Ο «προοδευτικός κόσμος» στην υπεράσπιση του εγκλήματος

Ξαναδιαβάζοντας το χθεσινό «και μπράβο τους» συνειδητοποίησα για πολλοστή φορά πόσο μάταιο είναι να προσπαθείς να σατιρίσεις (ή έστω να κοροϊδέψεις) την ευκολία με την οποία οι σύντροφοι υπερασπίζονται κάθε εγκληματική συμπεριφορά τις λίγες εκείνες φορές που έρχεται αντιμέτωπη με τον έλεγχο του κράτους. Βλέπετε, η σάτιρα και η κοροϊδία, χρειάζονται το στοιχείο της υπερβολής και δυστυχώς καμία απόπειρα υπερβολής δεν μπορεί να φτάσει την πραγματικότητα του «προοδευτικού κόσμου» της χώρας, όπως σαρκαστικά αυτοαποκαλούνται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, του Μερα25, του ΣΥΡΙΖΑ light/ΠΑΣΟΚ και λοιπών, όχι και τόσο δημοκρατικών, δυνάμεων

Θέλω να πω ότι σε όλο τον κόσμο η εξάρθρωση συμμοριών ληστών, απαγωγέων, βιαστών και εμπόρων ναρκωτικών που έχουν στησει τα λημέρια τους σε φοιτητικές εστίες κανονικά θα αντιμετωπίζονταν με χειροκρότημα (βέβαια, πουθενά στον κόσμο οι φοιτητικές εστίες δεν θα γίνονταν λημέρια ληστών και διακινητών ιν δε φερστ πλέις). Προφανώς θα υπήρχε κριτική για το πώς η κατάσταση έφτασε εκεί, αλλά η ίδια η εξάρθρωση (όπως και η πετυχημένη άμυνα μιας αστυνομικού στη δολοφονική επίθεση ενός καταζητούμενου εγκληματία) θα αντιμετωπιζόταν θετικά, με μοναδικές εξαιρέσεις τους ίδιους τους εγκληματίες και τους συνεργούς τους που δικαιολογημένα θα δυσανασχετούσαν.  

Στην Ελλάδα όμως, σύσσωμη η Αριστερά κατηγορεί την κυβέρνηση και την αστυνομία για «αυταρχισμό» και «κατατρομοκράτηση». Μιλάμε για μια επιχείρηση που είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη δύο ντουζίνων επικίνδυνων κακοποιών (και μοναδικό τραυματισμό αυτόν του επιτιθέμενου με το κατσαβίδι καταζητούμενου) και μιλάμε για την κοινοβουλευτική Αριστερά και όχι για γραφικά εξωκοινοβουλευτικά γκρουπούσκουλα.  Πώς να το κάνεις πιο υπερβολικό αυτό το πράγμα και πώς να το σατιρίσεις;  

Πώς να περιγράψεις μια Αριστερά που αντί να απαιτεί οι φοιτητικές εστίες να φυλάσονται 24/7 από την αστυνομία προκειμένου να διασφαλίζεται ότι οι μόνοι που οφελούνται από τη λειτουργία τους είναι οι λιγότερο προνομιούχοι φοιτητές (γι’ αυτούς άλλωστε που δεν έχουν ούτε για νοίκι φτιάχνονται οι εστίες), απαιτεί να λειτουργούν χωρίς κανέναν έλεγχο ακόμα κι αν γίνονται το λημέρι συμμορίων ληστών, βιαστών, απαγωγέων και διακινητών ναρκωτικών; Πόσο πιο υπερβολικά να περιγράψεις βουλευτές που ισχυρίζονται ότι το απολύτως απαραίτητο για τη λειτουργία της Δημοκρατίας δίπτυχο «Νόμος και Τάξη» είναι χουντικής έμπνευσης;

Ακόμα και βουλευτής του (ιδιαιτέρως προσεκτικού παλαιότερα) ΚΚΕ, επιβεβαιώνοντας τη στροφή του κόμματος προς τον αριστερισμό*, αναρωτήθηκε γιατί η αστυνομικός που δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση του κακοποιού τον πυροβόλησε 5 φορές (εκτός αν ο σύντροφος μιλούσε ως γνήσιος σταλινικός και εννοούσε ότι αρκούσε μια σφάιρα στο δόξα πατρί, οπότε ζητώ συγγνώμη). 

Ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι όταν από τη μια μεριά έχεις συμμορίες επικίνδυνων ποινικών και από την άλλη την αστυνομία, το να απαιτείς να μην επεμβαίνει η αστυνομία είναι στην ουσία υπεράσπιση των επικίνδυνων ποινικών και της δράσης τους. Το να διαμαρτύρεσαι επειδή τάχα αναστατώθηκαν οι φοιτητές με την επιχείρηση της αστυνομίας σημαίνει ότι πιστεύεις ότι με τις συμμορίες ληστών, βιαστών, απαγωγέων και διακινητών να έχουν καταλάβει πανεπιστημιακούς χώρους οι φοιτητές αισθάνονταν ήρεμοι και ασφαλείς.

Κάποιος μπορεί να μιλήσει για κατάντια και πιθανότατα δεν θα έχει άδικο. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για κόμματα τα οποία αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικα» και στην επέτειο της πιο δραματικής στιγμής για τη Δημοκρατία από τη μεταπολίτευση και μετά, την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, δεν εξέδωσαν ούτε μια ανακοίνωση, δεν μπήκαν καν στον κόπο να κάνουν ένα τουιτ στο οποίο, έστω και υποκριτικά, θα παρίσταναν ότι η ανάμνηση της δολοφονίας τους στεναχωρεί κάπως (μοναδική εξαίρεση ο σύντροφος Λοβέρδος από το ΣΥΡΙΖΑ light/ΠΑΣΟΚ)**.

Γιατί όμως; Γιατί τέτοια σπουδή εναντίον της νομιμότητας και τέτοια φροντίδα για τους εγκληματίες; Και γιατί τόσο απροκάλυπτα, από τη στιγμή που ειναι φανερό οτι η συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης είναι και με τον Νόμο και με την Τάξη, ειδικά στα πανεπιστήμια;

Τη μια αιτία την αποκάλυψε η συντρόφισσα Αχτσιόγλου όταν είπε ότι «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά». Τίποτα δεν διαταράσσει την κανονικότητα όσο το έγκλημα, οπότε με το έγκλημα ανεξέλεγκτο η κανονικότητα πάει κατά διαόλου και να η ευκαιρία για τους συντρόφους.

Η άλλη αιτία είναι κάπως πιο βαθιά. Βλέπετε, στον πυρήνα της ιδεολογίας των (μαρξιστών κατά βάση) συντρόφων βρίσκεται η επιθυμία για ανατροπή της απεχθούς αστικής δημοκρατίας. Μπορεί η επιθυμία αυτή να είναι σε χειμερία νάρκη, μπορεί να κρύβεται κάτω από πολλές στρώσεις περιτυλίγματος, μπορεί ακόμα και να μην υπάρχει ως συνειδητή επιθυμία, αλλά είναι εκεί με τον ίδιο τρόπο που η Δευτέρα Παρουσία βρίσκεται στον πυρήνα της πίστης ενός χριστιανού. Κι επειδή οι ανατροπές του πολιτεύματος γίνονται μόνο παρανόμως και με τη βία, είναι πολύ λογικό οι σύντροφοι να νιώθουν μια υπαρξιακή και ενστικτώδη συμπάθεια για κάθε βίαιο παραβατικό συμπολίτη.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τελικά καταφέρνουν οι σύντροφοι δεν είναι ούτε η διάλυση της κανονικότητας ούτε, πολύ περισσότερο, η δημιουργία συνθηκών για την ανατροπή του πολιτεύματος. Στην πραγματικόττα απλώς απομονώνονται και αποξενώνουν και τη μερίδα του ακροατηρίου τους που δεν αισθάνεται άνετα με τον εγκληματικό υπόκοσμο. Παρόλα αυτά συνεχίζουν ακάθεκτοι. Ίσως επειδή (όπως σε εκείνη τη διδακτική ιστορία με τον σκορπιό που δεν κρατιέται και τσιμπάει τον βάτραχο που τον μεταφέρει από τη μια όχθη του ποταμού στην άλλη παρότι ξέρει ότι έτσι θα πνιγούν και οι δύο) είναι στη φύση τους. Και μπράβο τους. 

*η συγκεκριμένη στροφή παρατηρείται από τη στιγμή που τη θέση της διαβασμένης Παπαρήγα πήρε ο εκπρόσωπος του δίπτυχου Τσαρούχι και Ρόλεξ, σύντροφος Κουτσούμπας. Από τότε είναι που το ΚΚΕ φέρεται σαν γέρος που παλιμπαιδίζει (αν ο σύντροφος Λένιν είχε δίκιο όταν έλεγε ότι ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού).

**να πούμε βεβαια ότι τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν συνεπείς. Δεν μπορείς από τη μια να υποστηρίζεις τα αιτήματα του Κουφοντίνα και από την άλλη να θρηνείς για τον Μπακογιάννη.