Πολιτικη & Οικονομια

Ο Μπίστης ανακάλυψε (ξανά) το ηθικό πλεονέκτημα!

Τι ακριβώς συνιστά ηθική απαξία για ένα κόμμα;

81922-183211.jpg
Παντελής Καψής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Νίκος Μπίστης
© ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI

Το σκάνδαλο Qatargate, η ανάρτηση του Νίκου Μπίστη για το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και οι αντιδράσεις στα social media με αφορμή την υπόθεση της Εύας Καϊλή.

Σε μια πρόσφατη ανάρτησή του ο Νίκος Μπίστης επαναφέρει το επιχείρημα περί του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς. Δεν είναι ο μόνος. Με αφορμή την υπόθεση Καϊλή, τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν ανάλογες αναρτήσεις. Το φαινόμενο δεν είναι συγκυριακό βέβαια, για την αριστερά αυτή η αίσθηση της ηθικής υπεροχής υπήρξε κρίσιμος παράγοντας επιβίωσης σε περιόδους πολιτικής ξηρασίας. Το ότι το λέει ο Μπίστης ωστόσο έχει ενδιαφέρον καθώς έχει περάσει από πολλούς χώρους, ανάμεσά τους και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα υφίσταται την πίεση λόγω της ευρωβουλευτού του. Προφανώς θα θεωρούσε πως όταν ήταν υφυπουργός σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή όταν ήταν συνυποψήφιος της κ. Καϊλή με την ΕΛΙΑ, η αριστερά δεν είχε το ηθικό πλεονέκτημα. Το απέκτησε τα τελευταία χρόνια. Εκτός και αν είναι ένα πλεονέκτημα που δεν το διαθέτει η αριστερά κατ’ αποκλειστικότητα, οπότε όμως δεν είναι πλεονέκτημα μια και το διαθέτουν και άλλοι χώροι. Ή τέλος μπορεί και τότε να θεωρούσε ότι έχει η αριστερά το ηθικό πλεονέκτημα, αυτός όμως δεν ήταν ικανός λόγος για να υποστηρίξει κάποιο άλλο κόμμα. Μπλέξιμο. Όλα αυτά φυσικά με την προϋπόθεση ότι η άποψή του είναι ειλικρινής και δεν θέλει να γίνει απλώς αρεστός στους νέους, πλην τόσο παλιούς, συνοδοιπόρους του.

Ας είναι, το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Στην επιχειρηματολογία του ο Μπίστης επικαλείται το γεγονός όσο και αν έψαξαν τρεισήμισι χρόνια, δεν βρήκαν ούτε ένα να έχει βουτήξει «το δάχτυλο στο μέλι». Ας πούμε ότι είναι έτσι και ότι οι δίκες οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη σε βάρος στελεχών του, αφορούν πολιτικά εγκλήματα. Σε ποια ακριβώς περίοδο όμως προσμετράται το ηθικό πλεονέκτημα; Γιατί θα μπορούσε κανείς να του θυμίσει περιπτώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν πολύ άσχημα μπλεξίματα. Περασμένα ξεχασμένα ίσως αλλά δεν είμαστε και λωτοφάγοι.

Γεγονός που θα μας έφερνε στο δεύτερο ερώτημα, τι ακριβώς σημαίνει ο όρος αριστερά; Είναι απλώς μια αφηρημένη έννοια ή είναι τα πρόσωπα που την αποτελούν; Γιατί στη δεύτερη περίπτωση, η αριστερά στην οποία μετέχει έχει υποδεχθεί στους κόλπους της και μάλιστα σε περίοπτη θέση, στελέχη από χώρους οι οποίοι δεν είχαν το ηθικό πλεονέκτημα. Τα στελέχη αυτά κουβαλούν μαζί τους το προπατορικό αμάρτημα ή αντιθέτως μπαίνοντας στην αριστερά απαλλάσσονται; Προφανώς για τον Μπίστη ισχύει το δεύτερο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να θεωρηθούν υπεύθυνοι για πράξεις και αμαρτίες που δεν έχουν κάνει; Αλλά βέβαια αυτή είναι και η μεγάλη αδυναμία της επιχειρηματολογίας του Μπίστη. Η ηθική είναι καταρχήν προσωπική υπόθεση. Ένα κόμμα δεν είναι περισσότερο ηθικό επειδή δεν έχουν καταδικαστεί στελέχη του ακριβώς όπως ένας χώρος δεν μπορεί να θεωρηθεί συνυπεύθυνος επειδή ένα στέλεχος του παραβίασε το νόμο. Το αντίθετο θα ήταν να υιοθετούμε τη λογική της συλλογικής ευθύνης, άποψη ναζιστική ή στην προκειμένη περίπτωση σταλινική.

Ένα πρόσθετο ερώτημα όμως που εγείρει η επιχειρηματολογία του Μπίστη είναι τι ακριβώς συνιστά ηθική απαξία για ένα κόμμα. Χρησιμοποιεί τρία συγκεκριμένα παραδείγματα, τις υποκλοπές, τον Πάτση και την Καϊλή. Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς στο μέτρο που θα αποδειχθούν, είναι και τα τρία ηθικά κατακριτέα. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας ωστόσο, αναφερόμενος στις υποκλοπές,  δεν τόλμησε να κατηγορήσει συνολικά το χώρο της ΝΔ. Με σκοπιμότητα ή όχι, είπε ότι δεν αντανακλούν τις αξίες του συντηρητικού κόσμου. Με άλλα λόγια βαρύνουν αυτούς οι οποίοι τα διέπραξαν. Αυτονόητο. Αντιθέτως υπάρχουν ζητήματα που μπορεί να αντανακλούν συνολικά σε ένα πολιτικό χώρο. Όταν για παράδειγμα βγαίνει ένα κόμμα και με επίσημες ανακοινώσεις ή δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του οι οποίες δεν αποδοκιμάζονται, επικροτεί πράξεις βίας και προπηλακισμούς αντιπάλων του, υιοθετεί χαρακτηρισμούς πέρα από κάθε όριο δημοκρατικής τάξης ή απειλεί με απροσδιόριστα αντίποινα, τότε αυτό παύει να είναι προσωπική υπόθεση. Όταν ένα κόμμα υιοθετεί έναν λόγο εχθροπάθειας ή επιδίδεται σε δολοφονία χαρακτήρων και όταν αυτά αποτελούν συστατικό στοιχείο της πολιτικής του, τότε αντανακλούν σε ολόκληρο το κόμμα. Κάτι μπορεί να θυμάται ο Μπίστης.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.