ανήκει στην κυβέρνηση – γιατί πάντα αυτοί που ασκούν την εξουσία δίνουν τον τόνο. Το ότι η τρικομματική στην αρχή κράτησε τη χώρα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα επίτευγμα. Όμως στη συνέχεια έκαναν τα πάντα για να μην εφαρμόσουν καμιά μεταρρύθμιση που θα ευνοούσε την ανάκαμψη της οικονομίας κι έτσι την πραγματική ισοσκέλιση των προϋπολογισμών μέσα από τη δίκαιη φορολογία του παραγόμενου πλούτου. Κι έτσι επιδόθηκαν σε μιαν άνευ προηγουμένου φορολογική ληστεία των μεσαίων και των κατώτερων στρωμάτων. Σκότωσαν την οικοδομική δραστηριότητα, οδήγησαν στο κλείσιμο χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και φυσικά προκάλεσαν την εγκληματική αύξηση της ανεργίας ιδίως των νέων. Τα «πλεονάσματά» τους είναι πλασματικά και μη βιώσιμα: το υστέρημα του κόσμου στο οποίο έβαλαν χέρι όπου να ’ναι εξαντλείται. Μετά τις ευρωεκλογές υιοθέτησαν κι αυτοί πλήρως τη λαϊκίστικη δημαγωγία. Ο ανασχηματισμός έδειξε ότι αποφάσισαν να συναγωνιστούν την αντιπολίτευση στην παροχολογία και στην αντιμνημονιακή ρητορική. Όμως στο γήπεδο αυτό είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα ηττηθούν.

Η αντιπολίτευση από την άλλη έπαιξε ανενδοίαστα με τους θεσμούς για να προωθήσει το δικό της κομματικό συμφέρον. Εκβίασαν μέσω της προεδρικής εκλογής βουλευτικές εκλογές που δεν ήθελε η πλειοψηφία του λαού. Υποσχόμενοι την επιστροφή στις παχιές αγελάδες των άφθονων δανεικών αύξησαν φυσικά τα ποσοστά τους. Αλλά ακόμα και σήμερα δεν τους εμπιστεύεται η συντριπτική πλειοψηφία. Ελπίζουν να κυριαρχήσουν εκμεταλλευόμενοι τον αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο που παλιότερα κατήγγελλαν θορυβωδώς. Παρουσίασαν ένα οικονομικό πρόγραμμα που βασίζεται σε ψεύτικες υποθέσεις: θα βάλουν τους «κακούς ξένους» να μας διαγράψουν το χρέος επειδή έτσι θέλουμε, θα συλλάβουν τη φοροδιαφυγή την οποία μέχρι πρότινος κάλυπταν πολιτικά (βλ. τα κατορθώματα του κ. Δρίτσα στην Ύδρα), θα βάλουν χέρι στα κεφάλαια του ΤΧΣ που δεν μπορούν να αγγίξουν και μ’ ένα μαγικό ραβδί θα δημιουργήσουν εκ του μηδενός 300.000 θέσεις εργασίας. Εάν τα εννοούν όλα τούτα είναι βέβαιη η σύγκρoυση με τους εταίρους μας και η αποβολή μας από την Ευρώπη –όπως υπογράμμισαν και οικονομολόγοι που είναι πολιτικοί τους φίλοι.

Από το τραγικό αυτό δίλημμα μπορεί να σώσει τη χώρα μονάχα μια τρίτη δύναμη εθνικής συνεννόησης και ορθολογισμού που θα είναι απαρέγκλιτα μεταρρυθμιστική και ευρωπαϊκή. Μια δύναμη που θα αντιταχθεί πεισματικά στον δεξιό και αριστερό εθνικολαϊκισμό, θα απαιτήσει την κατεδάφιση του κομματικού κράτους και θα πρωτοστατήσει στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του λαού που στραγγαλίζονται σήμερα από τη γραφειοκρατία. Μια δύναμη που θα αγωνιστεί για τη γνήσια αξιολόγηση και αξιοκρατία παντού, που θα αντιταχθεί στη μοιρασιά των κρατικών αξιωμάτων στους κομματικούς ημετέρους, που δεν πρόκειται να στηρίξει καμμιά οικονομική πολιτική του τύπου «ας λέει ό,τι θέλει ο Ντράγκι».

Η δύναμη αυτή σήμερα είναι το Ποτάμι. Με αυτό το πρόγραμμα κατεβαίνει στην εκλογική μάχη που, είτε το θέλουμε είτε όχι, ατύπως άρχισε από σήμερα. Στόχος του δεν είναι να συμπληρώσει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του ενός ή του άλλου. Αλλά να επιβάλει με τη ρυθμιστική του δύναμη μια νέα πορεία για τον τόπο, που έρχεται σε αντίθεση με τις μέχρι τώρα νοοτροπίες και πολιτικές και των δύο.

Το Ποτάμι μιλάει με όλους όσους θέλουν το καλό του τόπου. Αλλά δεν συναλλάσσεται με κανένα που θέλει τη διαιώνιση, υπό οποιοδήποτε «πρόσημο», της σημερινής αθλιότητας για να εξασφαλίσει κυβερνητικούς θώκους. Οι θέσεις του έχουν ήδη πλατιά απήχηση. Και θα γίνεται όλο και πιο προφανές ότι είναι σήμερα η μόνη συγκροτημένη εναλλακτική δύναμη, το πραγματικό αντίπαλο δέος αυτών που έριξαν τον τόπο στα βράχια.