Η ελευθερία οφείλει να είναι κοινό κτήμα όλων των ανθρώπων
Όχι, δεν θα πέσει το φρικώδες, φασιστικό καθεστώς των μουλάδων από τις διαδηλώσεις των ηρωικών, όμορφων γυναικών του Ιράν. Ούτε από τις φωτό προφίλ που βάζουμε θα πέσει και από αυτά τα ωραία λόγια συμπαράστασης που γράφουμε. Οι χούντες πέφτουν με τη βία και με τα όπλα (συνήθως όμως από άλλους «συνταγματάρχες»), ή μετά από μία μεγάλου μεγέθους εθνική τραγωδία που προκάλεσαν (προφανώς) οι ίδιες, ή μετά από στρατιωτική επίθεση από το εξωτερικό, από μια μεγάλη, αποφασισμένη συμμαχία. Οι διαδηλώσεις είναι καλές και άγιες, δείχνουν τη βούληση του λαού (ενός μέρους του: οι περισσότεροι Ιρανοί άντρες τάσσονται αναφανδόν με το παπαδαριό), και μας προσφέρουν ωραία όνειρα και τη δυνατότητα να συμπαρασταθούμε ηθικά και συμβολικά. Όμως κάποια στιγμή οι διαδηλώσεις παύουν, ξεφουσκώνουν, και δεν αφήνουν πίσω τους άλλο από αθώο χυμένο αίμα, και υποσχέσεις. Γιατί ο κόσμος κουράζεται, υποφέρει, πονά και διώκεται. Και είναι μόνος.
* * *
Στον πλανήτη υπάρχουν αυτή τη στιγμή 53 χώρες με αυταρχικό καθεστώς. Όλες μαζί, φτάνουν το 36% του παγκόσμιου πληθυσμού. Με άλλα λόγια, πάνω από ένας στους τρεις ανθρώπους ζει υπό καθεστώς χούντας, χωρίς δυνατότητα εκπροσώπησης στην κυβέρνηση και με τσαλαπατημένα έως ανύπαρκτα δικαιώματα. Ή, χοντρικά, πάνω από δυόμισι ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι είναι ουσιαστικά ΣΚΛΑΒΟΙ. Και δυόμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι πάρα πολλοί. Δυόμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι ήταν ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ πληθυσμός το 1950. Πριν 70 μόλις χρόνια, τόσοι ήταν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη.
Πρέπει να μας απασχολεί πολύ που όλες αυτές οι ψυχές ζουν υπό καθεστώς σκλαβιάς; Ναι, πρέπει. Και όχι μόνο επειδή είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, ΑΡΑ είμαστε υποχρεωμένοι να μας απασχολεί και να μας πονά και να μας κινεί. Αλλά ακόμη και για τους ιδιοτελέστερους των σκοπών. Ένας ελεύθερος άνθρωπος είναι πιο παραγωγικός, πιο δημιουργικός και πιο ευτυχισμένος από έναν σκλάβο, και το σύνολο των δραστηριοτήτων του δεν ευνοεί μόνο τον ίδιο, την οικογένειά του ή κάποιον στενό περίγυρο, ή μια κοινότητα, αλλά όλο τον κόσμο, συνολικά. Ο πλανήτης μπορεί να θρέψει κάλλιστα και δέκα (σήμερα φτάνουμε τα οχτώ), ακόμα και είκοσι δισεκατομμύρια στόματα, και να τα θρέψει ΚΑΛΑ. Μπορεί να τα κάνει να σκάσουν στο φαΐ. Μολονότι δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ τα δέκαδισεκατομμύρια όλα κι όλα —καθώς τότε θα σημειωθούν καθοδικές τάσεις παγκοσμίως—, η Γη ΜΠΟΡΕΙ να το κάνει: κατοικούμε ένα μικρό κομμάτι της —μόλις το 1% της Γης είναι πόλεις—, και οι σύγχρονες, επαναστατικές μέθοδοι καλλιέργειας και εκτροφής είναι θαυματουργές και ακόμη στα σπάργανα.
Αλλά — αλλά μόνο υπό δημοκρατικό πολίτευμα γίνονται, και θα γίνουν, αυτά τα θαύματα: μόνο με ελεύθερους ανθρώπους. Τα αυταρχικά καθεστώτα μπορεί να λυμαίνονται τη γη, το νερό και τον αέρα (μολύνοντάς τα βάρβαρα και μεθοδικά), αλλά αποκλειστικά και μόνο για να ταΐζουν ίσα βάρκα ίσα νερά τους υπηκόους τους ώστε να τους κρατούν ησύχους και εντέλει υποταγμένους: σιωπηλούς. Μέχρις εκεί. ΔΕΝ μπορεί να παραχθεί πλούτος από τις Βόρειες Κορέες, από τα Αφγανιστάν και από τις Ρωσίες. Ούτε πλούτος οικονομικός, ούτε αισθητικός, ούτε ανθρωπιστικός, ούτε ηθικός, ούτε επιστημονικός, ούτε καλλιτεχνικός, ούτε τίποτε. Κανένας πλούτος που θα κάνει τον γύρο του κόσμου και θα κινήσει τον πλανήτη μπροστά. Μπορούν μόνο να χτιστούν κάποια χυδαίας, εμετικής αισθητικής κότερα. Και να τυλιχτούν καδένες γύρω από καρπούς. Και όλα αυτά μόνο για ένα λιλιπούτειο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού τους, κάτι σαν 1 προς 10.000. Στις χούντες παράγονται μόνο υλικά κενώσεως των εντέρων. Και τίποτε άλλο.
Μια Γη με σκλάβους μπορεί να φτιάξει, ορισμένως, πολύ ωραίες πυραμίδες στην έρημο, μία σειρά από ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ πυραμίδες, αλλά οι πυραμίδες είναι απολύτως άχρηστες. Πιο άχρηστες δεν γίνεται. Είναι άχρηστες ακόμη και για το πτώμα που θα θαφτεί μέσα τους. Βασικά, είναι χρήσιμες μόνο για μια δράκα κοιλαράδες του ιερατείου, καθώς λειτουργούν σαν φόβητρα για το πόπολο — αλλά για κανέναν άλλον, ποτέ. Άντε: μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, γίνονται χρήσιμες και σαν αξιοθέατα για τους τουρίστες και γι’ αυτούς που πουλάνε τισέρτ με στάμπες και λοιπά τσολιαδάκια.
Οι σύγχρονες χούντες όμως δεν φτιάχνουν καν πυραμίδες. Οι σύγχρονες χούντες φτιάχνουν πυρηνικά όπλα — ή τα αγοράζουν από χώρες-παρίες. (Μία από δαύτες μάλιστα είναι ΠΟΛΥ γνωστή, και σήμερα βρίσκεται σε πόλεμο: έχει εισβάλει με τις ορδές των δολοφόνων της σε μια δημοκρατική χώρα με σκοπό να την καταστρέψει). Και ΑΥΤΑ δεν είναι άχρηστα. Ένα πυρηνικό όπλο, ακόμα και αν χωράει σε μια βαλίτσα —πόσο δε μάλλον όταν είναι προσαρμοσμένο σε έναν διηπειρωτικό πύραυλο—, μπορεί να καταστρέψει διά παντός μία πελώρια έκταση γης, ενώ αλυσιδωτά μπορεί να σημάνει ακόμη και το τέλος του πολιτισμού «όπως τον ξέρουμε». Γι’ αυτό —και μόνο γι’ αυτό— κωλώνουμε να βοηθήσουμε μαζικά τους πολίτες αυτών των χωρών, που ζουν σαν ζώα στοιβαγμένα σε κλουβιά, ενώ είναι υποχρέωσή μας να το κάνουμε. Εκεί είναι που προσκρούει ο ανθρωπισμός μας. Τα βλέπουμε και στον σημερινό πόλεμο του ρωσικού καθεστώτος, τα ξέρουμε από τη χώρα-φυλακή της δυναστείας των Κιμ, τα ξέρουμε από το σινικό κολαστήριο που θα είναι ο #1 βραχνάς της ανθρωπότητας πολύ σύντομα.
Και γι’ αυτό ακριβώς, μιας και το ’φερε η κουβέντα, πρέπει να τελειώνουμε μιαν ώρα αρχύτερα με τον υπόκοσμο του Κρεμλίνου, αυτού του μαφιόζικου πρατηρίου βενζίνης, και μάλιστα με τη συντριπτική, ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ του ήττα το συντομότερο δυνατόν. Για να βάλουμε στη συνέχεια κάτω και όλα τα άλλα που είναι να γίνουν. Η ελευθερία είναι σαν τον αέρα: δεν μας ανήκει, την απολαμβάνουμε και τη μοιραζόμαστε. Πρέπει να είναι κοινό κτήμα ΟΛΩΝ.
Αυτή είναι η επιδίωξη του ανθρώπου, κι αυτό θα γίνει απαρεγκλίτως. Γιατί δεν αρκούν οι φωτογραφίες στα προφίλ μας και τα δακρύβρεχτα κειμενάκια μας, όσο απαραίτητα και αν είναι ΣΗΜΕΡΑ, και όσο κάπως και αν μας ανακουφίζουν, εμάς τους τυχερούς αυτού του κόσμου — εμάς που έτυχε να ζούμε υπό ανθρώπινες, δημοκρατικές συνθήκες, και σε περιβάλλον απόλυτης ελευθερίας. Οι καταπιεσμένοι λαοί του κόσμου, οι γυναίκες που τσαλαπατιούνται και διώκονται και βιάζονται και δολοφονούνται, οι ψυχές που στενάζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που ονομάζουμε κράτη, οι πεινασμένοι και οι σκλαβωμένοι, οι διωκόμενοι για τις ιδέες τους, οι ομοφυλόφιλοι που πετιούνται από τις ταράτσες, οι διανοούμενοι με τα ραμμένα στόματα, τα θύματα των τεράτων όπου γης, είναι όλοι τους παιδιά μας και αδέλφια μας και έχουν ανάγκη από την έμπρακτη, ρωμαλέα συμπαράσταση. Τη συμπαράσταση και τη ρώμη της Ελευθερίας.
Γι’ αυτό πρέπει να τελειώνουμε μιαν ώρα αρχύτερα με το σημερινό πρόβλημα.
6°
