Ο κυβερνητικός συνασπισμός ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης. Άσκησε ένα συνταγματικό του δικαίωμα, με το πρόσχημα –μίας αίσθησης– σταθερότητας στο εσωτερικό που θα αντανακλάται και στο εξωτερικό.
Το έργο αυτό το έχουμε δει πολλές φορές και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης πολύ πιο έντονες από τις σημερινές... Τα αποτελέσματα ανούσια και εφήμερα. Αν η κυβέρνηση ήθελε να κάνει τη διαφορά και να επιχειρήσει μία εθνικής εμβέλειας κίνηση, ο στόχος θα έπρεπε να ήταν ο πολιτικός σχεδιασμός και η ειλικρινής προσπάθεια για την επίτευξη συναίνεσης σε ένα συγκεκριμένο και επεξεργασμένο στόχο.
Ας ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης για την υπεράσπιση της αξιοκρατίας, όχι της μετριοκρατίας που απεχθάνεται την αξιολόγηση. Για την υπεράσπιση της δίκαιης φορολόγησης για όλους, όχι της φοροαπαλλαγής σε όσα κοινωνικά στρώματα έχουν δύναμη και επιρροή. Για την υπεράσπιση όσων μεταρρυθμίσεων έγιναν και όχι για το ξήλωμά τους. Για τις δημόσιες επενδύσεις και όχι για την περικοπή τους για να χρηματοδοτηθούν με 5μηνα προγράμματα οι άνεργοι και μετά να επιστρέψουν στην ανεργία. Για αξιοπρεπείς συντάξεις, και όχι για άλλες συντάξεις στους κάτω των 65.
Είναι η στιγμή που λόγω των ευρύτερων ευρωπαϊκών εξελίξεων, με ένα νέο Ευρωκοινοβούλιο και μία νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και των στενότερων που μας αφορούν άμεσα, δηλαδή διαπραγματεύσεις για την επόμενη περίοδο, πρέπει να γίνει μια εθνική προσπάθεια για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, για τον εκλογικό νόμο και φυσικά για το Σύνταγμα το οποίο είναι μακροχρόνια υπόθεση.
Ίσως θα ήταν η στιγμή να ανατρέψουμε την άθλια ιστορία των πολιτικών ακραίων συγκρούσεων γύρω από το χρέος τα τελευταία 180 χρόνια, και να δείξουν τα κόμματα ένα νέο ήθος που θα παραπέμπει σε αίσθημα μεγάλης εθνικής ευθύνης.
Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη να οργανώσει μια διαδικασία με εθνική επιτροπή για το χρέος, και τουλάχιστον η αντιπολίτευση έχει το εθνικό χρέος να ανταποκριθεί. Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει ανάκαμψη και προσέλκυση επενδύσεων και φυσικά πολιτική σταθερότητα, με ένα χρέος το οποίο δεν μειώνεται και ένα έλλειμμα που παρά τα όσα λέγονται, με συνυπολογισμένες τις τραπεζικές ενισχύσεις, είναι ακόμα και το 2013 στο 12% !!!
Η ελληνική θέση πρέπει να είναι επεξεργασμένη, φιλόδοξη αλλά και ρεαλιστική.
Η επιμήκυνση και η μείωση επιτοκίου δεν λύνουν από μόνα τους το θέμα, και το κούρεμα και η ρήτρα ανάπτυξης όπως διατυπώνονται, είναι ψέματα δυστυχώς συνειδητά για αυτούς που τα λένε. Ας ζητήσει λοιπόν στη συγκεκριμένη διαδικασία η κυβέρνηση τη στήριξη μιας πρότασης την οποία θα διατυπώσει από κοινού με την αντιπολίτευση και, αν αυτή αρνηθεί, ας πάρει την ευθύνη απέναντι στον ελληνικό λαό. Η δημιουργία συναίνεσης, όμως, δεν μπορεί να είναι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα και ωραία λόγια του στιλ «όλοι μαζί» κλπ. Η επίτευξη συναίνεσης είναι μια βαθύτατη πολιτική αλλά και τεχνοκρατική διαδικασία, όπου συμφωνούμε σε ένα σχέδιο που επεξεργαζόμαστε από κοινού, και όχι σε κάτι έτοιμο που έρχεται στο τραπέζι για να πει ο άλλος το όχι.
Ας ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης για αυτά.
Αντ’ αυτού η συζήτηση και για την ψήφο εμπιστοσύνης θα περιστρέφεται γύρω από τις εκλογές με το πρόσχημα της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας (πάντα θα υπάρχει ένα πρόσχημα). Το 2012 το κόστος των εκλογών ήταν τεράστιο και το πλήρωσε ο ελληνικός λαός.
Επειδή, όμως, για τα παραπάνω κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει διάθεση να γίνουν, φοβάμαι ότι θα ξαναζήσουμε τον ευτελισμό της ελληνικής δημοκρατίας, με αρχηγούς που σέρνονται να υπογράψουν συμφωνίες τις οποίες λοιδορούσαν και ακραίες μορφές εξωκοινοβουλευτικών επιτηρήσεων. Και όλα αυτά με ηρωικούς θεατρικούς μονολόγους στα μπαλκόνια. Τότε, όμως, η ψήφος εμπιστοσύνης της Βουλής θα είναι πλέον ψήφος δυσπιστίας από το λαό.
10°
