O λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει... ΣΥΡΙΖΑ

Ένα από τα παράδοξα της οικονομικής κρίσης ήταν η καθολική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του ΚΚΕ στον χώρο της αριστεράς. Δεν ήταν αυτονόητο. Πολιτικά τα δύο κόμματα δεν είχαν ριζικά διαφορετικές θέσεις. Όσο για την αγωνιστικότητα κατά του Μνημονίου, τους χώριζε άβυσσος. Το ΚΚΕ, με τις ισχυρές δυνάμεις του στον συνδικαλισμό, πρωτοστατούσε στις κινητοποιήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιθέτως ήταν μια δύναμη μάλλον περιθωριακή στον χώρο. Στις δημοσκοπήσεις πάλι, σχεδόν ως την τελευταία στιγμή πριν από τις πρώτες εκλογές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ κοντά, με διαφορά στήθους, τόσο από το ΚΚΕ όσο και από την ΔΗΜΑΡ. Στην πραγματικότητα η εκλογική του επιτυχία ήταν ο θρίαμβος του οπορτουνισμού. Κατάφερε να καρπωθεί το κύμα της δυσαρέσκειας και της οργής υιοθετώντας κάθε αίτημα και κάθε μορφή διαμαρτυρίας, αδιαφορώντας για παραδοσιακές αναστολές της αριστεράς. Το είχε επισημάνει η Αλέκα Παπαρήγα λέγοντας ότι ορισμένες φορές ο ΣΥΡΙΖΑ «αγκαλιάζει τους κουκουλοφόρους».

Την ίδια ακριβώς στρατηγική ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα και το κάνει με μέθοδο. Αιχμή του δεν είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια εναλλακτική κυβερνητική συνεργασία αλλά μια προσπάθεια ηθικής απαξίωσης του αντιπάλου και προσωπικά του πρωθυπουργού. Όχι τυχαία, καλοδέχτηκε από την πρώτη στιγμή το «Μητσοτάκη γ@». Παράλληλα, δεν υπάρχει κυβερνητική απόφαση που να μη χαρακτηρίζεται σκάνδαλο. Κάθε διορισμός και κάθε απευθείας ανάθεση, ακόμα και μέσα στην πανδημία όπου πίεζε ο χρόνος,  τεκμηριώνουν στη δική του λογική το «φαγοπότι» της παρέας Μητσοτάκη. Ο Πάτσης ήρθε κι έδεσε, ήταν ο ιδανικός της εκπρόσωπος. Ακόμα και ο πληθωρισμός αποδόθηκε στα «δωράκια» της κυβέρνησης προς τους παραγωγούς ηλεκτρισμού. Ούτε ο πόλεμος, ούτε η αύξηση των τιμών σε όλο τον κόσμο. Εκεί όμως που ξεπέρασε κάθε όριο ήταν στην προσπάθεια να συνδέσει τη Νέα Δημοκρατία με σεξουαλικά σκάνδαλα. Η αρχή έγινε με τον ανθρωποφαγικό τρόπο που αντιμετώπισε την υπόθεση Λιγνάδη. Ακολούθησε η υπόθεση της 12χρονης για την οποία ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έκανε παρέμβαση με άρθρο του καταλογίζοντας ευθύνες στην κυβέρνηση ενώ κορυφαία στελέχη του κόμματος μιλούσαν ευθέως για «συγκάλυψη». Το ότι ο βασικός κατηγορούμενος ήταν μέλος της Νέας Δημοκρατίας, ήταν βούτυρο στο ψωμί τους, τουλάχιστον έως ότου βρεθεί υπό κατηγορία και ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη όμως είχε αναρτηθεί πανό στο γήπεδο για τη «Νέα Παιδοφιλία». Ο στόχος επιτεύχθηκε.

Κι ύστερα ήρθαν οι υποκλοπές. Στον ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίστηκαν ως Μάννα εξ ουρανού. Για την προπαγάνδα του ολοκληρώνει ιδανικά το τρίπτυχο του «καθεστώτος» Μητσοτάκη: ηθική διάβρωση, λεηλασία του πλούτου και τώρα υπονόμευση της δημοκρατίας. Έχει μάλιστα δύο πρόσθετα χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ότι ξεκινά από ένα ομολογημένο «λάθος», την παρακολούθηση Ανδρουλάκη. Έτσι αν οι προηγούμενες κατηγορίες απλώς φανάτιζαν του φανατισμένους, αυτή η κατηγορία δημιουργεί ερωτήματα και σε πολίτες οι οποίοι ενδεχομένως είχαν ψηφίσει Νέα Δημοκρατία. Ιδίως καθώς η κυβέρνηση κινήθηκε ενοχικά, δεν έδωσε ποτέ πειστικές απαντήσεις. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι τσαλακώνει την εικόνα του ίδιου του πρωθυπουργού και κάνει ακόμα πιο δύσκολη μια μετεκλογική συνεργασία της ΝΔ με το ΚΙΝΑΛ, τουλάχιστον με αυτόν επικεφαλής. Υπηρετεί έτσι και την εκλογική  στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι λίστες του Ντοκουμέντο συμπλήρωσαν ιδανικά την επιχειρηματολογία του. Η παρακολούθηση Ανδρουλάκη δεν ήταν ένα μεμονωμένο «λάθος», όπως το χαρακτήρισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήταν μέρος ενός δικτύου παρακολουθήσεων που εκπορευόταν από το Μαξίμου. Θύματά του κορυφαίοι υπουργοί, στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού ακόμα, σύμφωνα με διασταυρωμένες πηγές (sic), και η αδελφή του η Ντόρα, όπως και τα ανίψια του, η Αλεξία και ο Κώστας Μπακογιάννης! Μια δυστοπική εικόνα της Ελλάδα σύμφωνα με την οποία ένας μακιαβελικός εγκέφαλος, ενδεχομένως εν γνώσει του πρωθυπουργού, είχε γίνει ο μεγάλος αδελφός.

Αυτό το τελευταίο σενάριο βέβαια έμπαζε από την αρχή. Οι ίδιες οι λίστες έμοιαζαν αποκύημα νοσηρής φαντασίας. Σαν να είχαν φιλοτεχνηθεί μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν πρόβλημα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Παραδόξως έγιναν ευρύτερα πιστευτές. Ακόμα και η κυβέρνηση ζητούσε «αποδείξεις», χωρίς να αποκλείει ότι γίνονται παρακολουθήσεις. Μόνο που αυτές οι αποδείξεις, μάθαμε, έχουν καταστραφεί. Μένουν οι ανώνυμες πηγές που μπορεί να γίνουν ή μπορεί να μη γίνουν ανώνυμοι μάρτυρες. Ανώνυμοι για να προστατευτούν από τι άραγε;

Όχι ότι έχει σημασία. Το αποτέλεσμα, αυτό που μένει έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι ότι ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα πάμε στις εκλογές σε συνθήκες σύγχυσης πάνω σε ένα παχύ υπόστρωμα λάσπης. Αυτό προσπαθούσε από την αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή ήταν η στρατηγική του και ως ένα βαθμό το έχει πετύχει. Με ένα μόνο μειονέκτημα: αυτό το συνεχές κατηγορητήριο και η εκ των προτέρων ενοχοποίηση των πάντων θυμίζει σε όλους μας ότι δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Παραμένει ίδιος και απαράλλακτος, εξακολουθεί να κουνά τη σημαία του ηθικού πλεονεκτήματος, πατώντας σε υπαρκτά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα, με μοναδικό κίνητρο την ηθική εξόντωση των αντιπάλων του.

Η κυβέρνηση θέλει να ελπίζει ότι το θέμα των υποκλοπών θα φύγει από την επικαιρότητα. «Έτσι δεν συμβαίνει πάντα;» είναι η επωδός αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις; Πιστεύει ότι τελικά θα κριθεί από τις επιδόσεις της, ότι θα μετρήσει το πραγματικό δίλημμα, σε ποιον εμπιστεύονται οι πολίτες  να κυβερνήσει τη χώρα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Για την ώρα όμως η καλύτερη της ελπίδα να αποφύγει το βαρύ πολιτικό κόστος είναι να μας θυμίζει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι. Γιατί κατά τα άλλα, με όσα γίνονται, κοντεύει να μας κάνει να το ξεχάσουμε.