Ο Νίκος Γεωργιάδης γράφει για τις πολιτικές εξελίξεις.
Οι πολίτες βομβαρδίζονται με πληροφορίες που αφορούν τα ακροδάχτυλα των Καρυάτιδων και ως προς το εάν ο ποδήρης χιτώνας φέρει κρόσσια ή απλώς ένα στρίφωμα, που είναι και το πιθανότερο. Εσχάτως η επικοινωνιακή πλημμυρίδα προσανατολίζει το ευρύ κοινό σε «υπόγειες» πια διαδρομές εντός του Τύμβου Καστά, μια που ακόμη και η συγκεκριμένη ομάδα αρχαιολόγων αιφνιδιάστηκε από την ανεύρεση υπόγειας διόδου η οποία οδηγεί αναμφίβολα στην «κάβα της Ιστορίας». Περίεργα πράγματα τω όντι. Η αντιπαράθεση μεταξύ ειδικών έφθασε σε τέτοιο υψηλό σημείο επιχειρηματολογίας, ώστε ακόμη και ο κ. Τζήμερος να αναγκαστεί να εντρυφήσει εις την ποιότητα του ανάγλυφου χιτώνα των κοριτσιών που στηρίζουν ως κολόνες τη δεύτερη μεσοτοιχία. Μόδιστρος επί αρχαιολογικών ευρημάτων, δηλαδή.
Μεταξύ της νέας συνάντησης του πρωθυπουργού με την κυρία Μέρκελ, με την οποία προφανώς έχει υπογραφεί σύμφωνο συμβίωσης και προόδου των εργασιών στο σκάμμα της Αμφιπόλεως, η ανθρωπότητα δυστυχώς εισήλθε για τα καλά σε πολεμική αναμέτρηση στη γη του Ισλάμ, όπου οι ταγοί του κόσμου αυτού ενδύονται και αυτοί το χιτώνα του σταυροφόρου υποδυόμενοι τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο τον Γ΄ όστις, κατά τας γραφάς, τελικά ηττήθηκε και εγκατέλειψε το σχέδιο κατάληψης της Ιερουσαλήμ. Κάτι σαν τον Τζορτζ Μπους το νεότερο, δηλαδή.
Μεταξύ Βαγδάτης & Δαμασκού
Για να σοβαρευτούμε. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα τα στιβαρά μιντιακά κονσόρτσιουμ «NewYorkTimes», «Wall Street Journal», «Die Welt» κ.λπ. εξαπολύουν συντονισμένα επιθέσεις κατά της Άγκυρας ενόσω οι αεροναυτικές δυνάμεις της Δύσης επιχειρούν επί του εδάφους της Συρίας και του Κεντρικού Ιράκ κατά στόχων των Τζιχαντιστών. Είναι προφανές πως η άρνηση της Τουρκίας να συμμετάσχει ενεργά κατά του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε προκάλεσε τη συντονισμένη αμφισβήτηση εκ μέρους της Δύσης του συμμαχικού ρόλου της Άγκυρας και του Ερντογάν ειδικότερα. Όταν η «Wall Street Journal» συμπεραίνει πως η Τουρκία δεν είναι πλέον σύμμαχος των ΗΠΑ και η «NewYorkTimes» καλεί την άμεση μετεγκατάσταση της υψίστης σημασίας αμερικανικής στρατιωτικής βάσης του Ιντσιρλίκ από τη Νοτιοανατολική Τουρκία στο Βόρειο Κουρδικό Ιράκ, τότε τα πράγματα αποκτούν το χαρακτηριστικό της ανατροπής των συγκεκριμένων συσχετισμών στην Εγγύς Ανατολή. Την Τρίτη που μας πέρασε, ακυρώθηκε η συνάντηση του Ταγίπ Ερντογάν με την ηγεσία του εβραϊκού λόμπι στη Νέα Υόρκη.
Μια ημέρα νωρίτερα η γερμανική «Die Welt» αποκάλυπτε πως οι γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας παρακολουθούν τις τηλεφωνικές επικοινωνίες των Τούρκων αξιωματούχων στο στρατό, στο Υπουργείο Εξωτερικών, στις Μυστικές Υπηρεσίες, στην κυβέρνηση και την προεδρία, καθώς και στα κόμματα, διότι υπάρχουν αποδείξεις πως η Τουρκία εξελίσσει σταδιακά πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικού όπλου. Η γερμανική εφημερίδα εξηγεί πως η Τουρκία λαμβάνει τεχνογνωσία από το Πακιστάν και πως το πρόγραμμα αυτό έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το περίφημο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Δηλαδή, εμφανίζεται ως πρόγραμμα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε εξέπεσε πλήρως το μοναδικό επιχείρημα που αντέταξε ο Ταγίπ Ερντογάν στους δυτικούς ηγέτες κατά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, όταν του ζητήθηκε ενεργός ρόλος της Τουρκίας στον πόλεμο κατά των Τζιχαντιστών. Ο πρόεδρος της Τουρκίας αρνήθηκε κάθε συμμετοχή διότι κάτι τέτοιο θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή των 48 Τούρκων ομήρων που έχει συλλάβει το Ισλαμικό Κράτος στη Μουσούλη προ μηνών. Πριν από λίγα εικοσιτετράωρα οι Τζιχαντιστές απελευθέρωσαν τους 48 ομήρους. Το «άλλοθι» πήγε περίπατο και οι μάσκες έπεσαν. Ο Ταγίπ Ερντογάν φαντάζει ωστόσο ως ήρωας στα μάτια των συμπολιτών του στην Ανατολία. Απελευθερώνει ομήρους, κατασκευάζει πυρηνική βόμβα και αντιπαρατίθεται στους Αμερικανούς και το Ισραήλ.
Έχουμε δηλαδή εν εξελίξει μία σύγκρουση τριών Χαλιφάτων, αυτό της Δαμασκού, εκείνο της Βαγδάτης και αυτό της νεο-οθωμανικής Κωνσταντινούπολης. Βρισκόμαστε ιστορικά δηλαδή στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν καταγράφονταν τα φυσικά σύνορα μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών στην ευρύτερη Εγγύς και Μέση Ανατολή μετά από αιώνες πολεμικής αναμέτρησης.
Η αναβίωση αυτής της αντιπαράθεσης μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών με αφορμή τη διάλυση του τεχνητού μορφώματος που είναι το Ιράκ μετά την αμερικανο-σαξονική στρατιωτική επέμβαση, εξελίσσεται τούτη την ώρα σε όλο το μέτωπο του υπαρκτού Ισλάμ, από το Πακιστάν, τις πρώην κεντρικές σοβιετικές Δημοκρατίες, το Ιράν, την Αραβική Χερσόνησο, την Εγγύς και Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τις κάτω και άνω του Νίγηρα αφρικανικές χώρες.
Ήταν ζήτημα επιλογής χρονικής στιγμής η εμπλοκή της Δύσης στον πόλεμο αυτό, έστω και αν οι ΗΠΑ δεν είχαν καμία τέτοια διάθεση για καθαρά γεωστρατηγικούς λόγους. Η Αμερική προετοιμαζόταν εδώ και καιρό να απαγκιστρωθεί από τη Μέση Ανατολή και να αφιερώσει την προσοχή της στην Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό. Τα σχέδια αυτά ακυρώθηκαν στην πράξη. Η Τουρκία επέλεξε το δικό της δρόμο, η «Αραβική Άνοιξη» λειτούργησε ως θρυαλλίδα επέκτασης του φανατικού Ισλάμ, η Συρία αποσταθεροποιήθηκε όπως ήταν αναμενόμενο, η Σαουδική Αραβία ενεπλάκη ως πυροκροτητής μιας αλυσιδωτής αντίδρασης στην ίδια την κοιτίδα της διαμάχης Σουνιτών-Σιιτών από την εποχή του θανάτου του Προφήτη και την απόσχιση του γαμπρού του Αλί. Με όλες αυτές τις ανατροπές η Τουρκία και το Ισραήλ δεν μπορούσαν πλέον να επωμιστούν από κοινού το ρόλο του βασικού χωροφύλακα των δυτικών συμφερόντων της Δύσης, όπως προέβλεπαν οι αμερικανικοί σχεδιασμοί. Οι ΗΠΑ σύρθηκαν εκ των πραγμάτων στη νέα Σταυροφορία. Η χρονική αυτή στιγμή προσδιορίστηκε από τη σφαγή του διπλωματικού προσωπικού των ΗΠΑ και του ιδίου του Αμερικανού πρέσβη στην Λιβύη. Η στρατηγική αφορμή προσφέρθηκε πληθωρικά μετά από την τεχνητή και μεθοδευμένη ενίσχυση του Ισλαμικού Κράτους από τις ΗΠΑ, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία. Ο αρχηγός του, Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάτι, θυμίζει τόσο πολύ την προσωπική ιστορία του Οσάμα Μπιν Λάντεν από την εποχή της ενίσχυσής του από τη Δύση κατά την περίοδο της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν. Η Τουρκία ενίσχυσε τους Τζιχαντιστές προκειμένου να αναχαιτίσει επί του εδάφους του Ιράκ και της Συρίας τους Κούρδους. Οι τοπικοί συσχετισμοί κατέληξαν στη δημιουργία τερατογένεσης. Η Άγκυρα πλέον είναι χωμένη μέχρι το λαιμό στο βάλτο των αντιπαραθέσεων μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών μεταξύ των ποταμών του Τίγρη και του Ευφράτη, από τον Καύκασο έως τον Περσικό Κόλπο και από την Αλγερία έως τους Μεντρεσέδες των Ταλιμπάν στο Πακιστάν.
Με αυτά τα δεδομένα οι ΗΠΑ ζήτησαν επίμονα από την Αθήνα διάθεση νέων βάσεων εξόρμησης του δυτικού στρατιωτικού μηχανισμού προς τους στόχους της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία δεν αποτελεί πλέον αξιόπιστη αναφορά για την Ουάσιγκτον. Σε αυτό το πλαίσιο έχει τεθεί η ενεργοποίηση του αεροδρομίου του Καστελιού ως βάσης για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη των ΗΠΑ. Επειδή ο πόλεμος στη γη του Ισλάμ θα είναι μακρύς και επίμονος, οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Η Κρήτη και η Κύπρος, καθώς και η Μεσσηνία, βρίσκονται ήδη στο επίκεντρο αυτής της δραστηριότητας. Ο ρόλος τους θα ενισχυθεί κατά την επόμενη περίοδο. Πρόκειται για βεβαιότητα και όχι για σενάριο και το ελληνικό ΥΠΕΞ όσο και το Υπουργείο Άμυνας το έχουν προφανώς κατανοήσει. Το «προφανώς» χρησιμοποιείται εν είδει αστεϊσμού. Τα επόμενα χρόνια ο βαθμός δυσκολίας στις διεθνείς σχέσεις στην περιοχή μας θα αυξηθεί κατακόρυφα. Από τη διαχείριση αυτού του «βαθμού δυσκολίας» θα εξαρτηθούν οι νέοι συσχετισμοί δυνάμεων στην περιοχή και άρα η διευθέτηση ή όχι επί τα βελτίω ή επί τα χείρω ανοιχτών ζητημάτων όπως του ενεργειακού, του Κυπριακού, του μεταναστευτικού, των ναυτικών οδών, της κατασκευής ή όχι αγωγών, της άντλησης ή όχι υδρογονανθράκων. Ας αναλογιστεί ο καθένας πως πέρασαν 40 χρόνια για να επισκεφθεί την Κύπρο ένας Αμερικανός αντιπρόεδρος. Πέρασαν μόλις κάτι μήνες και ο ίδιος ο αντιπρόεδρος Τζον Κέρι ετοιμάζει και πάλι τις βαλίτσες του για τη Λευκωσία. Η πρεμούρα από μόνη της καταδεικνύει τις ανατροπές σε σχεδιασμούς και προθέσεις.
Μπορεί στην Αμφίπολη να «πάλλεται» η επικοινωνιακή πολιτική της εσωτερικής πολιτικής αγοράς με αιχμή του δόρατος το δεξί δαχτυλάκι της Καρυάτιδος, ωστόσο καμιά πενηνταριά μίλια από την Κάρπαθο παίζονται τα κρίσιμα παιχνίδια ασφαλείας που θα καθορίσουν το γεωπολιτικό χάρτη των επόμενων δεκαετιών. Σε καλή μεριά, λοιπόν.
11°
