Πριν από λίγα απογεύματα, όμοια με τους ορειβάτες που γλιστρούν και αρπάζονται από μια ισχνή ρίζα, είπαμε να κάνουμε ένα τελευταίο μπάνιο. Επιλέξαμε μια παραλία κάπου ανάμεσα στο Λαύριο και στο Σούνιο. Ήταν απόγευμα και το ελαφρύ νοτιαδάκι έφερνε μαζί του μια υγρή ζέστη και αρκετές από τις πλαστικές σακούλες που περιφέρονται στο Αιγαίο.
Όπως συμβαίνει πάντα αυτή την εποχή κοντά στη θάλασσα, η ατμόσφαιρα είχε κάτι το μελαγχολικό. Οι δε λουόμενοι ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα: μια μοναχική κοπέλα βυθισμένη σ’ ένα ογκώδες μυθιστόρημα, ένα ζευγάρι με τα απρόσμενα νηφάλια παιδάκια του και μια παρέα καλοβαλμένων συνταξιούχων από τα κοντινά εξοχικά. Οι τελευταίοι ήταν και οι μόνοι που ακούγονταν. Ο ένας έλεγε ότι δεν πάει άλλο και ότι θα ψηφίσει Σύριζα. Οι υπόλοιποι είχαν πέσει πάνω του για να τον μεταπείσουν.
Κάποια στιγμή, πήγα σ’ ένα κοντινό μαγαζάκι για να πάρω καφέ. Καθώς επέστρεφα με το πλαστικό ποτήρι στο χέρι, προσπέρασα μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία βάδιζε αργά, πολύ αργά και καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια, στην ίδια κατεύθυνση. Κάτι πάνω της μ’ έκανε να της ρίξω μια ακόμη φευγαλέα ματιά. Το ντύσιμό της ήταν πολύ προσεγμένο, λες και πήγαινε σε γιορτή. Επίσης ήταν χαμογελαστή και είχε ένα ιδιαίτερα λαμπερό βλέμμα.
Κανένα μισάωρο αργότερα, ενώ ο ήλιος έπεφτε και οι σκιές μάκραιναν, η καλοντυμένη γηραιά κυρία έφτανε επιτέλους στην παραλία.
Την είδαμε να διασχίζει με ασταθές βήμα την αμμουδιά, να στέκεται μπροστά στο κύμα, να βγάζει κάτι από την τσάντα της και να το ρίχνει στο νερό. Ήταν ένα κομμάτι ψωμί, μια γωνία. Όταν σιγουρεύτηκε ότι τα ψαράκια είχαν αρχίσει να το τσιμπολογούν, τίναξε τα ψίχουλα από τα χέρια της, έκανε μεταβολή και πήρε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Μέχρι να απομακρυνθεί, όλοι στην παραλία την κοιτούσαμε σιωπηλοί, σαν υπνωτισμένοι. Μετά, το διάλειμμα τελείωσε και συνεχίσαμε από εκεί που είχαμε μείνει.
Τις επόμενες μέρες συνέβησαν πολλά και διάφορα. Στην Αυστραλία, το πρώτο iPhone 6 που πουλήθηκε έπεσε από τα χέρια του ιδιοκτήτη του. Στα ανοιχτά της Κρήτης έγινε ένα πολύνεκρο ναυάγιο. Ένα κοριτσάκι δεκαεφτά μηνών ήταν ανάμεσα στους διασωθέντες -και αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που μάθαμε για το ναυάγιο. Στην Αμερική φτιάχτηκε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης μόνο για πολύ πλούσιους. Στην Αθήνα, γνωστή αλυσίδα ταχυφαγίων ανακοίνωσε ότι θα έχει ειδικές τιμές για αστυνομικούς. (Λογικό. Είναι πολλοί και πρέπει κάπως να σκοτώνουν τον χρόνο τους). Στο Βερολίνο, ο Αντώνης Σαμαράς υπονόησε ότι όπου να ’ναι τελειώνουμε με την τρόικα και τα λαοκτόνα μνημόνια. Στη Νέα Υόρκη, ο Γιώργος Παπανδρέου διαδήλωσε για την κλιματική αλλαγή, ενώ στο Μαραθώνα ο Ηλίας Ψινάκης είπε τη λέξη «μωρή». Στο αντιφασιστικό μέτωπο, πάλι, ξεκίνησε μια διαμάχη για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους ναζί. Να τους τσακίσουμε ή να τους μορφώσουμε;
Μορφωτικού περιεχομένου είναι και ένα βιντεάκι που κυκλοφόρησε. Ο υπαρχηγός της Χ.Α. διδάσκει ένα αγοράκι πώς να χαιρετά ναζιστικά. Κάποια στιγμή παρεμβαίνει ένα μεγαλύτερο κοριτσάκι. «Τεντωμένο το χεράκι! Έτσι, πόινκ!» ακούγεται να λέει με την ενθουσιώδη φωνούλα του. «Χάι Χίτελ. Πόινκ!» κάνει αθώα και το αγοράκι. Κι άλλο ένα βίντεο. Πιο επαγγελματικό αυτό, φτιαγμένο από σινεφίλ τζιχαντιστές που έχουν φάει τα αμερικανικά action movies με το κουτάλι. Εκτελέσεις τραυματιών, μελλοθάνατοι που σκάβουν τους τάφους τους, εκρήξεις. Λίγος Ρίντλεϊ Σκοτ εδώ, λίγη Κάθριν Μπίγκελοου εκεί και τελικά οι βομβαρδισμοί ξεκινούν.
Φέρνω ξανά στο μυαλό μου τη γυναίκα που τάιζε τα ψάρια στο Σούνιο. Η μεθοδικότητά της έδειχνε άνθρωπο που κάνει τη συγκεκριμένη πράξη συχνά. Την φαντάζομαι λοιπόν να την επαναλαμβάνει τελετουργικά κάθε απόγευμα. Μπορεί, λέω μέσα μου, να υπάρχει σ’ αυτή ένα μυστικό νόημα που, για την ώρα, μας διαφεύγει. Ίσως και άλλες τέτοιες πράξεις, από άλλους τυχαίους ανθρώπους –πράξεις που φαινομενικά στερούνται σημασίας αλλά είναι συγκινητικές μέσα στην απλότητά τους -να είναι σωτήριες. Να κρατούν σε μια ισορροπία τον κόσμο μας που αλλιώς θα είχε προ πολλού γκρεμιστεί στα τάρταρα.
10°
