Σχόλιο για το νέο νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση με το οποίο θα κάνει τις παρακολουθήσεις «πολιτικών προσώπων» από κρατικές υπηρεσίες πρακτικά αδύνατη.
Όποια άποψη κι αν έχετε για την υπόθεση των παρακολουθήσεων, ανεξαρτήτως αν την βλέπετε ως σκάνδαλο, σκευωρία, ενδιαφέρουσα, αδιάφορη, μετρίου ενδιαφέροντος, απόδειξη του πόσο αδίστακτοι είναι οι σύντροφοι, απόδειξη του πόσο δυστοπική είναι η χούντα Μητσοτάκη ή απόδειξη του ότι πρέπει να είμαστε φιλύποπτοι γενικώς, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε πως τελικά δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια καλή ευκαιρία για τους πολιτικούς όλων των κομμάτων να απαλλαγούν από κάθε έλεγχο. Μια ευκαιρία την οποία προφανώς δεν πρόκειται να αφήσουν να πάει χαμένη.
Για να μη τα πολυλογώ, ως απάντηση στις παρακολουθήσεις (αληθινές ή/και φανταστικές) πολιτικών η κυβέρνηση φέρνει νομοσχέδιο το οποίο μεταξύ άλλων θα κάνει τις παρακολουθήσεις «πολιτικών προσώπων» από κρατικές υπηρεσίες πρακτικά αδύνατη. Πλέον για να παρακολουθηθεί Έλληνας πολιτικός θα απαιτείται αίτημα της ΕΥΠ και μόνο της ΕΥΠ (πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούν να παρακολουθήσουν μόνο για λόγους «εθνικής ασφάλειας») και πέρα από τη σύμφωνη γνώμη εισαγγελέων θα απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Βουλής. Δηλαδή ενός μεγαλοστελέχους του κυβερνώντος κόμματος.
Αυτό, όπως καταλαβαίνει οποιοσδήποτε δεν ήρθε στην Ελλάδα προχθές, δεν σημαίνει ότι ο ΠτΒ θα εμποδίζει μόνο κάθε παρακολούθηση στελέχους της κυβέρνησης και του κόμματός του, αλλά ότι θα εμποδίζει και κάθε παρακολούθηση οποιουδήποτε «πολιτικού προσώπου», οποιουδήποτε χώρου είτε από συναδελφική αλληλεγγύη (όπως ονομάζεται η επαγγελματική ομερτά) είτε από φόβο μήπως η παρακολούθηση διαρρεύσει και κατηγορηθεί από την αντιπολίτευση (δεν συζητάμε το κωμικό της περίπτωσης να πρέπει να παρακολουθηθεί ο ίδιος).
Στο σημείο αυτό να ενημερώσω ότι, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, ως «πολιτικά πρόσωπα» ορίζονται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, οι υπουργοί και τα λοιπά κυβερνητικά στελέχη, οι βουλευτές, οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι. Με λίγα λόγια θα είναι θεωρητικά τρομερά δύσκολο και πρακτικά αδύνατο για το κράτος να παρακολουθήσει οποιονδήποτε έχει εξουσία η οποία του δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζει κρατικά μυστικά, να χειρίζεται κρατικές υποθέσεις και να διαχειρίζεται κρατικό χρήμα. Δηλαδή όλους αυτούς οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε να παρακολουθούνται διαρκώς από τις κρατικές υπηρεσίες τόσο για εθνικούς όσο και για λαμογιακούς λόγους.
Μιλάμε για κρατικούς «λειτουργούς» οι οποίοι, ακριβώς επειδή θεωρούνται επίφοβοι, είναι υποχρεωμένοι να υποβάλουν πόθεν έσχες, δηλαδή να ελέγχονται πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους πολίτες (ασχέτως αν οι ίδιοι έχουν καταφέρει ο έλεγχος να είναι ένας ωραιότατος φερετζές). Αυτούς λοιπόν τους κρατικούς «λειτουργούς» το νομοσχέδιο θέλει να τους αφήσει απολύτως ανεξέλεγκτους από τους μηχανισμούς ελέγχου που το ίδιο το κράτος έχει δημιουργήσει για την ασφάλειά του.
Και είναι ιδιαιτέρως σημαντικό το ότι ο έλεγχος που πρακτικά θα είναι αδύνατο να ασκηθεί στα «πολιτικά πρόσωπα» είναι ο κρατικός έλεγχος (οι παράνομες παρακολουθήσεις έτσι κι αλλιώς δεν περιορίζονται από νόμους και στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να περιοριστούν γενικώς). Λες και ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν εμπιστεύεται την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (την οποία κι εγώ δεν εμπιστεύομαι αλλά εγώ δεν εμπιστεύομαι οτιδήποτε ελληνικό πλην της φέτας) ή άλλες υπηρεσίες τις οποίες είναι υποχρεωμένος να εμπιστευτεί, θέλει δεν θέλει, ο πολίτης. Αλλά αν τα «πολιτικά πρόσωπα» της χώρας, αν η κυβέρνηση της χώρας, δεν εμπιστεύεται την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών ή οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία ελέγχου και θέλει με κάθε τρόπο να τις εμποδίσει να κάνουν τη δουλειά τους, τότε έχουμε ένα πρόβλημα που είναι πολύ πιο σοβαρό από οποιαδήποτε παρακολούθηση. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Θυμίζω ότι ο πρωθυπουργός είχε αναγνωρίζει ότι τα ρήγματα στην εθνική ασφάλεια (και φαντάζομαι θα συμφωνεί ότι το ίδιο ισχύει και για την «οικονομική» ασφάλεια) δεν μπορεί να προκληθούν από περιπτεράδες και μανάβηδες αλλά από πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, διπλωμάτες και λοιπούς συμπολίτες. Είναι κάπως ακατανόητο να θέλει ο έλεγχος σε μια από τις πλέον επίφοβες ομάδες να γίνει πρακτικά αδύνατος.
