Η αλλεργία του ΣΥΡΙΖΑ (και) στα γλυπτά του Παρθενώνα
Η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει ενοχλημένη από το ενδεχόμενο επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα επειδή αυτό, εκτός από καλό για τη χώρα, θα είναι καλό και για την κυβέρνηση.
Γλυπτά του Παρθενώνα: Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για επιστροφή τους στην Ελλάδα και οι προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να το αποτρέψει
Ακόμα και άνθρωποι όπως εγώ (για τους οποίους η επιστροφή ή η παραμονή των γλυπτών του Παρθενώνα στο Λονδίνο είναι θέμα που καταλαμβάνει στην επικαιρότητα χώρο δυσανάλογο της σημασίας του) θα προτιμούσαν τα γλυπτά να επιστρέψουν στον χώρο από τον οποίο εκλάπησαν. Δεν αποκλείω να υπάρχουν και συμπολίτες που, όχι από προβοκατόρικη διάθεση αλλά στα σοβαρά, πιστεύουν ότι αυτά ανήκουν στους κλεπταποδόχους του μουσείου του Λονδίνου, όμως νομίζω ότι είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι συμπολίτες, είτε με πάθος είτε κατά βάθος αδιαφορώντας, πιστεύουν πια ότι ήρθε η ώρα τα γλυπτά του Παρθενώνα να γυρίσουν σπίτι τους και θα χειροκροτούσαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Παρ’ όλα αυτά οι σύντροφοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τώρα που φαίνεται να υπάρχει κάποια σχετική πρόοδος στο θέμα, μοιάζουν να ενοχλούνται και πασχίζουν να βρουν τρόπους να μειώσουν και την προσπάθεια και το πιθανό ευτυχές αποτέλεσμα με γκρίνιες που ούτε μπορούν, ούτε προσπαθούν να κρύψουν ότι αυτό που πραγματικά τους ενοχλεί είναι τα εκλογικά κέρδη τα οποία μπορεί να αποκομίσει η κυβέρνηση. Με πολύ λίγα λόγια η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει ενοχλημένη από το ενδεχόμενο επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα επειδή αυτό, εκτός από καλό για τη χώρα, θα είναι καλό και για την κυβέρνηση.
Κι αυτό από μόνο του δεν είναι περίεργο. Το μεγαλύτερο κόμμα της (πιθανότατα σαρκαστικά) αυτοαποκαλούμενης «προοδευτικής παράταξης», από τη στιγμή που ξέφυγε από τα μικρά μονοψήφια ποσοστά, έχει κάνει πυρήνα της πολιτικής του την επένδυση στην καταστροφή και τη μιζέρια. Όπως είπε και η συντρόφισσα Αχτσιόγλου «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά» με αποτέλεσμα η Αριστερά να παρακαλάει (ή ακόμα και να προσπαθεί) για καταστροφές οι οποίες μπορεί να κάνουν γοητευτικές τις, κατά κανόνα εκτός πραγματικότητας, εξαγγελίες της.
Αυτό που είναι περίεργο είναι το ότι οι σύντροφοι δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να κρύψουν την επιθυμία τους για μιζέρια και καταστροφή. Ας πούμε στο θέμα των γλυπτών του Παρθενώνα δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να κρύψουν ότι θα προτιμούσαν τα γλυπτά να μείνουν στο Λονδίνο παρά να ωφεληθεί η κυβέρνηση από την επιστροφή τους. Αντί να στηρίξουν, έστω και με βαριά καρδιά, την κυβερνητική προσπάθεια (που στο τέλος-τέλος είναι και εθνική), κατηγορούν την κυβέρνηση για καπηλεία, στη συνέχεια απαξιώνουν την προσπάθεια (παρότι είναι η μόνη η οποία φαίνεται να μπορεί να φέρει ένα κάποιο αποτέλεσμα) και μετά αρχίζουν τις αυστηρές νουθεσίες για ένα θέμα για το οποίο εκείνοι, ως κυβέρνηση, αδιαφόρησαν παντελώς.
Και όλα αυτά σε κοινή θέα. Λες και απευθύνονται αποκλειστικά σε ανθρώπους που θεωρούν το κομματικό συμφέρον ανώτερο του εθνικού.
Και παρότι το παράδειγμα των γλυπτών του Παρθενώνα είναι το πιο χαρακτηριστικό, το ίδιο κάνουν παντού. Γκρινιάζουν και πασχίζουν να εμποδίσουν κάθε πρόοδο σαν να μην καταλαβαίνουν πως περισσότερο από τη χώρα βλάπτουν τους εαυτούς τους. Σαν να μην καταλαβαίνουν ότι αυτή τους η στάση είναι που τους καθιστά τη μοναδική αντιπολίτευση της μεταπολίτευσης που μοιάζει ανήμπορη να απειλήσει την εκλογική πρωτιά της κυβέρνησης.
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουν; Φυσικά και μπορεί. Νομίζω όμως όχι από πνευματική ανημποριά (την οποία βέβαια δεν μπορώ και να αποκλείσω) αλλά από ψυχολογική τύφλωση. Ως δέσμιοι του πολιτικού (και όχι μόνο) χαρακτήρα τους που τελικά, όπως συχνά συμβαίνει και σε ατομικό επίπεδο, καταλήγει να είναι η μοίρα τους. Με λίγα λόγια, αυτοί είναι και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα διαφορετικό. Και μπράβο τους.
