Κι αν οι απόδημοι δεν ενδιαφέρονται να ψηφίσουν;

Φαντάζομαι θυμάστε τις θριαμβολογίες και το καμάρι των στελεχών της κυβέρνησης μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την ψήφο των απόδημων από 288 βουλευτές. Αν κανείς σκεφτεί τις υποχωρήσεις που έγιναν για να ψηφιστεί από τα κόμματα της αριστεράς, το καμάρι μπορεί να φανεί ακατανόητο αλλά μόνο σε όποιον δεν καταλαβαίνει ότι για μια κυβέρνηση το να προσποιείται ότι έκανε κάτι είναι συχνά το ίδιο (καμιά φορά και καλύτερο) με το να το κάνει στ’ αλήθεια.

Το αποτέλεσμα εκείνης της σπάνιας επίδειξης συναίνεσης (γιατί κανείς να διαφωνήσει με κάτι που δεν αλλάζει και πολλά;) είναι ότι πολύ λίγο καιρό πριν τις εκλογές ο αριθμός των αποδήμων Ελλήνων που έκαναν αίτηση για να μπορέσουν να ψηφίσουν από το εξωτερικό είναι μόλις 3.500. Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι το νομοσχέδιο, με τις προϋποθέσεις που βάζει, στην πραγματικότητα κάνει εξαιρετικά δύσκολη την ψήφο των απόδημων από τις χώρες διαμονής τους. Η πρεμούρα της κυβέρνησης να δείξει ότι αλλάζει κάτι οδήγησε σε τόσες πολλές υποχωρήσεις στις απαιτήσεις της αντιπολίτευσης που έκαναν το νομοσχέδιο για την ψήφο των απόδημων να μην έχει καμία ουσιαστική σημασία.

Όμως μπορεί να σημαίνει και κάτι άλλο.

Μπορεί να σημαίνει ότι πολλοί απόδημοι δεν έχουν καμία διάθεση να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που πια δεν τους αφορά. Ότι πολλοί από τους συμπατριώτες που έφυγαν από την Ελλάδα και πια ζουν σε μια ξένη χώρα δεν καίγονται να ψηφίσουν για τις εκλογές μιας χώρας στην οποία δεν κατοικούν και πιθανότατα δεν έχουν καμία διάθεση να κατοικήσουν στο άμεσο (ή ακόμα και στο μακρινό) μέλλον. Ότι τους αρκεί που κατάφεραν να δραπετεύσουν και καμία όρεξη δεν έχουν να μπλεχτούν στα προβλήματα και τις διαφορές όσων έχουν μείνει πίσω.

«Μα ρε Βουλαρίνε, οι ενώσεις αποδήμων πανηγύρισαν για το νομοσχέδιο», θα πείτε κάποιοι και θα με κάνετε να σας θυμίσω πως άλλο οι λίγοι που θέλουν να προσποιούνται τους παράγοντες και φτιάχνουν ενώσεις (θυμίζω κάποτε υπήρχε και «ένωση χρηστών ίντερνετ») και άλλο οι πολλοί που υποτίθεται ότι εκπροσωπούνται από τις ενώσεις αυτές.

Σε κάθε περίπτωση, είτε ο νόμος δεν διευκολύνει ιδιαιτέρως είτε οι απόδημοι δεν πολυνοιάζονται (υποψιάζομαι ότι συμβαίνουν και τα δύο), ο νόμος-καμάρι πρέπει επειγόντως να αλλάξει.

Γιατί αν μείνει ως έχει, το αποτέλεσμα θα είναι οι ελάχιστες χιλιάδες απόδημοι που, όπως φαίνεται, τελικά θα ψηφίσουν να εκλέξουν τρεις βουλευτές. Όσους δηλαδή εκλέγουν περιφέρειες με δεκάδες χιλιάδες εγγεγραμμένους ψηφοφόρους. Τρεις βουλευτές, για τους οποίους ψήφους θα στερηθούν περιφέρειες που μια περιοχή τους είναι όσες όλες οι ψήφοι των απόδημων μαζί.

Αυτό θα κάνει (κι αν δεν αλλάξει κάτι εγκαίρως) την ψήφο όσων απόδημων τελικά δώσουν την πιο πολύτιμη ψήφο στην ελληνική επικράτεια καθώς θα αναλογεί μια έδρα για κάθε 1000-2000 ψηφοφόρους. Πολύ ενδιαφέρον για το βιβλίο Γκίνες, αλλά πολύ κακό για όσους δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να γίνουμε Έλληνες του εξωτερικού. Και μπράβο μας.   

Υ.Γ. Θυμίζω ότι όταν μιλάμε για την ψήφο των απόδημων μιλάμε για ανθρώπους που ΕΧΟΥΝ δικαίωμα ψήφου και οι οποίοι αν έρθουν στην Ελλάδα τη μέρα των εκλογών μπορούν να ψηφίσουν χωρίς κανέναν περιορισμό. Η λογική λέει ότι είτε τους διευκολύνεις, όσο μπορείς, να ψηφίσουν από όπου κι αν βρίσκονται είτε ότι εξαρχής ορίζεις προϋποθέσεις για την εγγραφή τους στους εκλογικούς καταλόγους. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία πρυτανεύει η λογική –γεγονός που θα έκανε πολύ λιγότερους να θέλουν να ξεφύγουν– οπότε δεν θα υπήρχε καν αυτό το θέμα.