Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη φράση του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, Στέλιου Πέτσα, «όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει».
Πολύ συχνά παρακολουθώντας πολιτικές συζητήσεις με διαφορετικούς πολιτικούς έχω κάνει (φωναχτά ή από μέσα μου) την ερώτηση «μα τι έχει στο κεφάλι του;». Είμαι σίγουρος πως το ίδιο έχετε κάνει κι εσείς. Η ερώτηση άλλες φορές έχει ένα στοιχείο υπερβολής και άλλες φορές είναι ρητορική επειδή η προφανής απάντηση είναι ένα μονολεκτικό «τίποτα». Στην περίπτωση όμως του Στυλιανού του Πέτσα, του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, εκφράζει μια απολύτως ειλικρινή απορία. Στ’ αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να έχει στο κεφάλι του ένας υπουργός που σε συζήτηση για τα κίνητρα που δίνονται για την αντικατάσταση του φυσικού αερίου με πετρέλαιο ως καύσιμο θέρμανσης, ξεστομίζει τη φράση «όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει». Εδώ το «τίποτα» δε νομίζω ότι αρκεί για να εξηγήσει αυτή την αυτοκτονική αποστροφή και ίσως ένας ψυχαναλυτής να μπορούσε να μας βοηθήσει περισσότερο για την αδυναμία του Πέτσα να προσαρμοστεί στις ανάγκες του δημόσιου διαλόγου.
Θέλω να πω πως η επιπολαιότητα, παρότι ολοφάνερη, δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός (και μάλιστα ένας υπουργός κυβέρνησης της οποίας η πολιτική χαρακτηρίζεται από τους αντιπάλους της, αδίκως αλλά συνεχώς, ως αντιλαϊκή και ανάλγητη) να λέει αυτή τη φράση και να χρησιμοποιεί τον θάνατο, ακόμα και ως παράδειγμα. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια βαθύτερη και πιθανόν ασυνείδητη επιθυμία καταστροφής, μια επιθυμία για ένα απρόκλητο Κούγκι το οποίο, μαζί με τον ίδιο τον Πέτσα, θα τινάξει στον αέρα και ολόκληρη την, έτσι κι αλλιώς πιο προβληματική κι από τη χτεσινή 3η περίοδο της εθνικής, επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης.
Το ίδιο ακατανόητες είναι οι δικαιολογίες για «αποσπασματική προβολή μιας φράσης» τις οποίες επιστράτευσε ο υπουργός για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Γιατί το απόσπασμα δεν άλλαξε καθόλου το νόημα. Δεν είπε ο υπουργός «όποιος αρνείται να προσαρμοστεί δυστυχώς πεθαίνει, αλλά αυτό συμβαίνει στην άγρια φύση και όχι στις οργανωμένες κοινωνίες κι εμείς δεν θ’ αφήσουμε κανέναν να πεθάνει μπλα μπλα μπλα». Είπε ακριβώς αυτό που του αποδίδεται με ακριβώς την σημασία η οποία του αποδίδεται. «Αναφερόμουν στην προσαρμοστικότητα του άνθρωπου ιστορικά» έγραψε στο τουίτερ κάνοντας την απάντηση στην ερώτηση «μα τι έχει στο κεφάλι του ο Πέτσας;» ακόμα πιο δύσκολη.
Αλλά για να καταλάβετε το πόσο δεν είναι αποσπασματική η φράση και πόσο ακατανόητο είναι να λες οτιδήποτε άλλο από το «συγγνώμη, μου ξέφυγε επειδή άνοιξα το στόμα μου χωρίς να σκέφτομαι» για να δικαιολογηθείς, δείτε το απόσπασμα:
Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο μπερδεμένο και η απάντηση στην ερώτησή μου ακόμα πιο δύσκολη αν κανείς σκεφτεί ότι ο Στυλιανός ο Πέτσας ήταν για καιρό εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης. Ήταν επαρκής εκπρόσωπος τύπου; Φυσικά και όχι. Αλλά λογικά θα έπρεπε να είχε μάθει, αν όχι να αποφύγει τις κακοκοτοπιές, να μη φτιάχνει μόνος του τον γκρεμό που θα πέσει. Λογικά θα πρέπει να καταλαβαίνει ότι τέτοιες φράσεις η αντιπολίτευση θα πλήρωνε για να ειπωθούν από ένα στέλεχος της κυβέρνησης.
Όπως καταλαβαίνετε, πολύ δύσκολα θα μάθουμε τι έχει στο κεφάλι του ο Πέτσας. Οπότε η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε είναι πότε ο πρωθυπουργός θα καταλάβει ότι όταν ένα στέλεχος της κυβέρνησης δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες του δημόσιου λόγου καλό είναι να μη μιλάει δημοσίως. Και μπράβο του.
ΥΓ – Φυσικά υπάρχει και ένα πολύ χειρότερο ενδεχόμενο από όσα περιγράφω: ο υπουργός να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι αυτό που είπε ισχύει και να είναι αυτός ο τρόπος σκέψης του. Να μην έχει εμπεδώσει δηλαδή ότι τις κοινωνίες οι άνθρωποι τις οργάνωσαν ώστε να μη ζουν όπως στην άγρια φύση και έτσι ώστε για όποιον δεν προσαρμόζεται να βρίσκονται τρόποι να προσαρμοστεί. Κι αυτό το τελευταίο είναι μια από τις πιο βασικές δουλειές των κυβερνητών. Σίγουρα βασικότερη από την παράθεση αμπελοφιλοσοφιών.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
18°
