Η γεμάτη νοσταλγία επίσκεψη του Κυριάκου Πιερρακάκη στον Άγιο Παύλο παραμονή Πρωτοχρονιάς

Την παραμονή Πρωτοχρονιάς ο Κυριάκος Πιερρακάκης βρέθηκε στον Άγιο Παύλο της Αθήνας, τη γειτονιά όπου έζησαν ο παππούς και ο πατέρας του και όπου ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης πέρασε τα παιδικά του χρόνια.

Σε ανάρτησή του στο Instagram ο κ. Πιερρακάκης θυμάται που στη συγκεκριμένη γειτονιά στεγαζόταν η «Φίνος Φιλμς».

«Η γειτονιά είναι ακόμα ζωντανή στη δική μου μνήμη», γράφει και προσθέτει ότι «έχει αλλάξει αρκετά έχοντας περάσει από μεγάλες δυσκολίες και προκλήσεις, αλλά διατηρεί τη γνησιότητα και την αλήθεια της». Σήμερα είναι μια «γειτονιά με το στοιχείο της κοινότητας, της κοινής ζωής που δίνει σε έναν τόπο, σε μια χώρα, όπως και σε ένα δρόμο και σε μια πλατεία, ποιότητα, ταυτότητα και ανθρωπιά», γράφει.

«Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να πετύχει ένα νέο άλμα, συνδυάζοντας τον σεβασμό στις ρίζες, την πίστη στον εαυτό μας και την καθαρή, τολμηρή ματιά στο αύριο», επισημαίνει και προσθέτει ότι αυτό είναι μια «ευχή για τη χρονιά που έρχεται, μια ευχή που, πλέον, έπειτα από αρκετά χρόνια, είναι ρεαλιστική».

Η ανάρτηση του Κυριάκου Πιερρακάκη για την παραμονή Πρωτοχρονιάς στον Άγιο Παύλο της Αθήνας

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στον Άγιο Παύλο της ΑθήναςΣτη γειτονιά αυτή, τη δεκαετία του ‘60 εγκαταστάθηκαν ο παππούς και η γιαγιά μαζί με τον πατέρα μου. Πολλοί δρόμοι της περιοχής εμφανίζονται σε ταινίες της Φίνος Φιλμς, και κανείς μπορεί ακόμα να διακρίνει τα γραφεία του Φίνου στην οδό Χίου.

Θυμάμαι να παίζω ως παιδί τα Σαββατοκύριακα στην πλατεία του Αγίου Παύλου ενώ οι μεγάλοι κάθονταν στο διπλανό ουζερί. Θυμάμαι τις ιστορίες που έλεγε ο παππούς, ιστορίες από την κατοχή και τον πόλεμο, αλλά και αφηγήσεις με την Σοφία Βέμπο και τον Μίμη Τραϊφόρο, το θέατρο των οποίων βρισκόταν εκεί κοντά, στην οδό Καρόλου, δίπλα από το πρακτορείο με τα φορτηγά του. Θυμάμαι τα μεγάλα τραπέζια της γιαγιάς τις Κυριακές καθώς και τα πρώτα κόμικ που διάβασα που ήταν τα δικά τους δώρα, κάθε φορά που τους επισκεπτόμουν.

Η γειτονιά του τέλους της δεκαετίας του ’80, αρχών της δεκαετίας του ’90, η γειτονιά που είναι ακόμα ζωντανή στη δική μου μνήμη, έχει αλλάξει αρκετά έχοντας περάσει από μεγάλες δυσκολίες και προκλήσεις, αλλά διατηρεί τη γνησιότητα και την αλήθεια της - όπως και τόσες άλλες σε όλη την Αθήνα και σε πολλές γωνιές της Ελλάδας. Μια γειτονιά ανθρώπων που αγωνίστηκαν για το καλύτερο.

Μια γειτονιά με το στοιχείο της κοινότητας, της κοινής ζωής που δίνει σε έναν τόπο, σε μια χώρα, όπως και σε ένα δρόμο και σε μια πλατεία, ποιότητα, ταυτότητα και ανθρωπιά. Το πνεύμα της κοινότητας, βαθύ μας γνώρισμα ακόμα και σε εποχές ατομικότητας, μας στηρίζει στο δρόμο για το μέλλον, μας δίνει δύναμη και έμπνευση για να πάμε μπροστά. Όπως πήγαν μπροστά εκείνες οι γενιές μετά τον Πόλεμο, όπως έκαναν τις δικές τους υπερβάσεις και οικοδόμησαν ένα μεταπολεμικό θαύμα. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να πετύχει ένα νέο άλμα, συνδυάζοντας τον σεβασμό στις ρίζες, την πίστη στον εαυτό μας και την καθαρή, τολμηρή ματιά στο αύριο.

Το τελευταίο, ως ευχή για τη χρονιά που έρχεται. Μια ευχή που, πλέον, έπειτα από αρκετά χρόνια, είναι ρεαλιστική.