Δεν είναι εντελώς παλαβό να «είσαι» ένα κόμμα;

Είναι πολλά τα πράγματα που μου φαίνονται παλαβά. Το να καβαλάς μηχανάκι χωρίς κράνος, το να παρακολουθείς τηλεοπτικό πρόγραμμα που διακόπτεται για διαφημίσεις και έχει προκαθορισμένη ώρα προβολής, το να τρως πίτσα με ανανά, το να «διασκεδάζεις» στριμωγμένος πιο ασφυκτικά από σαρδέλα στην κονσέρβα της, είναι μερικά από αυτά. Ε, λοιπόν, όσο παλαβά μου φαίνονται τα παραδείγματα παλαβομάρας που σας έδωσα, τόσο παλαβές μου φαίνονται και οι φράσεις «εγώ είμαι ΝΔ», «εγώ είμαι ΣΥΡΙΖΑ», «εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ» κ.ο.κ.

Κάθε φορά που ακούω ένας συμπολίτη να λέει ότι «είναι» ένα κόμμα μού φαίνεται ότι ακούω κάποιον να λέει «εγώ είμαι σταυροκατσάβιδο νο 1» ή «εγώ είμαι τανάλια» ή «εγώ είμαι γαλλικό κλειδί». Γιατί τα κόμματα είναι ακριβώς αυτό: εργαλεία. Κι όπως είναι τρελό να «είσαι» ένα συγκεκριμένο εργαλείο και να το χρησιμοποιείς σε όλη σου τη ζωή ανεξαρτήτως της εργασίας που πρέπει να γίνει, έτσι είναι τρελό να «είσαι» ένα κόμμα και να το ψηφίζεις ανεξαρτήτως εποχής, συγκυρίας, ανάγκης.

Αν εξαιρέσουμε τους ανθρώπους που επαγγελματικά ανήκουν σε ένα κόμμα και των οποίων η επιβίωση και ο μισθός μπορεί να εξαρτώνται από το κόμμα αυτό, για όλους τους άλλους τα κόμματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από εργαλεία. Σε κάποια περίοδο μπορεί να χρειάζεται το α κόμμα, σε κάποια άλλη το β, σε κάποια άλλη το γ (με μόνη διαφορά από τα εργαλεία ότι υπάρχουν πολλά κόμματα που δεν τα χρειάζεσαι ποτέ). Υπήρχε εποχή που αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Σημίτης και της ΝΔ ο Κώστας ο Καραμανλής ο Εργατικός/Ικανός/Ακούραστος κ.λπ. Πολύ λογικό να επιλέξει κανείς να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Σήμερα που αρχηγός της ΝΔ είναι ο Μητσοτάκης και οι αρχηγοί των υπόλοιπων κομμάτων αυτοί που είναι, ο ίδιος άνθρωπος είναι λογικό να ψηφίσει ΝΔ. Αντιστοίχως κάποιος που του αρέσει να του διηγούνται ιστορίες με ιπτάμενους γαϊδάρους και δράκους τη δεκαετία του ‘80 θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και σήμερα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ (ή αν έχει ωριμάσει στη ΝΔ). Αν κάποια στιγμή η ΝΔ πάψει να είναι η μόνη πειστική πρόταση εξουσίας, ο σημερινός ψηφοφόρος της μπορεί να ψηφίσει κάποιο άλλο κόμμα που θα μοιάζει ικανότερο να κυβερνήσει. 

Τα κόμματα δεν υπάρχουν για να ικανοποιεί κάποιος την ανάγκη του να ανήκει και να ταυτίζεται. Γι' αυτό υπάρχουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Είμαι Παναθηναϊκός για πάντα, χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξω επειδή στην πραγματικότητα τίποτα στη ζωή μου δεν εξαρτάται από τις επιδόσεις και τα αποτελέσματα της αγαπημένης μου ομάδας*. Αντιθέτως το κόμμα που είναι στην εξουσία επηρεάζει, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, κομμάτια της ζωής μου και άρα το να λέω «είμαι το τάδε κόμμα» και να το ψηφίζω πάντα, ανεξαρτήτως στιγμής, ανάγκης και συγκυρίας δεν έχει καμία απολύτως λογική. Είναι σαν να χρησιμοποιώ ένα κατσαβίδι ακόμα κι όταν αυτό που θέλω να κάνω είναι να βιδώσω ένα παξιμάδι. 

Το «είμαι» ένα κόμμα σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίον υπάρχουν τα κόμματα και είναι αυτό που παθαίνουν οι άνθρωποι που μπερδεύουν την πολιτική με το ποδόσφαιρο. Που μπερδεύουν την πρακτική με την ψυχολογική ανάγκη. Είναι αυτό που παθαίνουν όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι τα κόμματα, όπως και τα εργαλεία, ανάλογα τη συγκυρία και την ανάγκη είναι χρήσιμα ή άχρηστα. Και μπράβο τους.

*Αντιθέτως, οι επαγγελματίες αθλητές, των οποίων η ζωή εξαρτάται από τα αποτελέσματα και τις επιδόσεις της ομάδας, την αλλάζουν.