Edito 269

Στο μικρό λιμάνι τα πρόσωπα είναι χαρούμενα, γεμάτα προσδοκία. Σφυρίγματα, άσπρες στολές, ήλιος, το αεράκι που μυρίζει θάλασσα. Στην ουρά της επιστροφής, πρόσωπα λίγο θλιμμένα, κορμιά μαυρισμένα, κουρασμένα, χορτασμένα. Όμορφοι που είναι οι άνθρωποι το καλοκαίρι. Διασταυρώνονται σε μια αποβάθρα, η αρχή και το τέλος των διακοπών, η πορεία της ξενοιασιάς και η επιστροφή στις ευθύνες.

Σ’ αυτό το νησί οι δρόμοι είναι χωματόδρομοι. Παλιά αυτοκίνητα σκονισμένα, παρκαρισμένα στραβά στην παραλία, γεμάτα άμμο, πάνω τους είναι γραμμένες οι ιστορίες μιας ζωής. Όχι πια. Αυτό το καλοκαίρι, γυαλιστερά SUV με σκοτεινά τζάμια διασταυρώνονται αγκομαχώντας στο στενό δρόμο, δεν χωράνε, σταματάνε. Απομονωμένος ατομισμός, πρόσωπα κρυμμένα πίσω από φιμέ τζάμια περιφέρουν προφυλαγμένες ζωές αποκομμένες από το δημόσιο χώρο.

Αν το φέρεις πιο κοντά, θα του ρίξω μια με το λάστιχο, λέει κοιτάζοντας το στραπατσαρισμένο, γεμάτο σκόνη αμάξι. Πάνω στη σκόνη και την άμμο γράφει ότι περνάω καλά, όμως δέχομαι, έχω αρχίσει να μη βλέπω απ’ τα τζάμια, όποιος είναι δίπλα μου ρωτάει σφιγμένος, τώρα αυτόν τον τουρίστα στο σκοτάδι τον είχες δει; Φοράνε παπούτσια με φωσφοριζέ σήματα, φακούς στο χέρι, ξέρουν πως ο ποδαρόδρομος στα ελληνικά νησιά είναι extreme sport, δεν υπάρχουν πεζοδρόμια.

Ανακαλύπτω νέους χωματόδρομους, μικρά μονοπάτια με άμμο, απότομες στροφές, βράχια, πέτρες αρχαίες μαύρες να κρέμονται σαν προϊστορικά γλυπτά, καλαμιές που προσπαθούν συνεχώς να καλύψουν το δρόμο. Το αυτοκίνητο στην άμμο γλιστράει, σαν να πετάει και σαν να βυθίζεται, σκοτάδι, τα φώτα λόγχες φωτίζουν τα καλάμια, σβήσε τα φώτα, φέγγει το φεγγάρι. Νυχτερινές βόλτες, τραγούδια από προϊστορικές κασέτες, ηλιοτρόπια, άμμος, η θάλασσα. Διαδρομές στο σκοτάδι, λάθος στροφές, αδιέξοδα, οι ρόδες βουλιάζουν στην άμμο, στο τραγούδι κάποια κλαίει, καλάμια μπαίνουν απ’ το παράθυρο, η θάλασσα γυαλίζει, φώτα ξανά. Μικρά ιδιωτικά ταξίδια σε παράλληλους κόσμους κρυμμένους, διπλανούς.

Διπλά ουίσκι στο μπαρ, φέτες λεμόνι, ποτά πράσινα, δυνατή μουσική κι άλλα ποτά. Ένας άντρας μόνος στο μπαρ. Σιωπηλός, προσηλωμένος σ’ ένα ποτήρι. Μια παρέα. Κι άλλα ποτά. Σφηνάκια, σέικερ, κεράσματα, άλλος ένας γύρος, γέλια, μάτια που λάμπουν. Ελληνικά στα ηχεία, πιες, σήκω χόρεψε, η επιβολή του κεφιού, η γοητεία της παρακμής. Ζαλισμένα βήματα, ξαφνικά γέλια, αδέξιες κινήσεις, εσπευσμένο κέφι. Πρέπει σε μια νύχτα να ξεφύγουν από την κανονισμένη τους ζωή, να φλερτάρουν, να πιουν, να γίνουν άλλοι. Να κάνουν αυτά που δεν κάνουν όλη τους τη ζωή, μέσα σ’ ένα βράδυ, ένα καλοκαιρινό βράδυ στο μπαρ ενός νησιού. Άλλος ένας γύρος από μένα. Πιες, χόρεψε. Βλέμματα ανδρικά αφηρημένα, επαγρύπνησης, έχουν στόχο, κάνουν απολογισμό, τι πετύχαμε, διαφυγόντα κέρδη, όταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον πάνε παρακάτω. Φεύγουν όταν θα πρέπει να κάτσουν, χάνουν τη βραδιά. Χάνουν τη σωστή ώρα, χάνουν τη νύχτα, χάνουν το τυχαίο γιατί έχουν στόχο, δεν διασκεδάζουν γιατί πρέπει να διασκεδάσουν, δεν αφήνονται γιατί προσπαθούν ν’ απελευθερωθούν, βιαστικά, σπασμωδικά, άγαρμπα. Άντρες μεθυσμένοι, αδέξιοι, θλιβεροί. Γυναίκες ερευνητικές. Αναλύουν λέξεις, φράσεις. Γιατί φόρεσες αυτή την μπλούζα; Τι σημαίνει αυτό το logo; Ποιες είναι οι εμμονές σου; Δεν θέλεις παιδιά; Δεν χρειάζεσαι μια συντροφικότητα; Συντροφικότητα, συλλογικότητα, οι γυναίκες έχουν αρχίσει να μιλάνε σαν μονοπρόσωπη συνιστώσα του Σύριζα ή είναι ιδέα μου; Έχουν ξεχάσει τη γλώσσα του σώματος, το βλέμμα – με θέλεις; Τα μάτια τους λένε, θέλεις να οικοδομήσουμε μια ποιοτική σχέση; Ρωτάνε, είσαι μόνος; Ρωτάνε να μάθουν κατάσταση δηλωτική status όχι επιθυμίας. Όμως η πραγματική ταυτότητα είναι η επιθυμία. Χαμένοι στη μετάφραση, ροζ σφηνάκια, πράσινα σφηνάκια, καφέ σφηνάκια, πνίγουν τα μεταφραστικά προβλήματα, χορεύει αργά με κλειστά μάτια, κάποιος την κρατάει από τη μέση, αφήνεται με εμπιστοσύνη στα χέρια του, 4 παρά 20 το πρωί, μια ξανθιά κυρία με μυστηριώδες χαμόγελο πετάει στον αέρα χαρτοπετσέτες, αφήνω το Perrier και παραγγέλνω ένα Jameson, το καλοκαίρι απαγορεύεται να σκέφτεσαι.

Κοιτάζει τον ήλιο κατάματα μέχρι να την πονέσουν τα μάτια της, θα τυφλωθείς, λέω, στο ρόλο του υπεύθυνου ένας εκ γενετής ανεύθυνος. Γελάει, από μικρή το κάνω, αφού τίποτε δεν μ’ αρέσει πιο πολύ. Πιο πολύ από τι; Απερίσκεπτα μικρά κορίτσια με ολέθριες συνήθειες. Κάνουν συγκρίσεις. Ποτέ στη ζωή δεν κάνουμε συγκρίσεις. Κινδυνεύεις να πεθάνεις ανικανοποίητος, συγκρίνοντας μάταια τα πάντα, με τον ήλιο που κοίταξες κάποτε, τυφλός για όλες τις μικρές, γλυκές φλόγες που σε περιμένουν γύρω σου να τις προσέξεις.

Τσιγάρα τη νύχτα, αυτό απέναντι είναι η Ίος; Αυτά τα φώτα είναι το Blue Star; Μηνύματα από άγνωστους αποστολείς, πόσα ταξίδια; Μηνύματα ξεχασμένα, έπεσα απ’ το μηχανάκι, θέλεις να σου στείλω μια φωτογραφία τα πόδια μου με τις μελανιές; Ξυπνάς 4 το πρωί ιδρωμένος, τρως ένα ροδάκινο, διαβάζεις, χωρίς άγχος αν κοιμάσαι μέρα, αν ξυπνάς νύχτα. Σ’ ένα ξένο σπίτι όπου συμπεριφέρομαι σαν να είναι σπίτι μου. Ξαφνικά κοιτάζεις γύρω σου και αναρωτιέσαι πού βρίσκεσαι. Ακαθόριστες ώρες, η μέρα και η νύχτα χάνουν τη σημασία τους. Ξυπνάω στη μέση της νύχτας. Σκέφτομαι. Καπνίζω ανάσκελα στο κρεβάτι. Μετανιώνω για μια λέξη παραπάνω, για μια λέξη λιγότερη. Μετανιώνω, καπνίζω, σκέφτομαι. Επιβλαβείς συνήθειες, βλάπτουν σοβαρά εσάς και τους γύρω σας.