Ο τραμπισμός αλά γκρεκ δεν έχει τύχη

Από τη μια, αρχίζουν έρευνες για υδρογονάνθρακες νοτιοδυτικά της Κρήτης, ενώ 30 κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ αναζητούν συνεργασίες με αντίστοιχα ελληνικά. Από την άλλη, κυκλοφορούν αυθαίρετες λίστες με πολιτικά και μη πρόσωπα που δήθεν παρακολουθεί προσωπικά ο πρωθυπουργός χωρίς βεβαίως καμία απόδειξη, ενώ ένα πέναλτι στο ντέρμπι «αποδεικνύει» ότι το πρωθυπουργικό γραφείο στήνει εκτός των άλλων και το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Από τη μια, η Ελλάδα των επενδύσεων, της τεχνολογίας και της προόδου και από την άλλη η Ελλάδα της ατέλειωτης παράγκας και της γελοιότητας. Η Ελλάδα ως σύγχρονη δυτικοευρωπαϊκή χώρα μέλος της ΕΕ, ή η Ελλάδα ως μπανανία και ιδιοκτησία 5 επιχειρηματικών οικογενειών; Διαλέγετε και παίρνετε. Σε λίγους μήνες. Στην κάλπη με την ψήφο σας.

Διότι η έγνοια πολλών, δεν είναι απλά να πέσει ο Μητσοτάκης. Διακομματικός και διαπαραταξιακός ευσεβής, πλην όμως νόμιμος πόθος πολλών παραγόντων. Διεθνών και εγχώριων, πολιτικών και επιχειρηματικών. Το θέμα είναι να τερματίσει δεύτερος στις επόμενες εκλογές, ώστε ο πρώτος με τον τρίτο να κάνουν κυβέρνηση. Αν βοηθήσουν και τα κουκιά βεβαίως. Κυβέρνηση πάντοτε προοδευτική, όπως εκείνη του 2015. Όσο για πρωθυπουργό όλο και κάποιον θα βρούνε. Ήδη έχουν γίνει οι σχετικές παρουσιάσεις. Ας είναι οποιοσδήποτε αρκεί να μην είναι ο Μητσοτάκης. Δεν τον θέλουν οι Τούρκοι, δεν τον θέλουν οι Ρώσοι, δεν τον θέλουν οι τραμπικοί, δεν τον θέλουν πρόεδροι λαοφιλών ομάδων, δεν τον θέλουν οι ολιγάρχες, δεν τον θέλουν πολιτικά στελέχη, τέως αρχηγοί, πρωθυπουργοί. Δεν τον θέλουν γενικώς. Τον θέλει βεβαίως μια ικανή μερίδα του εκλογικού σώματος και γι’ αυτό οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να προηγείται με 7% - 9% του δεύτερου. Αλλά αυτό είναι κάτι που παλεύεται. Και το παλεύουν. Με κάθε τρόπο. Από δήθεν νεκρούς μετανάστες στον Έβρο μέχρι λίστες παρακολουθήσεων.

Τα υλικά για να στηθεί το ρινγκ τα προσέφερε βεβαίως η ίδια η κυβέρνηση. Διότι κάποιοι ηλίθιοι ή προβοκάτορες επέλεξαν να παρακολουθούν επίσημα, μέσω ΕΥΠ, τον Ν. Ανδρουλάκη. Αλλά αυτό μαθεύτηκε ή κάποιοι κάπως φρόντισαν να μαθευτεί. Και άνοιξε ο ασκός. Πολύ κακό για να είναι τυχαίο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση επιμένει να διατηρεί το απόρρητο και να μην κοινοποιεί τους λόγους της εν λόγω παρακολούθησης. Για λόγους που αγνοούμε. Ώστε να συντηρείται όλη η παραφιλολογία, να γράφονται σενάρια, να οργιάζουν τα ΜΚΔ, να μολύνεται το πολιτικό κλίμα. Η κυβέρνηση τα ήθελε και τα έπαθε.

Σε μια εποχή που το «ταμείο ανάκαμψης» βγαίνει από τον φούρνο, αχνιστό και λαχταριστό για να συμβάλει στην ανάκαμψη και την πρόοδο της χώρας, εμείς ασχολούμαστε με ιστορίες πρακτόρων της κακιάς ώρας. Ή μήπως ο καβγάς είναι για το ταψί που βγαίνει από το φούρνο; Δεν ξέρω. Αλλά η Ιστορία διδάσκει ότι πίσω από τέτοιου είδους κρίσεις καλόν είναι να αναζητούμε πάντοτε τη μήτρα. Δηλαδή το χρήμα. Η πολιτική ηθική μπορεί να περιμένει. Ή να λιμοκτονεί.

Ένας δημοσιογράφος ειδικευόμενος στα σκανδαλοθηρικά δημοσιεύει μια λίστα ονομάτων που δήθεν παρακολουθούνται από την κυβέρνηση χωρίς καμιά απόδειξη και σύσσωμη η αντιπολίτευση αλλά και επιχειρηματικοί παράγοντες ζητούν από τον πρωθυπουργό να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Ο εισαγγελέας καλεί τον δημοσιογράφο να δώσει κάποια στοιχεία αλλά εκείνος δεν δίνει τις πηγές του. Και η κατηγορία αιωρείται και θα αιωρείται για καιρό μέχρι τις εκλογές και βάλε. Διότι η Ελληνική Δημοκρατία δεν έχει τα εργαλεία, την ταχύτητα και τον τρόπο να διερευνήσει άμεσα το θέμα και να αποδώσει δικαιοσύνη. Να βρει τους ενόχους ή να κάτσει τους συκοφάντες στο σκαμνί. Δηλαδή να προστατευτεί από τους εχθρούς της ή τουλάχιστον να δώσει πειστικές απαντήσεις και να ηρεμήσει την κοινωνία.

Και επειδή οι σκανδαλοθήρες και οι επιτήδειοι ξέρουν ότι το κράτος δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει να τους σταματήσει, πετάνε πυροτεχνήματα και ό,τι κάτσει. Σάμπως για τη σκευωρία Novartis πλήρωσε κανείς; Απλώς δεν απεδείχθη ότι κάποιοι είναι ελέφαντες. Αλλά νομίζω ότι κανείς δεν ήθελε, ούτε θέλει να πληρώσει ο συκοφάντης. Εδώ θα μου πείτε κάποιοι καίνε επί χρόνια τα δάση μας με σχέδιο και στόχο και η μόνη που την πληρώνει είναι η κλιματική αλλαγή. Σάμπως θα πληρώσει κανείς ή καμία για τους 100 νεκρούς στο Μάτι; Υπάρχει κανείς που το πιστεύει;

Η τοξικότητα όμως είναι θαυμάσιο εργαλείο για όσους φιλοδοξούν να εξουσιάσουν μια μπανανία. Το ζήτημα είναι ότι πρέπει πρώτα να την φτιάξουν.

Η τοξικότητα όμως είναι θαυμάσιο εργαλείο για όσους φιλοδοξούν να εξουσιάσουν μια μπανανία. Το ζήτημα όμως είναι ότι πρέπει πρώτα να την φτιάξουν. Ένα πέναλτι δε αρκεί. Γελάει ο κόσμος. Δεν τα κατάφεραν ή δεν τόλμησαν στη μεγάλη κρίση του 2010 και επανέρχονται. Αλλά όλα είναι πλέον ιμιτασιόν. Είδαν ότι δεν τσίμπησε ο κόσμος στην πραγματική υπόθεση της «επισύνδεσης» του Ν. Ανδρουλάκη και επανήλθαν με κάτι πιο εντυπωσιακό. Με μια λίστα κυβερνητικών στελεχών και των συζύγων τους, σένα μενού  πιο πιπεράτο, αναζητώντας τη ρεβάνς. Φιλοδοξώντας να δημιουργήσουν εσωτερικό πρόβλημα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ. Όταν δεν έχεις εργαλεία να κάνεις σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση βάζεις τη λάσπη στον ανεμιστήρα. Και όποιον πάρει η λάσπη. Και να είχες και αποδείξεις…

Ο βασικός στόχος των επιτιθέμενων είναι ο εκσυγχρονισμός. Της κοινωνίας, του κράτους, της παραγωγής, της παιδείας, του πολιτικού συστήματος, των πάντων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε την ηγεσία του κόμματός του και την πρωθυπουργία της χώρας ως εκσυγχρονιστής. Ως μετριοπαθής, φιλελεύθερος, ορθολογιστής και συναινετικός πολιτικός. Με την προσοχή του στραμμένη στην εξωστρέφεια. Και μέχρι στιγμής οι οικονομικοί δείκτες φαίνεται να τον δικαιώνουν. Ο δικός του όμως εκσυγχρονισμός ενοχλεί. Και πρώτους τους εγχώριους ολιγάρχες που φαίνεται ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από το μοίρασμα της πίτας. Το ταψί βγαίνει από το φούρνο και θέλουν να τσιμπήσουν την πατατούλα τους, την πετσούλα, το μπουτάκι τους. Κάποιοι, όλο το ταψί. Και αυτό φυσικά σημαίνει πόλεμο. Και του τον κάνουν. Φυσιολογικά πράγματα και όχι μόνο σε μπανανίες.

Δίπλα στους «αγανακτισμένους» ολιγάρχες στέκεται μια ικανότατη μερίδα του πολιτικού μας συστήματος. Διακομματική βεβαίως. Αλλά κυρίως «αριστερής» προελεύσεως. Που δεν θέλει απλά να διώξει τον Μητσοτάκη από την ηγεσία της χώρας, αλλά και να εξαλείψει το υπόδειγμα που εισήγαγε στα πολιτικά μας πράγματα. Υπόδειγμα καινοφανές και επικίνδυνο για την ιδεολογική κυριαρχία μιας τραμπικής λαϊκίστικης «αριστεροδεξιάς». Αυτής που ήρθε με την κρίση του 2010 και φαίνεται ότι ήρθε για να μείνει. Διότι με κάποιους προηγούμενους ηγέτες της Δεξιάς, αυτή η Αριστερά όχι δεν είχε πρόβλημα αλλά είχε και έχει έρωτα. Διότι συντηρούσαν και αναπαρήγαγαν διευρυμένα την ιδεολογία της. Σε δεξιά έκδοση και σε δεξιά ακροατήρια.

Και ποια είναι αυτά που ενοχλούν; Μα πώς ένας δεξιός, άντε κεντροδεξιός, αξιοποιεί κεντροαριστερούς στη δική του κυβέρνησή; Γιατί ένας ηγέτης της ΝΔ στέκεται δίπλα στη μεσαία τάξη; Γιατί δίνει επιδόματα στους ασθενέστερους; Πώς και γιατί τα βάζει με τους ολιγάρχες; Γιατί δεν επενδύει στον εμφύλιο και τον εθνικισμό ώστε να κάνουμε παιχνίδι; Γιατί στέκεται ευπρεπώς απέναντι στον απειλητικό γείτονα; Γιατί φυλάει τα σύνορά της χώρας και έχουν στερεύσει τα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης; Γιατί χτίζει ισχυρές συνεργασίες με τους ισχυρούς; Γιατί βοηθάει έργω και λόγω την Ουκρανία; Γιατί τα σπάει με τον Πούτιν; Γιατί θέλει να κάνει σοβαρή την εκπαίδευση; Γιατί πάει να βάλει τον ιό της αξιολόγησης στα σπλάχνα του «σοβιετικού» μας κράτους; Γιατί φέρνει πολυεθνικές στην Ελλάδα; Γιατί εκσυγχρονίζει το κράτος και μειώνει τη γραφειοκρατία; Γιατί επενδύει στο Ελληνικό; Γιατί ενσαρκώνει το όραμα μιας σύγχρονης φιλελεύθερης δυτικής χώρας; Και κυρίως, γιατί όλα αυτά αρέσουν σε μια σχετική πλειοψηφία που υπόσχεται μια δεύτερη τετραετία; Γιατί συγκινεί κεντροαριστερούς και τον υποστηρίζουν; Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι αβάσταχτο!

Διότι, γι’ αυτούς η Ελλάδα δεν πρέπει να γυρίσει σελίδα. Αν γυρίσει, ο εγχώριος τραμπισμός κινδυνεύει. Καταρρέει η πολιτική, ως διαχείριση σχέσεων κράτους και ολιγαρχών με την κοινωνία των πολιτών όχι απλώς απούσα αλλά και δέσμια της ελεημοσύνης του ηγέτη και της παρέας του. Και είναι ο Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του ικανοί να αλλάξουν την πορεία και την τύχη της χώρας; Να εγκαταστήσουν το καινούργιο υπόδειγμα και να τη μεταμορφώσουν τα επόμενα 5 χρόνια; Κανείς δεν το ξέρει αλλά μέχρι στιγμής το δείγμα είναι θετικό. Γίνονται σωστά, γίνονται και λάθη. Άλλα προωθούνται ταχύτητα, άλλα καθυστερούν. Υπάρχει όμως σαφής πολιτική βούληση προς την εκσυγχρονιστική κατεύθυνση. Και αυτή είναι που εμπνέει τη μεσαία τάξη και γι’ αυτό έχει στρωθεί στη δουλειά. Το βλέπεις και μόνο από την κίνηση στους δρόμους και στα μαγαζιά.

Η Ελλάδα έχει απαγκιστρωθεί εδώ και καιρό από τον λαϊκισμό, την κάλπικη προοδευτικότητα και την τοξική δήθεν επαναστατική οργή. Αλλά αυτό δεν είναι ανεκτό από τη μεγαλύτερη μερίδα του πολιτικού μας συστήματος. Και αγωνίζεται να τη γυρίσει πίσω. Η κοινωνία όμως των πολιτών δεν θα το επιτρέψει. Είναι θέμα δικής της επιβίωσης. Και δεν θα αυτοκτονήσει.