Ο Κώστα Γιαννακίδης γράφει για τη στήλη CityZen της Athens Voice.
O Mιχάλης Μπαχτής είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα «φάτσα». Ούτε 30 ετών, ωραίο παλικάρι με μια τεράστια κοτσίδα που κάνει τα μαλλιά του να δείχνουν σαν ατίθασο μπουκέτο. Ο Μιχάλης είναι ερευνητής στο CERN, στην ομάδα που ανακάλυψε το σωματίδιο του Χιγκς. «Τη μέρα που το ανακαλύψαμε ήταν να πάω να πάρω ένα φίλο μου από το Μιλάνο για να τον φέρω στη Γενεύη. Τον ξέχασα. Όταν μου τηλεφώνησε για να διαμαρτυρηθεί, του είπα ότι ανακαλύψαμε το σωματίδιο. Ο φίλος δεν το έφαγε. “Πλάκα μου κάνεις, ρε μαλάκα; Βρες κάτι άλλο να πεις”».
Χάζευα τον Μιχάλη στη σκηνή του Μεγάρου, στο TEDx Academy. Έκανε σύγκριση των δύο σχολών από τις οποίες πέρασε. Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν. Εντάξει, είναι γελοίο. Έδειξε μία φωτογραφία τύπου στο Γουισκόνσιν, ο οποίος, στο πλαίσιο ενός πειράματος, κρατούσε ένα σωλήνα που πέταγε φωτιά. «Είναι το κοντινότερο σε μολότοφ που βρήκα εκεί...» Μετά άρχισε να λέει μια ιστορία που όλοι ξέρουμε. Πώς, στο Μετσόβιο, πήγαινε στο εργαστήριο κρυφά με τον καθηγητή του, προσπαθώντας να «σπάσουν» τον αποκλεισμό της κατάληψης. Μερικές φορές έπαιξαν και ξύλο, όντως δεν σε παίρνει να τα βάλεις με τον Μιχάλη. Έδειξε και δύο φωτογραφίες, τη μία δίπλα στην άλλη. Την ηλιόλουστη Αθήνα και το παγωμένο Γουισκόνσιν. Πού θα προτιμούσε να δουλεύει ο ερευνητής; Κάτι τέτοιο είπε και ένας άλλος ομιλητής, ο Αλέξανδρος Κρητικός, καθηγητής στο Βερολίνο. «Γιατί να μη γίνει η Ελλάδα χώρα προσέλκυσης ερευνητών από όλον τον κόσμο; Άνθρωποι είναι και αυτοί. Και σίγουρα προτιμούν βγαίνοντας από το εργαστήριο να δουν ήλιο, παρά να τους σκεπάσει η σκανδιναβική νύχτα». Αχ, αυτά τα ελληνικά TEDx events. Ακούς ενδιαφέροντα πράγματα που είναι σαν προσευχές: πιθανότατα δεν υπάρχει κανένας για να τα παραλάβει και εσύ δεν έχεις ιδέα πώς να τα μετατρέψεις σε αλήθεια.
H Ελλάδα, που λέτε, πρέπει να είναι η χώρα με τα περισσότερα TEDx events ανά χίλιους κατοίκους. Όλοι κάνουν TEDx, σε λίγο μπορεί και πολυκατοικίες. Γίνονται διοργανώσεις στην Αθήνα, στον Πειραιά, σε πόλεις της περιφέρειας και σε πανεπιστημιακές σχολές. Αυτό δεν είναι κακό. Δεν φαίνεται και μάταιο, ασχέτως αν εκεί καταλήγει. Και όλα πηγαίνουν καλά. Οι αίθουσες γεμίζουν, όπως και τα hashtags. Έβλεπα τους ανθρώπους στο Μέγαρο. Μέσος όρος ηλικίας κοντά στα 30. Smartphones, καφές και μπίρα στο χέρι. Χίλιοι άνθρωποι έδωσαν από ένα πενηντάρικο για να ακούσουν ιδέες και προτάσεις. Κάποιες καλές, άλλες κοινότυπες, ελάχιστες ηλίθιες. Χιλιάδες άλλοι παρακολούθησαν από το δίκτυο. Όμως οι άνθρωποι που πηγαίνουν στα TEDx το κάνουν για να μάθουν κάτι καινούργιο.
Αισθάνομαι ότι βρίσκονται εκεί κυρίως για να συναντηθούν μεταξύ τους. Και, ναι, στην Ελλάδα υπάρχει τελικά ένας ενδιαφέρων αριθμός ανθρώπων που ψάχνει την καινοτομία, δεν αντιμετωπίζει συμπλεγματικά την επιτυχία, αναγνωρίζει ότι η αλληλεγγύη είναι πρωτίστως προσωπική υπόθεση και πιστεύει ότι η πολιτική μπορεί να γίνει και πέρα από ξεπερασμένα ιδεολογικά πρόσημα. Αν μη τι άλλο, είναι ίσως οι μοναδικοί άνθρωποι στη χώρα που πληρώνουν για να ακούσουν ιδέες και μπορούν να αξιολογήσουν μία ομιλία ως θέαμα για το οποίο αξίζει να δώσεις το χαρτζιλίκι και τη μέρα σου. Ωραία. Και πού είναι όλοι αυτοί όταν βάζουν τις τσάντες στον ώμο και αδειάζουν τις αίθουσες; Πού κρύβεται όλο αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, εκείνο που έχει ξεφύγει από στερεότυπα, δογματισμούς, ιδεοληψίες και θεωρίες συνωμοσίας; Πώς εκφράζονται όλοι αυτοί πολιτικά; Τι γράφουν στα social media; Τι απαντούν στις δημοσκοπήσεις; Κινούνται κάπου εκεί έξω, απλώς το δείγμα είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να ανιχνευτεί. Και επειδή η τάση δεν μπορεί να γίνει mainstream, δύσκολα θα βρουν media που θα λειτουργούν ως ηχεία της φωνής τους. Είναι το άλλο: όσο και αν τους αρέσει το socializing, άλλο τόσο απεχθάνονται τις συσπειρώσεις και τις ομαδοποιήσεις. Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους που δύσκολα θα αποθεώσουν ηγεσίες. Για νέο κόσμο που δεν υπακούει στα συνθήματα. Εκτός και αν δοκιμάσεις να τους τα πεις στα αγγλικά.
12°
