Αυτό μάλιστα, είναι σκάνδαλο!

Ο κ. Τζανακόπουλος προσπάθησε να είναι σεμνός στη Βουλή. Οι υποκλοπές, υποστήριξε, είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων 40 χρόνων. Πώς να συγκριθεί με τη Νοβάρτις, το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους, σύμφωνα τουλάχιστον με τον κ. Παπαγγελόπουλο; Είχε όμως άδικο. Η υπόθεση της Νοβάρτις ωχριά μπροστά στις υποκλοπές. Ήταν απλώς μια κακοστημένη προσπάθεια συκοφάντησης των αντιπάλων του από τον ΣΥΡΙΖΑ, καταδικασμένη να γυρίσει μπούμεραγκ. Εξέθεσε τον κ. Τσίπρα, ανέβασε το πολιτικό θερμόμετρο εμπλέκοντας και τη δικαιοσύνη αλλά ως εκεί. Αντιθέτως οι υποκλοπές έχουν ήδη πολύ βαρύτερες επιπτώσεις στην πολιτική ζωή. Πέραν της πολιτικής πόλωσης, αμφισβητούνται ευθέως το κράτος δικαίου και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Από την Κυριακή μάλιστα, με την συμπερίληψη στα θύματα της ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας, μπήκε και ζήτημα υπονόμευσης της εθνικής ασφάλειας.

Αυτά όλα μάλιστα ισχύουν ανεξαρτήτως του αν οι καταγγελίες είναι αληθινές ή αποτελούν αποκύημα της φαντασίας σκοτεινών κέντρων. Στην πρώτη περίπτωση, είμαστε αντιμέτωποι με ένα οιονεί κυβερνητικό πραξικόπημα. Αν στ’ αλήθεια είναι δουλειά της κυβέρνησης, τότε ο κ. Μητσοτάκης δεν πρέπει απλώς να παραιτηθεί αλλά και να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη. Ακόμα και αν δεν είχε προσωπική γνώση ο πρωθυπουργός όμως και το σύστημα λειτουργούσε κάτω από τη μύτη του στο Μαξίμου, πάλι η ευθύνη του είναι αυτονόητη. Έχουν όμως έτσι τα πράγματα; Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία απόδειξη. Για κάθε πολίτη άλλωστε, η ιδέα ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός μπορεί να είναι μπλεγμένος σε μια τέτοια απίστευτη ιστορία, είναι κάτι που δεν θέλει να το πιστέψει. Τουλάχιστον όχι χωρίς να υπάρχουν ικανά τεκμήρια. 

Υπάρχει όμως ένας πρόσθετος λόγος που πολλοί αισθάνονται την ανάγκη να είναι επιφυλακτικοί. Αν οι καταγγελίες δεν είναι αληθινές, αν οι παρακολουθήσεις είναι έργο άλλων κύκλων ή αν τα πρόσωπα που υποτίθεται ότι παρακολουθούνται έχουν μπει μόνο για να δημιουργηθούν εντυπώσεις, τότε είμαστε αντιμέτωποι με ένα ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο. Γιατί βέβαια σε αυτή την περίπτωση θα είμαστε αντιμέτωποι με μια επίθεση σε βάρος της χώρας. Ένα σχέδιο που ξεδιπλώνεται μεθοδικά και στοχεύει να κλονίσει τόσο την κυβερνητική πλειοψηφία, βάζοντας τον πρωθυπουργό να παρακολουθεί υπουργούς, όσο και τις απαραίτητες σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ της κυβέρνησης και της στρατιωτικής ηγεσίας. Ένα σχέδιο το οποίο εκπορεύεται είτε από επιχειρηματίες που εκβιάζουν είτε από κύκλους εκτός Ελλάδος. Δεν θα είναι άλλωστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία  ασύμμετρη επίθεση που δέχεται μια χώρα. 

Δυστυχώς η στάση της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης επιτείνει το πρόβλημα. Από την πλευρά της κυβέρνησης οι αποκαλύψεις και ο τρόπος που χειρίστηκε την παρακολούθηση Ανδρουλάκη, έχουν σαν αποτέλεσμα πολλοί να τη θεωρούν εκ προοιμίου ένοχη. Ακόμα και οι τόσο εξωφρενικές καταγγελίες, αν δεν γίνονται στην ολοκληρία τους πιστευτές, σίγουρα έχουν ενσπείρει αμφιβολία σε μεγάλη μερίδα των πολιτών. Δεν βοηθά και η στάση κυβερνητικών που σε σχετικές ερωτήσεις απαντούν ότι οι ψηφοφόροι νοιάζονται για την ακρίβεια όχι για τις υποκλοπές. Μπορεί να είναι έτσι. Θυμίζουν όμως τον Τραμπ που βαυκαλιζόταν ότι μπορεί να πυροβολήσει κάποιον στη μέση της λεωφόρου και δεν θα νοιαστεί κανείς.

Σε ένα τόσο πολωμένο σκηνικό, με κρίσιμα ζητήματα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής και τα κόμματα το ένα έτοιμο να φάει το άλλο, τι περιθώριο υπάρχει για συναινέσεις; 

Όσο για την αντιπολίτευση φέρεται σαν να πιστεύει ότι βρήκε το κλειδί για να αλλάξει η τύχη της. Στην πραγματικότητα οι υποκλοπές μοιάζει περισσότερο να είναι το άλλοθι που αναζητούσαν για να επιστρέψουν στον χειρότερο τους εαυτό. Ακούγοντας τον λόγο που υιοθετούν τα στελέχη της νομίζεις ότι ακούς ομάδες του περιθωρίου. Δείχνουν να μη κατανοούν τη σοβαρότητα του προβλήματος και τις προεκτάσεις που μπορεί να έχει. Η οπτική τους αρχίζει και τελειώνει στον κομματικό ανταγωνισμό. Είναι έτοιμοι να αποδεχθούν οτιδήποτε ρίχνεται στην πιάτσα για να πείσουν ότι μας κυβερνά μια «συμμορία».

Κατηγορούν την κυβέρνηση ότι κρύβεται χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η δική τους στάση δείχνει απελπισία. Σαν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει αύριο. Και βέβαια στην πραγματικότητα ενισχύουν την επιχειρηματολογία του Κυριάκου Μητσοτάκη για τον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Σε ένα τόσο πολωμένο σκηνικό, με ανοιχτά κρίσιμα ζητήματα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής και τα κόμματα  το ένα έτοιμο να φάει το άλλο, τι περιθώριο υπάρχει για τις συναινέσεις που προϋποθέτει η απλή αναλογική;

Αυτό όμως μπορεί να είναι τελικά το έλασσον. Το μείζον θα είναι να αποδειχθεί ότι ηθελημένα ή αθέλητα, χορεύουν στον ρυθμό τρίτων.