… και στο τέλος κερδίζει η κεντροδεξιά

Υπάρχει μουρμούρα και λαϊκή δυσαρέσκεια για την ενεργειακή κρίση; Και βέβαια υπάρχει. Αλλά υπάρχει και γνώση ότι η ακρίβεια στην αγορά ενέργειας είναι εξωγενής. Δεν οφείλεται σε επιλογές της κυβέρνησης αλλά στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και στα μέτρα που πήρε η Δύση εναντίον του. Δεν τη χρεώνεται ο Μητσοτάκης. Αντιθέτως πιστώνεται σ’ αυτόν η γενναία κρατική επιδότηση στους λογαριασμούς των νοικοκυριών και όχι μόνο. Κι ας λένε κάποιοι οικονομολόγοι ότι τα επιδόματα θα μας τινάξουν πάλι στον αέρα. Όταν τρέχει το 2ο τρίμηνο ανάπτυξη με 7,7% και αυτό φαίνεται από την κίνηση στους δρόμους και στις αγορές, νιώθεις μια  κάποια ασφάλεια. Αν και ο χειμώνας αναμένεται «καυτός».

Υπάρχει μουρμούρα και λαϊκή δυσαρέσκεια  για τη λειτουργία της Δημοκρατίας; Γενικώς όχι, διότι η Δημοκρατία λειτουργεί απρόσκοπτα. Ούτε απόπειρα γιαμόνο 4 κανάλια ενημέρωσης υπάρχει, ούτε προγραφές πολιτικών αντιπάλων μέσω σκευωρίας οικονομικών σκανδάλων, ούτε σκοτεινές δουλειές με πιτσαδόρους που έγιναν επιχειρηματίες και βοσκοτόπια που δόθηκαν ενέχυρο, χωρίς τα πρόβατα. Ακόμα και αυτοί που έστησαν τη σκευωρία πέφτουν στα πιο μαλακά που είχαν φανταστεί με «ασαφή» κυβερνητική επιλογή, στα πλαίσια του ήπιου πολιτικού κλίματος. Μια κόντρα στο Ελληνικό έληξε ήσυχα αφού δυστυχώς δεν βρέθηκε η αρχαία Ατλαντίδα κάτω από τους παλιούς διαδρόμους. Αν αύριο πέσει ο Μητσοτάκης, μεθαύριο θα βρεθεί η Ατλαντίδα ακριβώς κάτω από το νέο καζίνο. 

Υπάρχουν βέβαια αντιδράσεις για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία αλλά αν δεν υπήρχαν θα ζούσαμε σε άλλη χώρα. Η πνευματική παράδοση  της πλήρους ασυδοσίας ακόμα και περαστικών εντός των πανεπιστημιακών χώρων  δεν είναι δίκαιο να φαλκιδευτεί ειδικά όταν αυτή  κουμπώνει όμορφα με τα συμφέροντα του «βαθέος πανεπιστημίου». Που για ένα παράξενο λόγο του αρέσουν τα πάρτι στα πανεπιστημιακά κάμπους. Το μπάχαλο πολλοί μίσησαν, τον μπαχαλάκια λιγότεροι. Αλλά όλοι πιστεύουν, ακόμα και οι πιο αδιάφοροι κυρ-παντελήδες ότι ένα φρένο ήταν αναγκαίο. Τουλάχιστον να μην χτίζονται στέκια ή να μην γκρεμίζονται βιβλιοθήκες μέσα στις σχολές. Να τηρούνται κάποιοι πολεοδομικοί κανόνες. Αλλά με τις τελευταίες ρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες οι ΟΠΠΙ θα περιπολούν στον περίβολο, εξασφαλίζουμε ότι δεν θα χτίζονται αυθαίρετα στις γειτονιές πέριξ των πανεπιστημίων κάτι που οι πολίτες σίγουρα το βλέπουν θετικά. Για τα αυθαίρετα εντός θα σας γελάσω και δεν θέλω.

Αν υπήρξε ένα σοβαρό και δίκαιο πρόβλημα δημοκρατίας ήταν αυτό των «επισυνδέσεων» που όμως φρόντισε το θύμα να το ξεχειλώσει τόσο και έτσι, ώστε να το απενεργοποιήσει προς μεγάλη ανακούφιση του Μαξίμου. Μια άστοχη, γελοία ενέργεια που προκάλεσε αρχικά ένα τσαλάκωμα της φιλελεύθερης εικόνας του Μητσοτάκη πάνω στην οποία όμως προσέτρεξαν τόσοι πολλοί, με τέτοια βουλιμία και τόσους αλαλαγμούς ώστε να κάτσουν πάνω της και να την ξεφουσκώσουν. Τα ευρήματα των επιτροπών της Βουλής δείχνουν ότι η υπόθεση θα κλείσει χωρίς καν ταρατατζούμ. Δεν είχε ουρές. Και η εικόνα του πρωθυπουργού σιδερώθηκε και ίσωσε μετά την εντυπωσιακή παρουσία του στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Είναι και τα άριστα Αγγλικά βλέπετε που τον βοηθάνε. Με τα οποία όμως εκφωνεί ένα μεστό και δομημένο πολιτικό λόγο. Και κυρίως δεν λέει «παρόλες» και αυτό εντυπωσιάζει τους ξένους πολιτικούς και δημοσιογράφους που έχουν συνηθίσει να τις ακούνε σε τέτοιες εκδηλώσεις από δεξιοτέχνες και επιφανείς παίκτες του είδους.

Στο μεγάλο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία η παραδοσιακή ελληνική ρωσοφιλία ναυάγησε στα ρηχά του Εύξεινου Πόντου, η δε συγγενής σοβιετοφιλία αρκέστηκε σε κάτι ψίθυρους του στιλ «δεν βοηθάμε την ειρήνη δίνοντας όπλα στους αμυνόμενους για να μην πεθάνουν τελείως». Αυτά δηλαδή που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα οποία γελάει ο κόσμος.  Σήμερα, δίπλα στα ονόματα του Κατίν, του Μπούτοβο, της Κομμουνάρκας, προστίθενται στη μακρά σειρά των τόπων μαρτυρίου της ρωσικής βαρβαρότητας τα ονόματα της Μπούτσα, του Ιζιούμ, και της Μαριούπολης. Είναι οι τόποι που βρέθηκαν ομαδικοί τάφοι εκτελεσμένων. Εγώ θα πρόσθετα ότι αυτό το ρωσικό «χόμπι» των ομαδικών εκτελέσεων μπορεί να έχει φίλους στην Ελλάδα αλλά είναι τόσο σκληρό που έχει και περισσότερους εχθρούς. Συνεπώς μια κυβέρνηση που κράτησε σαφή στάση απέναντι στην πουτινική και ρωσική βαρβαρότητα μόνο κέρδη έχει να αποκομίσει. Αντιθέτως όσοι δεν έκρυψαν την πουτινολατρεία τους βλέπουν απώλειες. Λογικό και δίκαιο.

Τέλος, στο σημαντικό μη οικονομικό θέμα που απασχολεί τον Έλληνα, αυτό των Ελληνοτουρκικών, ο Μητσοτάκης βρίσκεται άρτιος, αρτιότατος θα ’λεγα. Και συμφωνίες με μεγάλους πυρηνικούς παίκτες κλείνει και το οπλοστάσιο αναβαθμίζει αλλά και στον Τούρκο απαντά όπως πρέπει. Δεν μπορείς, κύριε, να αμφισβητείς χυδαία την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας, όταν μάλιστα εμείς δεν αξιώνουμε τίποτα από σένα και βλέπουμε τον τουρκικό λαό ως γείτονα και φίλο. Με τον οποίο επιθυμούμε μπίσνες θα πρόσθετα εγώ και άντε και κανένα τσιφτετέλι. Η πολιτική στάση του πρωθυπουργού στο θέμα δεν αφήνει περιθώρια  ούτε για κατηγορίες ενδοτισμού αλλά ούτε και για εθνικιστικές κορώνες. Είναι μια σοβαρή, πατριωτική αλλά και σύγχρονη στάση. Η ηγεσία της Τουρκίας φυσικά και καμώνεται ότι ζει στο 1821 πασχίζοντας να φανατίσει την βαθιά Ανατολή. Και είναι ενθουσιασμένη που μάλλον αποτυγχάνει.

Τούτων δοθέντων δεν αποτελεί έκπληξη η δημοσκοπική ανάκαμψη της ΝΔ. Mε ένα 34-35% και 8-9% μπροστά από τον δεύτερο, ο Μητσοτάκης δείχνει ότι πηγαίνει με ασφάλεια για μια νέα 4ετία. Θα περάσει από τον κάβο της απλής αναλογικής και μετά, όταν το δίλλημα θα είναι ζόρικο θα διεκδικήσει με αξιώσεις την αυτοδυναμία. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν ικανοί να τον απειλήσουν. Ο αριστερός λαϊκισμός δεν είναι στα πάνω του αυτή την εποχή στην Ευρώπη, δημόσια αυτοκριτική για τα πρόσφατα πεπραγμένα της η Αριστερά δεν ξέρει να κάνει, λόγω αμάθειας και ιδεοληψίας δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τη διαφορά φορολογικών εσόδων από αυτή των φόρων, και βγάζει τις παλιές σημειώσεις του «Αντρέα 1980» και υπόσχεται ξανά κρατικοποιήσεις τραπεζών και ΔΕΗ ως μια μπαγιάτικη ρέπλικα σοσιαλδημοκρατίας. Πράγματα ντεμοντέ στην ευρωπαϊκή αριστερά που δεν λέγονται πουθενά πια διότι ο κόσμος προχώρησε σε άλλη πίστα.

Τυχερός ο Κυριάκος να έχει Τσίπρα και Ανδρουλάκη αντίπαλους οι οποίοι αδυνατούν να δομήσουν οργανωμένο πολιτικό αντίλογο με σύγχρονους στόχους και κάνουν τη διαφορά να φαίνεται όχι μόνο στον απαιτητικό χώρο του κέντρου αλλά και γενικώς. Ο ένας πάει και μιλάει στον ΟΗΕ ή στο αμερικάνικο Κογκρέσο και τον χειροκροτούν οι ισχυροί της Γης, ο άλλος πάει στο φεστιβάλ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και ζητάει μεταποίηση οπαδικών συνθημάτων σε πολιτικά που θα τρομάζουν το καθεστώς. Δηλαδή τι; Πώς να μεταποιήσεις σε πολιτικό το «έξω θα φάτε το ξύλο που ζητάτε» ή το «εδώ θα γίνει ο τάφος σας» για να περιοριστώ σε μη σεξιστικά τρομακτικά συνθήματα που ακούγονται στα γήπεδα. Και ενώ ο τρίτος μας θυμίζει ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», ο λαός ξεσηκώνεται και του απαντά με 35% ΝΔ επί των εγκύρων. Διότι τον ενδιαφέρουν πια άλλα πράγματα και όχι η αποστασία του ‘65, την οποία θυμούνται μόνο όσοι λόγω ηλικίας έχουν ξεχάσει τι έφαγαν εχτές.

Τελικά τι απομένει σε ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος; Υπάρχουν προβλήματα ως συνήθως αλλά γενικώς και μέσες, άκρες πορευόμαστε ασφαλώς σε δύσβατο δρόμο. Ο πρωθυπουργός εμπνέει εμπιστοσύνη και τέλος πάντων δεν υπάρχει αξιόπιστο πολιτικό πρόσωπο να τον αντικαταστήσει. Η λαϊκίστικη αριστερά εισήλθε με αξιώσεις στο κομματικό σύστημα μετά το 2010 με βασικό όπλο την αμφισβήτηση της ενωμένης Ευρώπης και το Grexit. Με αυτά έκανε καριέρα. Αλλά αυτά δεν είναι πια επίκαιρα. Η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει καταλάβει  τι παίζει. Λόγω των επισυνδέσεων ταυτίστηκε με την Αριστερά και την πάτησε και έχει πελαγώσει πριν καλά - καλά πέσει στο νερό. Οπότε, η κεντροδεξιά σενιαρισμένη με κεντροαριστερές ανταύγειες φαντάζει αλλά και είναι μια μεστωμένη γοητευτική κυρία που προηγείται φυσιολογικά.