Όχι στην «ειρήνη»

Αξέχαστες μας έχουν μείνει κάτι συναυλίες καλλιτεχνών τού εντέχνου «για την ειρήνη» τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, υποκινούμενες από φιλοπουτινικούς κύκλους — κάτι αριστερίζοντες, κάτι ακροδεξιούς και κάτι τέτοιους. Με όχι καλά συγκαλυμμένο τρόπο, μας συμβούλευαν —επειδή εμείς είμαστε ηλίθιοι και δεν νιώθουμε, δεν μας κόβει— να τα βρούμε κάπου στη μέση, βρε αδερφέ, να δώσουμε μια ευκαιρία στην ειρήνη, να πατάξουμε τον ναζισμό του κωμικού, να μοιράσουμε τη χώρα, να φιληθούμε στα χείλη, και να πάμε στην παραλία ν’ ανάψουμε φωτιά και να τραγουδάμε Λοΐζο μασουλώντας ψητό καλαμπόκι συνοδεία ρετσίνας.

Δόξα τω Θεώ, μόνο ελάχιστοι τσίμπησαν στα παραπάνω, πλην των επαγγελματιών του μίσους, των τραμπικών, των κομουνιστών, των κουφοντινικών και των κασιδιαρικών —που είναι εξαρχής πεισμένοι, όσο απολύτως σίγουροι είναι ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός, ότι δεν υπάρχουν νεκροί από την πανδημία, ότι τα μέτρα θα μας σκοτώσουν, ότι δεν υπάρχει εμβόλιο, ότι αν υπάρχει είναι κακό, ότι αν χρειάζεται δεύτερη ή επαναληπτική δόση δεν είναι εμβόλιο, ότι ήρθαν οι εξωγήινοι και οι ερπετάνθρωποι και η Νέα Τάξη και ο Αντίχριστος για να μας δαγκάσουν στα λαιμά και να μας αναγκάσουν να ψωνίζουμε συγκεκριμένα προϊόντα από το σούπερ κ.ο.κ.—, εξ ου και δεν είχαν συνέχεια αυτές οι θεάρεστες πρωτοβουλίες «για την ειρήνη και τον αφοπλισμό», οργανωμένες από συλλογικότητες και χρυσά παιδιά που πρασίνιζαν σαν τον Χουλκ μπροστά στο θράσος τού ΝΑΤΟ, των νεοταξιτών και των γερακιών της Ουάσιγκτον να ανάψουν τη φωτιά στην Ευρώπη. (Τέτοια έλεγαν, ότι φταίει το ΝΑΤΟ, φταίνε οι ΗΠΑ, ότι ο Μπάιντεν βάζει φιτίλια, ότι οι νεκροί είναι ηθοποιοί, ότι τις μπόμπες τις βάζει η Χίλαρι και το φάντασμα της Μαντλίν Ολμπράιτ, ότι το Κίεβο έπεσε, ότι ο Ζελένσκι είναι μεταξύ Ταϊτής και Νήσου τού Πάσχα, ότι ο Πούτιν έχει κλειδώσει το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη στο σκόπευτρό του κλπ. κλπ. Μερικοί ακόμα τα λένε).

Λοιπόν, αυτές οι εκκλήσεις για… ειρήνη (!) ξεκίνησαν τις τελευταίες ημέρες ξανά. Αμέ. Και ξεκίνησε λόγω της μεγάλης αντεπίθεσης της Ουκρανίας, που μέσα σε δυο-τρία εικοσιτετράωρα είχε εδαφικά κέρδη ίσα με αντίστοιχα ρωσικά έξι… μηνών. Μια αντεπίθεση που χαιρετίστηκε από όλο τον δημοκρατικό κόσμο, γέμισε χαμόγελα τον πλανήτη, και ανάγκασε τη χούντα να κηρύξει επιστράτευση για να στείλει μερικές δεκάδες χιλιάδες ακόμη Ανατολίτες να βιάσουν γυναίκες, παιδιά, βρέφη και κότες, να ευνουχίσουν άντρες με κοπίδια και να τους ξεριζώσουν τα μάτια με κατσαβίδια, να χώσουν χειροβομβίδες σε στόματα σκύλων και να τους κλοτσήσουν στα πισινά για να τους κάνουν να τρέχουν, να γκρεμίσουν νηπιαγωγεία, και να διαγουμίσουν νοικοκυριά κλέβοντας λεκάνες τουαλέτας και φούρνους μικροκυμάτων.

ΤΩΡΑ λοιπόν, δεν προλαβαίνουμε να δεχόμαστε προσκλήσεις από ομάδες, γκρουπούσκουλα και λοιπές συμμορίες για το περιστέρι της ειρήνης, για το δικαίωμα στην ομόνοια, για το μεγάλο θαύμα της ανακωχής, για τα γαρίφαλα που στομώνουν τις κάννες, για ανοιχτές αγκάλες, δακρυσμένα μάτια, μάνες που θρηνούν, τι έχουν να χωρίσουνε λευκοί και νέγροι εργάτες, και ούτω καθεξής.

ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ.

                                                               * * *

Δεν είμαστε με την ειρήνη. Είμαστε με τον πόλεμο. Τον απελευθερωτικό, πατριωτικό πόλεμο: αυτόν που στην Ελλάδα —μια παλιά χώρα, ματωμένη και μπαρουτοκαπνισμένη— βαφτίσαμε «υπέρ βωμών και εστιών». Κι ας έχουν/έχουμε ένα σκασμό δουλειές να κάνουν/κάνουμε, και μάλιστα σοβαρές και ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ, και τέτοιες που δεν σηκώνουν αναβολές. Δεν μπορεί να είσαι «με την ειρήνη» απέναντι στις ορδές των Ορκ, και κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να συνάψει… ειρήνη (!) με τον Χίτλερ πριν την απόλυτη συντριβή του στρατού του, και τις ωραίες τελικές λύσεις στο μπούνκερ του. Κανείς δεν σκέφτηκε να βγει με ξέπλεκα μαλλιά και να φιλιέται με τον εχθρό όταν τον έβλεπε να πέφτει με τα αλεξίπτωτα στα χωριά του. Τον τουφέκαγε πριν ακουμπήσει στο χώμα. Γι’ αυτό και τασσόμαστε στο πλευρό των αμυνομένων που πολεμούν, ματώνουν και σκοτώνονται αμυνόμενοι του πατρίου εδάφους.

Εξ ου και δεν χάφτουμε τις νέες εκκλήσεις για δήθεν ειρήνη κάποιων άλλων τού «εντέχνου». Από την αρχή της φασιστικής εισβολής, με τα ναζιστικά τάγματα της Βάγκνερ, με τους ανώμαλους καντιροβίτες, με τους υπανάπτυκτους μεθύστακες της στέπας, με τους μισθοφόρους της Συρίας, και με τον τακτικό στρατό του καθεστώτος (που, φευ, γρήγορα μετετράπη σε άτακτο: έτσι πάν’ αυτά), από την ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ σοβεί ένας δεύτερος πόλεμος προπαγάνδας, ωμών ψεμάτων και fake news, τέτοιος που κάνει τον υπόδικο Τραμπ να φαντάζει Τσόρτσιλ μπροστά στους εμπνευστές του.

Ειρήνη θα υπάρξει όταν οι εισβολείς επιστρέψουν στα σπίτια τους και απελευθερωθεί η Ουκρανία. Ως τότε, θα πολεμά. Ως τότε, η Δύση θα της στέκεται όπως πρέπει. Ως τότε, θα της συμπαραστεκόμαστε κι εμείς με όποιον τρόπο μπορούμε.

Έτσι μάς δίδαξε η Ιστορία, και έτσι κάνει πάντα ο άνθρωπος.