Ευρώπη μου, πρέπει να μιλήσουμε για τη Γερμανία

Για χώρα η οποία ευθύνεται, άμεσα ή έμμεσα, για τους περισσότερους βίαιους θανάτους (μιλάμε για δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς) τον περασμένο αιώνα, η Γερμανία κουνάει πολύ συχνά το δάχτυλο. Για πολίτες χώρας που ευθύνεται και για τον Μαρξισμό και για τον Ναζισμό (αθροίστε τα θύματα και των δύο), είναι μάλλον προκλητική η έπαρση και η διάθεση για νουθεσίες με την οποία αντιμετωπίζουν συχνά οι Γερμανοί και οι πολιτικοί τους, τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Πολύ περισσότερο όταν η χώρα τους, εκτός από το φρικτά βεβαρημένο της παρελθόν, είναι αυτή που στη μεγαλύτερη κρίση του 21ου αιώνα πασχίζει να γίνει για άλλη μια φορά η μοιραία χώρα για την Ευρώπη.

Ήδη η ευθύνη των Γερμανών για την ευρωπαϊκή εξάρτηση από τη Ρωσία είναι τεράστια. Αυτοί, ως ηγετική δύναμη της Ευρώπης, με τον συνήθη κοντόφθαλμο και χωρίς καμία ευελιξία γερμανικό τρόπο, αλυσοδέθηκαν στο ρωσικό ενεργειακό άρμα και πήραν κι ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης στο λαιμό τους. Τόσο κοντόφθαλμη και χωρίς καμία ευελιξία ήταν η γερμανική πολιτική (τόσο ανόητη δηλαδή αλλά με πιο κυριλέ λέξη) που κοτζάμ Γερμανία δεν είχε φροντίσει να έχει κάτι αντίστοιχο της Ρεβυθούσας. Απλώς αποφάσισε να εμπιστευτεί τυφλά έναν ημιπαράφρονα (που αργότερα έγινε σκέτο παράφρονας) δικτάτορα.

Και τώρα που η Ρωσία επιτίθεται στην Ευρώπη και την εκβιάζει, αυτοί που δυσκολεύουν όσο κανείς άλλος την Ευρώπη να βρει τρόπο να απαντήσει στον εκβιασμό είναι οι Γερμανοί. Αυτοί δηλαδή που βοήθησαν όσο κανείς άλλος ώστε να γίνει δυνατός ο εκβιασμός αυτός.

Σκεφτείτε ότι μιλάμε για μια χώρα της οποίας ο καγκελάριος που ξεκίνησε να δένει ασφυκτικά την Γερμανία στη Ρωσία είναι ένας τύπος ο οποίος με το που τελείωσε η θητεία του πήρε θέσεις στα διοικητικά συμβούλια ρωσικών ενεργειακών εταιρειών. Σκεφτείτε ότι η διάδοχός του, σαν να μην τρέχει κάστανο, συνέχισε την ίδια και χειρότερη πολιτική. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για τη χώρα που οικειοθελώς έκλεισε τα πυρηνικά της εργοστάσια ώστε να μεγαλώσει η εξάρτηση από τη Ρωσία.

Μιλάμε για μια χώρα της οποίας η ξεροκέφαλη έπαρση και οι εμμονές δεν την αφήνουν ούτε να στρίψει ούτε να πατήσει φρένο παρότι ξανά και ξανά κατευθύνεται με τα 1.000 πάνω σε τοίχο. Και το κακό είναι ότι κάθε φορά που τελικά (και αναπόφευκτα) συγκρούεται με τον τοίχο, παίρνει στο λαιμό της και τον πλανήτη (ή ένα μεγάλο μέρος του).

Και η ερώτηση είναι μάλλον απλή.

Είναι ικανή η Γερμανία να ηγείται της Ευρώπης; Πρέπει αυτοί οι αφελείς, εμμονικοί, ξεροκέφαλοι, χωρίς καμία δυνατότητα ευελιξίας και καμιά φορά εντελώς διεφθαρμένοι πολιτικοί να καθορίζουν το μέλλον μιας ηπείρου την οποία ήδη έχουν καταστρέψει μια φορά; Δεν ήρθε η ώρα να βρεθεί ένας άλλος ρόλος για τους Γερμανούς καθώς είναι φανερό ότι στον ρόλο του οδηγού το μόνο που μπορούν να φέρουν είναι η καταστροφή (ή έστω η τελευταία στιγμή και με κόπο αποφυγή μιας καταστροφής η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί πολύ νωρίτερα και με μικρότερο κόστος);

Προφανώς η «ηγεσία» μιας ηπείρου δεν προκύπτει μετά από κοινή απόφαση ή κάποιου είδους ψηφοφορία. Η Γερμανία δεν είναι ηγέτιδα της Ευρώπης επειδή έχει επιλεχθεί, αλλά ως πιο δυνατή οικονομικά. Δεν θα μπορούσε όμως ένας συνασπισμός χωρών να αμφισβητήσει επιτέλους αυτή τη μοιραία πρωτοκαθεδρία; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε για τον πραγματικό ελέφαντα στο ευρωπαϊκό δωμάτιο; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε για τη Γερμανία; Και μπράβο μας.