Πολιτικη & Οικονομια

Ποιοι θα διεκδικούσαν το Πολυτεχνείο του σήμερα;

Τα επίδικα του 1973 παραμένουν στην ουσία τους σχεδόν ίδια

img_5030_1.jpg
Νίκος Νυφούδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Ποιοι θα διεκδικούσαν το Πολυτεχνείο του σήμερα;
© ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI

Η επέτειος του Πολυτεχνείου και τα τρία αγαθά του συνθήματος «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»

17 Νοεμβρίου 2022. Πορείες στους δρόμους, κατάθεση στεφάνων, δηλώσεις πολιτικών αρχηγών, νοσταλγικές αναρτήσεις στα social. Αναρωτιέσαι αν στην εποχή του Netflix, του Instagram, του TikTok και της Black Friday μπορούν να υπάρξουν «Πολυτεχνεία» ή αν απλώς όλα έχουν γίνει πλέον ευκαιρίες για αναλώσιμες υπενθυμίσεις του παρελθόντος. Ενός παρελθόντος που ξεμακραίνει και θολώνει και για αυτό σχεδόν δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε με όρους παλιάς ανάμνησης. Και όμως. Τα επίδικα του 1973 παραμένουν στην ουσία τους σχεδόν ίδια: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Πώς λοιπόν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου με όρους ιστορίας και μόνο;

Η φτώχεια βαραίνει τα ελληνικά νοικοκυριά, ιδιαιτέρως τους νέους. Είναι αυτή η φτώχεια που σε κάνει να νιώθεις τη ματαιότητα καρφωμένη στο μυαλό σου και ας έχει γεμίσει με τα βασικά το στομάχι σου. Δάνεια, χρέη στους λογαριασμούς και μια ζωή με χαμηλές προσδοκίες από την αρχή της. Το να κάνεις οικογένεια, το να ανοίξεις ένα δικό σου σπίτι, το να σχεδιάσεις μια επαγγελματική σου επιθυμία μοιάζουν κινήσεις τεράστιου ρίσκου. Η εργασιακή και κατ’ επέκταση η οικονομική ασφάλεια είναι αγαθά σε ανεπάρκεια.

Η παιδεία παραμένει και αυτή ένα ζητούμενο. Και ας είναι στα χαρτιά δημόσια και δωρεάν. Η κοινωνική νομιμοποίηση της παραπαιδείας καθιστά την καταβολή σημαντικού μέρους του εισοδήματός μας για τα «ιδιαίτερα» του παιδιού μας τον κανόνα. Αντί να απαιτήσουμε ως κοινωνία καλύτερα σχολεία, διαρκή επιμόρφωση εκπαιδευτικών, ολοήμερα δημοτικά, ενισχυτική διδασκαλία στα γυμνάσια και στα λύκεια, έχουμε αποδεχτεί ότι όλα αυτά θα μας τα δώσει το φροντιστήριο και ο δάσκαλος στο σπίτι. Κατά συνέπεια αποδεχόμαστε ως αναπόφευκτη τον περιορισμό όλων των άλλων αναγκών μας προκειμένου να καλύψουμε το κόστος της ελλιπούς παιδείας των παιδιών μας.

«Έχουμε όμως την ελευθερία μας», θα έλεγαν οι περισσότεροι από εμάς. Οι χαφιέδες και τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων ανήκουν στο σκοτεινό παρελθόν. Το μεγαλείο που έφερε η Μεταπολίτευση. Το τέλος του διχασμού. Μπορούμε να ψηφίσουμε ό,τι θέλουμε. Είναι αλήθεια όμως πως η αστυνομία έχει βρεθεί και πάλι έξω από τα αμφιθέατρα. Είτε για να φυλάει άδεια κτίρια, είτε για να κάνει έλεγχο ταυτοτήτων. Το ίδιο και οι ανώνυμοι κουκουλοφόροι που ενίοτε «χτίζουν» ή τραμπουκίζουν καθηγητές και πρυτάνεις. Η ελευθερία του λόγου είναι και αυτή περισσότερο το ζητούμενο, παρά η πραγματικότητα. Την ίδια ώρα η υποψία ότι παρακολουθείσαι είτε για διαφημιστικούς λόγους, στην πιο καλή περίπτωση, είτε για εκβιασμό, στη χειρότερη, σε καθηλώνει.

Δεν είναι δεδομένο κανένα από τα τρία αγαθά του συνθήματος του Πολυτεχνείου και ας έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Και είναι λογικό γιατί μια χούφτα ηρωικοί φοιτητές δεν θα μπορούσαν να είναι αρκετοί. Χρειάζονται μια χούφτα ηγέτες για να αλλάξει η ρότα της χώρας μας. Και οι ηρωικοί φοιτητές δεν βρέθηκαν στη θέση του ηγέτη. Η χώρα αυτή χρειάζεται το παράδειγμα ανθρώπων που γνωρίζουν την αξία της εργασιακής ασφάλειας, της μάθησης και της ελευθερίας του λόγου και που συνάμα είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν και τα τρία από όσους παριστάνουν ότι νοιάζονται για αυτά απολαμβάνοντας την εξουσία ως κεκτημένο δικαίωμα.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.