Σύγκριση τιμών: Πόσο τρελαίνεσαι όταν τα ψάχνεις

Με φιλικά άτομα καλλιτεχνικών προδιαγραφών συζητάμε συνέχεια για τις τιμές προϊόντων στα μαγαζιά, επειδή έτσι είμαστε εμείς οι καλλιτέχνες, ψοφάμε για εξάιτμεντ: δεν μιλάμε για τιμές αγαθών πολυτελείας ή αυτών που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, παρά απαραίτητων, τροφίμων, καθαριστικών κ.λπ., που χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή στον πλανήτη. Οι συζητήσεις γίνονται όλο και πιο «του τρελού» όσο προχωράει το φθινόπωρο και τα σουπερμάρκετ, μπακάλικα, ντέλι και μαγαζιά χτυπιούνται ποιο θα ανεβάσει πρώτο τις τιμές με τρόπο ώστε να μην φαίνεται με γυμνό μάτι, ούτε καν με ντυμένο. Δηλαδή να μένει το «4» στα ευρώ, αλλά να συνοδεύεται από «,99», άρα να είναι 5 παρά ένα λεπτό, που μπορεί κανείς και να μην το προσέξει, να το πάρει για 4. Θα πρέπει να είναι πολύ αφηρημένος ή/και πάμπλουτος ο κανείς για να μην προσέχει τέτοιες τραγικές λεπτομέρειες – οι τιμές σε όλα τα αγαθά καθημερινής χρήσης έχουν αποκτήσει ουρές μετά την κυρίως τιμή, και το Τάδε ευρώ σέρνει πίσω του από μισό ως ένα-παρά-ένα-λεπτό ολόκληρο ευρώπουλο: τίποτα δεν κοστίζει πια 50, 60 ή 80 λεπτά, ούτε καν 1.20, 1.30, 1.50. Ένα μικρό ζαφρακιασμένο μαρούλι που όταν το πλύνεις μένει μισό, έχει τιμή 56 λεπτά στο σουπερμάρκετ. Μπορεί να το βρεις στον μανάβη 50 λεπτά και να ζητωκραυγάζεις που κέρδισες με τον κόπο σου 6 λεπτά, ή σε άλλο σουπερμάρκετ, που δεν ενημερώθηκε ακόμα, 46 λεπτά, αλλά δεν θα το βρεις πουθενά στρόγγυλο, 1 ευρώ. Άντε να το πετύχεις 2, 3, 4 ευρά, αν είναι πολύ σπέσιαλ βιολογικό μαρούλι ή έχεις κοντά σου ντέλι-μανάβικο με βελούδινα ράφια.

Εσένα δεν σε κόφτουν τα ράφια αλλά το μαρούλι που, αν το αγοράσεις καθαρισμένο σε σακουλάκι, κοστίζει περίπου ένα ευρώ, με το περίπου να κινείται προς τα δύο ευρώ ενώ το κοιτάζεις με το αθώο σου βλέμμα. Αυτό η μικρή σακούλα του ενός ατόμου, γιατί η λίγο μεγαλύτερη ξεπερνάει τα δύο και μερικές φορές τα τρία ευρώ. Δεν το γράφω με ασαφή τρόπο: οι τιμές οι ίδιες είναι ασαφείς, μπορεί να ανέβουν όσο γράφω αυτές τις γραμμές και να αναρωτιέστε πού διάολο βρήκα μαρούλι με 56 λεπτά, μια και θα έχει ήδη πάει στα 86 λεπτά. Το πώς ανεβαίνουν οι τιμές δείχνει εντελώς ράντομ και ό,τι-να’ναι στον καταναλωτή – την Δευτέρα πχ βρήκε η φίλη μου συσκευασία με πλαστικά μπουκαλάκια για αντισηπτικό σπρέυ 2 ευρώ τα τέσσερα, σε κατάστημα σκανδιναβικών χαριτωμενιών. Την Τετάρτη, που πήγε να πάρει κι άλλα μπουκαλάκια, η ίδια συσκευασία έκανε 4 ευρώ, ενώ μία διπλανή της με τρία μπουκαλάκια που όμως δεν ήταν όλα για σπρέυ, έκανε 3 ευρώ. Έμεινε μισή ώρα να κοιτάζει τις συσκευασίες με τα πλαστικά μπουκαλάκια και να αναρωτιέται για τον πληθωρισμό αλλά κυρίως για τα μαθηματικά – πόσο να κοστίζει άραγε ως κατασκευή ένα πλαστικό διαφανές μπουκαλάκι σπρέυ, τσέτουλο, από αυτά που φτιάχνουν κατά δισεκατομμύρια στην Κίνα επειδή τα χάνουμε συνέχεια, εκτός που χαλάνε τα μουσλούκια τους μετά από δύο-τρία γεμίσματα και τα πετάμε στην ανακύκλωση.

Αντίστοιχη φλασιά έχουμε φάει με συμπληρώματα διατροφής και καλλυντικά: ένα προϊόν το βρήκαμε σε φαρμακείο 19 ευρώ, σε κατάστημα καλλυντικών 15 ευρώ, σε σάιτ 17 ευρώ, σε δεύτερο σάιτ 16 ευρώ και (ξεχασμένο) σε άλλο κατάστημα καλλυντικών 9 ευρώ. Μιλάμε για ένα «μιστ», κολόνιο-ειδές γνωστής εταιρείας εγχώριων καλλυντικών. Σε πολυκατάστημα πολυτελείας το ίδιο μιστ το βρήκαμε 20 ευρώ. Δηλαδή ένα προϊόν παίζει από 9-20 ευρώ μέσα στην ίδια μέρα! Επίσης η τιμή στο σάιτ έχει προσαυξήσεις (=μεταφορικά), οπότε συμφέρει μόνον αν παραγγείλεις πέντε έξι μιστ, να τα λουστείς, ώστε να έχεις δωρεάν μεταφορικά.

Φυσικά όλα αυτά έχουν απόλυτα λογικές εξηγήσεις (που ήδη εκνευριζόμαστε με το «λογικές» αλλά το καταπίνουμε κι αυτό όπως τόσα άλλα). Έχουν ανέβει τα καύσιμα, άρα για να μεταφερθεί η ελιά από το χωριό που παράγεται μέχρι την πόλη, πληρώνει ένα σκασμό διόδια, εκτός από βενζίνη/πετρέλαιο/μιζανπλί. Κι ενώ ξεκινάει μια απλή ελιά, φτάνει στο σουπερμάρκετ χαβιαρωμένη χωρίς να το καταλάβει. Τα ίδια ισχύουν για όλα τα απαραίτητά μας, από ψωμιά του τοστ και γιαούρτια μέχρι ταμπλέτες πλυντηρίου και σαμπουάν. Μόνο που έφαγα κι εγώ μισή ώρα τις προάλλες κοιτάζοντας συσκευασίες με μπάρες δημητριακών που είχαν άλλες τιμές ανάλογα με το πόσες μπάρες είχανε μέσα: 3,30 με τρεις μπάρες, 4,60 με τέσσερις μπάρες, κάτι άλλο με έξι μπάρες που παίζουν τις κουμπάρες… μια κυρία στάθηκε δίπλα μου και τα έκανε χειρότερα λέγοντάς μου «Να κοιτάζεις τα γραμμάρια, όχι τα κομμάτια!» οπότε έβγαλα κινητό κι άρχισα να κάνω υπολογισμούς γραμμαρίων, μέχρι που βαρέθηκα, μου φάνηκε η δραστηριότητα του τρελού, επειδή έτσι κι αλλιώς δεν τρώω μπάρες κανενός τύπου.

Μερικά πράγματα έχουν απλή εξήγηση. Κάτι βιολογικές σούπες που στο σουπερμάρκετ έκαναν 4 ευρω η μία και τις περιφρόνησα, τις βρήκα στο ντέλι παρακαλώ με 1,40! Με τρελό ενθουσιασμό, αγόρασα πέντε-έξι, γιατί φαίνεται το μπακάλικο τις είχε από πριν τις σούπες και δεν σκέφτηκε να τις ανατιμήσει, πράγμα που έκανε μάνι-μάνι το σουπερμάρκετ… το οποίο, για να του δώσουμε ελαφρυντικό, ίσως να είχε προλάβει να πουλήσει τίμια τις σούπες του και οι φρέσκες που του ήρθανε ήτανε ανατιμημένες, οπότε τι να κάνει κι αυτό, ανασκουμπώθηκε κι άλλαξε ετικέτες…

Ίσως προσέξατε ότι επαναλαμβάνω φράσεις όπως «του τρελού» - δεν είναι εκ παραδρομής, είναι επί τούτου, κι αν δεν τις επαναλαμβάνω, θα έπρεπε: η πραγματικότητα όσον αφορά τις τιμές έχει ξεφύγει εντελώς, με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι πολύ συχνά ότι κάτι κουδουνάει μέσα στο κεφάλι σου, και δεν είναι το μυαλό σου. Είναι το ένα λεπτό που υπολείπεται όλο και πιο συχνά στις ανατιμήσεις, που κρύβουν το «,99» πίσω από τα στρόγγυλα ευρώ, για να μην τα πιάνουμε αμέσως, μαζί με το περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ που μας λείπει για να αισθανθούμε ασφαλείς μέσα στην νέα πραγματικότητα…