Το Qatargate, η δυσφήμηση των ΜΚΟ, το ηθικό πλεονέκτημα των πολιτικών προσώπων, ο εισοδισμός και η φιλελεύθερη Ευρώπη.
Aν μη τι άλλο αυτές οι πονηρές ΜΚΟ έχουν και ευφάνταστους, βαρύγδουπους τίτλους. Και βαριά ονόματα ως επίτιμα μέλη. Πόλεμος κατά της ατιμωρησίας σου λέει ο άλλος. Ουάου. Και νομίζουν ότι έτσι αποκτούν μια κάποια επίφαση σοβαρότητας, ιερής αποστολής στην υπηρεσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έξτρα ανθρωπισμού και βέβαια απεριόριστης εντιμότητας. Μέχρι που τους κάνουν τσακωτούς με κάτι σακούλες με πετρο-ευρώ σε εικοσάρικα και πενηντάρικα και βρίσκονται στη φυλακή Σεν Ζυλ του Βελγίου. Αυτή είναι η πρώτη από τις παράπλευρες απώλειες του Qatargate. Η δυσφήμηση δηλαδή των ΜΚΟ, κάποιες εκ των οποίων προσφέρουν πραγματικά σοβαρό και θετικό έργο στην ανθρωπότητα. Για να μπορούν οι πονηρές να κρύβονται πίσω από ανάλογους τίτλους.
Η δεύτερη παράπλευρη απώλεια είναι το τέλος του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος των πολιτικών προσώπων. Πρόσφατα στη χώρα μας ανέκυψε το ερώτημα αν είναι νόμιμη ή παράνομη η παρακολούθηση του τηλεφώνου ενός ευρωβουλευτή και γενικώς ενός ή μιας εκλεγμένου πολιτικού. Επιφανείς νομομαθείς γνωμοδότησαν ότι είναι παράνομο να παρακολουθεί η ΕΥΠ ευρωβουλευτές και πολιτικούς έστω και με πλήρως νομότυπη διαδικασία. Υποθέτω ότι αυτό ισχύει διότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ανέγγιχτοι από τέτοιες ταπεινές κρατικές υπηρεσίες. Αφού έχουν καθαγιαστεί από τη ψήφο του λαού. Μάλιστα αυτές οι αντιδράσεις και το όλο κλίμα «ανάγκασαν» και την κυβέρνηση να υποκύψει και να θέσει ως προϋπόθεση παρακολούθησης την υπογραφή του προέδρου της Βουλής. Υπάρχει περίπτωση πρόεδρος να συγκατανεύσει στις υποψίες ή τα στοιχεία που θα του παρουσιάσουν οι «πράκτορες»; Για να παρακολουθήσουν συνάδελφό του; Δύσκολο.
Αλλά ευτυχώς οι Βέλγοι δεν είχαν τέτοιες γνωματεύσεις ούτε τέτοια νομικά κωλύματα και έτσι παρακολουθούσαν ευρωβουλευτές και την ωραία ΜΚΟ «Fight impunity» που είχαν συστήσει Ιταλοί, μέχρι που αποκάλυψαν ένα τεράστιο σκάνδαλο. Με πολύ χλιδή και χρήμα. Και έκαναν τσακωτούς, εκτός από τον φερόμενο εγκέφαλο του κυκλώματος, τον Ιταλό, Πιερ Πάολο Παντσέρι, τη δική μας ευρωβουλευτή Εύα Καϊλή και τον σύντροφό της. Με κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε βαλίτσα. Διότι παρακολουθούσαν επί μήνες τις τηλεφωνικές συνομιλίες τους. Βλέπετε χώρες όπως το Κατάρ αλλά και άλλες, όπως η Ρωσία και το Αζερμπαϊτζάν, έχουν σπρώξει πολύ χρήμα σε ευρωβουλευτές προκειμένου να έχουν επιρροή στο ευρωκοινοβούλιο και τα ευρωπαϊκά πράγματα. Και αυτά τα λέει ο Γερμανός ευρωβουλευτής Ντάνιελ Φρόιν, μέλος της επιτροπής κατά της Διαφθοράς στο ευρωκοινοβούλιο. Μάλλον θα ξέρει κάτι περισσότερο από τους εγχώριους νομομαθείς και πολιτικούς.
Και ποιος είναι ο λόγος που τρίτες χώρες «αγοράζουν» επιρροή στη ΕΕ; Είναι ο εισοδισμός, διότι αυτή είναι η μέθοδός τους. Αυτή είναι η τρίτη παράπλευρη απώλεια του Qatargate. Σε μια φιλελεύθερη Ευρώπη που το ισλαμικό στοιχείο πολλαπλασιάζεται με γρήγορους ρυθμούς, η αναζήτηση πολιτικής επιρροής από ισχυρές χώρες της Ανατολής είναι μονόδρομος. Αναζητούν βάσεις που θα διευκολύνουν την επέκταση της οικονομικής ισχύος τους εντός της Δύσης, που θα επηρεάσουν αποφάσεις σε κεντρικό επίπεδο, ώστε να έχουν λόγο για τις όποιες πολιτικές, πολιτισμικές και οικονομικές εξελίξεις. Τα πρόσφατα γεγονότα είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου πράγμα που έχουν επισημάνει αρκετοί διανοούμενοι και πολιτικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και δυστυχώς αντιμετωπίζονται ως ξενοφοβικοί στα πλαίσια ενός κακώς εννοούμενου δικαιωματισμού.
Φυσικά και η ΕΕ επιζητεί συνεργασίες με ξένες προς αυτή χώρες, πλην όμως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και οι αξίες του δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο συναλλαγής. Ειδικά όταν πρόκειται για χώρες των οποίων το θεσμικό καθεστώς βρίσκεται στον αντίποδα των ευρωπαϊκών παραδόσεων και της ανάλογης ευρωπαϊκής κανονικότητας. Χώρες στις οποίες είναι αστείο να μιλάς για ανθρώπινα δικαιώματα. Χώρες στις οποίες η γυναίκα βρίσκεται υπό περιορισμό και οι ΛΟΑΤΚΙ υπό διωγμό. Αλλά και άλλες χώρες τις οποίες το Ευρωκοινοβούλιο έχει χαρακτηρίσει ως τρομοκράτη, όπως η Ρωσία, με αφορμή την εισβολή στην μαρτυρική Ουκρανία. Και φαινομενικά είναι απορίας άξιο πως βρίσκονται ευρωπαίοι πολιτικοί, και μάλιστα ευρωβουλευτές, να ξεπλύνουν τα ανομήματά τους και να φιλοτεχνήσουν γι’ αυτές ένα προοδευτικό και δημοκρατικό προφίλ. Και γράφω φαινομενικά διότι είναι γνωστό από την αρχαιότητα ότι το χρήμα ανοίγει όλες τις πόρτες και όλες τις αγκαλιές. Ακόμα και για τις πιο αηδιαστικές και φρικτές καταστάσεις.
Το Qatargate και η ανάμειξη της Ελληνίδας ευρωβουλετού του ΠΑΣΟΚ, Εύας Καϊλή, άνοιξε, ως ήταν φυσικό, και μια νέα συζήτηση στα εγχώρια πολιτικά μας πράγματα. Οδυνηρή συζήτηση δίχως άλλο. Φυσικά και θα πρέπει να περιμένουμε την ολοκλήρωση της διαδικασίας αλλά τα ευρήματα και οι πληροφορίες σοκάρουν. Το ΠΑΣΟΚ τη διέγραψε αμέσως ενώ οι εξελίξεις τρέχουν. Αλλά φρόντισε να τη χαρακτηρίσει ως Δούρειο Ίππο της Νέας Δημοκρατίας, αναφερόμενο στις πολιτικές της απόψεις. Προφανώς και κανένας δεν θα αποπειραθεί να χρεώσει στο ΠΑΣΟΚ την όποια παράνομη δραστηριότητα της κ. Καϊλή. Αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός είναι επικίνδυνος διότι ρίχνει λάδι στη φωτιά του τοξικού περιβάλλοντος που έχει αναπτυχθεί εδώ και μήνες με αφορμή τη νόμιμη επισύνδεση στο κινητό τηλέφωνο του κ. Ανδρουλάκη και τα αναπόδεικτα, προς το παρόν, δημοσιεύματα περί σωρείας άλλων παρακολουθήσεων. Αυτή είναι η τέταρτη και πιο σοβαρή για τη χώρα μας παράπλευρη απώλεια.
Ανακεφαλαιώνοντας θα επισημάνω το προφανές. Το εν λόγω γεγονός είναι ένα βαρύ ηθικό και πολιτικό χτύπημα για τη φιλελεύθερη Ευρώπη. Αυτόν τον υψηλότερο φάρο ελευθερίας και δημοκρατίας σε όλον τον πλανήτη. Το ευρωπαϊκό σύστημα αποζημιώνει αδρά τον ευρωβουλευτή ακριβώς για να μην περάσει από το μυαλό του να χρηματιστεί και να κυλήσει στον βούρκο την ευρωπαϊκή ιδέα. Του παρέχει τα πάντα σε σημείο που όλοι μας να θεωρούμε υπερτυχερό εκείνον τον πολιτικό και εκείνη την πολιτικό που θα καθίσουν στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου. Αλλά φαίνεται ότι δεν έχει τρόπους να εξασφαλίσει την εντιμότητά του. Διότι πάντοτε θα υπάρχει το περισσότερο, το μεγαλύτερο, το ακριβότερο.
Το δράμα είναι ότι οι δωροδοκούντες είναι ακριβώς οι ορκισμένοι εχθροί των ευρωπαϊκών αξιών. Αυτοί που επιδιώκουν καθημερινά να αμαυρώσουν το ευρωπαϊκό ιδεώδες, να ακυρώσουν τα πλεονεκτήματά του, να ευτελίσουν όλα τα επιτεύγματα που πηγάζουν ακριβώς από αυτές τις αξίες. Σε σημείο που ο Β. Όρμπαν, χλευάζοντας τα όσα συμβαίνουν σήμερα στους κόλπους της Ενωμένης Ευρώπης, να γράψει: «Και μετά λένε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανησυχεί σοβαρά για τη διαφθορά στην Ουγγαρία». Κοινώς, γίναμε «ρεζίλι των σκυλιών».
9°
