Τα σποτάκια «How to» του ΣΥΡΙΖΑ για τους νέους που θέλουν να φύγουν από το πατρικό τους και να βρουν μια δουλειά και η αρρώστια της ελληνικής κοινωνίας
Αν υπάρχουν ακόμα συμπολίτες οι οποίοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που νομίζουν ότι δικαιούνται τα πάντα και δεν υποχρεούνται για τίποτα, δεν έχουν παρά να δουν τα δύο χιουμοριστικά σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ (αν υπάρχουν κι άλλα και δεν τα έχω απολαύσει, ζητώ συγγνώμη) που απευθύνονται στους νέους. Ή μάλλον στους νέους που έχουν πειστεί ότι δικαιούνται τα πάντα απλώς και μόνο επειδή υπάρχουν. Στους νέους που η προβληματική ανατροφή τους τούς έχει μάθει ότι η επιθυμία τους πρέπει να είναι προσταγή. Στους κακομαθημένους νέους.
Στο πρώτο σποτ ο ήρωας είναι ένας νέος που θέλει να φύγει από το πατρικό του (υποθέτω κάπου κοντά για να του βάζει η μαμά πλυντήριο) και το κείμενο πάει:
«Πώς να φύγεις από το πατρικό σου; Εύκολο. Πρώτον, λες στους γονείς σου "ΦΕΥΓΩ". Δεύτερον, μπαίνεις και ψάχνεις αγγελίες σπιτιών. Μόλις βρεις αυτό που θες, αγοράζεις έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, σερβίτσια, κουζινικά, δεν ξέρω κι εγώ τι, και μετακομίζεις... Α, συγγνώμη. Ξέχασα ότι παίρνεις λιγότερα από 500 ευρώ τον μήνα και ότι τα περισσότερα σπίτια είναι πλέον airbnb. Άδικο δεν είναι;»
Το σποτάκι κλείνει με τις συνήθεις πλειοδοτικές υποσχέσεις και τη φωνή του ηγέτη Αλέκση να υπόσχεται από το υπερπέραν «Δικαιοσύνη παντού» κάνοντας κάθε κακομαθημένο να ονειρεύεται τη Γη της Επαγγελίας στην οποία ο ηγέτης της ελληνικής αριστεράς θέλει να μας οδηγήσει για δεύτερη φορά σε λίγα χρόνια.
Για αρχή να πω ότι αυτό με το airbnb δεν «είναι άδικο» αλλά ένα ξερό ψέμα. Τα σπίτια που προσφέρονται ως τουριστικά καταλύματα είναι ελάχιστα μπροστά στον αριθμό των σπιτιών που απλώς είναι κλειστά. Αλλά το πρόβλημα εδώ δεν είναι η γνωστή αγάπη των συντρόφων για το ψέμα, αλλά η (επίσης γνωστή) αγάπη για την κακομαθησιά.
Γιατί, σύμφωνα με το σποτάκι, ο νέος που θέλει να φύγει από το πατρικό του πρέπει οπωσδήποτε να μείνει εκεί που θέλει. Και προφανώς μόνος του, χωρίς συγκατοίκους κι αλλά τέτοια υποτιμητικά. Η δε κοινωνία είναι υποχρεωμένη να του παρέχει αυτή τη δυνατότητα. Κι αν δεν το κάνει, τον αδικεί. Γιατί δικαιοσύνη είναι ο νέος να κάνει αυτό που γουστάρει, όπως γουστάρει, και με την κοινωνία υποχρεωμένη να του βαράει παλαμάκια και να τον χρηματοδοτεί.
Στο δεύτερο σποτ ο ήρωας είναι ένας νέος που δεν θέλει απλώς να βρει μια δουλειά (αυτά είναι για τους μετανάστες), αλλά να βρει τη δουλειά των ονείρων του. Ο τίτλος του σποτ είναι «Να κάνεις τη δουλειά που ονειρεύεσαι; Ή να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι;» (γιατί για τους συντρόφους το ενδεχόμενο κάποιος να κάνει τη δουλειά που μπορεί είναι αποκρουστικό) κι εμείς ακούμε τα εξής:
«Πώς μπορείς να κάνεις τη δουλειά που πάντα ονειρευόσουν; Εύκολο. Πρώτον, ψάχνεις αγγελίες. Δεύτερον, φτιάχνεις ένα ωραίο βιογραφικό. Μετά πας σε interview και, αν είσαι ικανός και ταιριάζεις στη θέση, συγχαρητήρια, ξεκινάς... Ααα συγγνώμη, ξέχασα ότι δεν έχεις κάποιον γνωστό να σε βολέψει. Άδικο δεν είναι;».
Το σποτ και πάλι ολοκληρώνεται με υποσχέσεις και τη φωνή του Αλέκση.
Δηλαδή: πρέπει να είναι εύκολο να κάνεις τη δουλειά που πάντα ονειρευόσουν και, αν δεν την κάνεις, φταίει το ότι την κάνουν άνθρωποι που είχαν κάποιον γνωστό να τους βολέψει. Όλοι όσοι κάνουν τη δουλειά που θέλουν είναι βύσματα και όποιος δεν κάνει τη δουλειά που θέλει, αδικημένος (για να μην αδικώ κι εγώ τους συντρόφους, να πω ότι πολύ συχνά αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο από το περιβάλλον μας και πιθανόν εδώ να οφείλεται η πεποίθηση ότι όποιος έχει μια καλή δουλειά δεν την αξίζει).
Και στα δύο σποτ ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να κολακέψει και να παρουσιάσει ως λύση την παθογένεια της χώρας: η άρνηση προσαρμογής στην πραγματικότητα, η αίσθηση ότι η κοινωνία μάς χρωστάει τα πάντα απλώς επειδή υπάρχουμε, η πεποίθηση ότι όποιος τα έχει καταφέρει καλύτερα από εμάς το έχει κάνει με πλάγια μέσα, η απαίτηση να πληρωνόμαστε καλά για να κάνουμε τη δουλειά των ονείρων μας και όχι αυτή που μπορούμε ή που χρειάζεται η κοινωνία... με λίγα λόγια όλη η αρρώστια της ελληνικής κοινωνίας μαζεμένη σε λιγότερο από δύο λεπτά.
Δεν ξέρω αν αυτά τα σποτάκια θα παρακινήσουν τους κακομαθημένους στους οποίους απευθύνονται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ (βλέπετε, οι κακομαθημένοι είναι συνήθως και τεμπέληδες), αλλά ξέρω ότι είναι ακόμα δύο σταγόνες δηλητήριο από τις πολλές που ο Αλέκσης και η παρέα του έχουν ποτίσει την ελληνική κοινωνία. Και μπράβο τους.
13°
