Η αλήθεια για τη «μικρή Μαρία» δεν έχει καμία σημασία

Τελικά, όλα δείχνουν ότι η «μικρή Μαρία», το «πνιγμένο κοριτσάκι του Εβρου», ήταν ένα προπαγανδιστικό παραμύθι. Βέβαια και στην αρχή τα περισσότερα αυτό έδειχναν, αλλά επειδή το να περνάς κρυφά σύνορα είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνο, κανείς δεν μπορούσε να είναι απολύτως βέβαιος. Αλλά δεν είχε (και δεν έχει) και καμιά ιδιαιτερη σημασία. Η ύπαρξη ή όχι της «μικρής Μαρίας» δεν είναι το κύριο ζήτημα από τη στιγμή που οι καταγγελίες για τον «πνιγμό» της εξυπηρέτησαν τόσο πολλούς σκοπούς και τόσο πολλούς ανθρωπους μέσα και έξω από την Ελλάδα. Γιατι χάρη στη «μικρή Μαρία» εξυπηρετήθηκαν:

α) η αντικυβερνητική προπαγάνδα, σύφωνα με την οποία μια αυταρχική και αντιδημοκρατική κυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα σε κόλαση καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιώματων. Οι απάνθρωποι κυβερνώντες, εν πλήρει συνειδήσει, προκαλούν (ή στην καλύτερη δεν κάνουν τίποτα για να εμποδίσουν) ακόμα και τον θάνατο μικρών παιδιών. Ο «πνιγμός της μικρής Μαρίας» ειναι άλλη μια απόδειξη της νεοφιλελεύθερης δυστοπίας από την οποία μόνον ο σύντροφος Τσίπρας μπορεί να μας γλιτώσει.

β) η τουρκική προπαγάνδα, συμφωνα με την οποία οι κακοί Έλληνες σκοτώνουν πρόσφυγες σε αντίθεση με τους καλούς Τούρκους οι οποίοι, παρότι η χώρα τους δεν είναι μέλος της ΕΕ, κάνουν ό,τι μπορούν για να τους προστατέψουν (ή τουλάχιστον δεν τους οδηγούν στον θάνατο). Συνεπώς θα πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να βλέπει με περισσότερη συμπάθεια την υπεύθυνη Τουρκία και να βάλει επιτέλους στη θέση τους τους αδίστακτους Έλληνες.

γ) την ανάγκη της Ρωσίας να αποσταθεροποιήσει ή έστω να δυσφημίσει τις κυβερνήσεις των κρατών που αρνηθηκαν να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις της, δεν υπέκυψαν στις απειλές της και στάθηκαν με την υπόλοιπη Ευρώπη απέναντι στις ρωσικές επιθετικές ορέξεις που στόχο δεν έχουν μόνο την Ουκρανία, αλλά συνολικά τη Δύση. 

δ) την ανάγκη κάποιων συμπολιτών να διαφημίσουν την ευαισθησία, την αμεροληψία και το αίσθημα δικαίου που (είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι) τους διακρίνει. Των συμπολιτών οι οποίοι με δάκρυα και οργισμένα σηκωμένα δάχτυλα, εξαπέλυαν τα εαυτοϊκανοποιητικά τους κατηγορώ εναντίον δικαίων και αδίκων αλλά κυρίως υπερ του καθρέφτη τους.      

ε) τη διαφήμιση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που ασχολούνται με το μεταναστευτικό / προσφυγικό και των πολύτιμων υπηρεσιών που μπορούν να προσφέρουν εναντίον ενός απάνθρωπου κράτους δολοφόνου. Έτσι οι ΜΚΟ, ως φορείς της αλήθειας και του ανθρωπισμού, μετατρέπονται στους μόνους άξιους εμπιστοσύνης οργανισμούς την ώρα που εύκολα κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι, παρότι το ελληνικό κρατος δεν διεκδικεί δάφνες αξιοπιστίας, αυτές σίγουρα δεν μπορούν να προσφερθούν ούτε σε οργανισμούς των οποίων η χρηματοδότηση (και άρα η ύπαρξη) εξαρτάται από την ένταση των μεταναστευτικών / προσφυγικών ροών και από το μέγεθος της δυστυχίας των μεταναστών και των προσφύγων.    

Καταλαβαίνετε λοιπόν πως η εξυπηρέτηση των (πρακτικών ή ψυχολογικών) συμφερόντων τόσο πολλών ανθρώπων κάνει την ίδια την ύπαρξη της «μικρής Μαρίας» δευτερεύουσας σημασίας. Το πιο σημαντικό είναι να χωρίσουμε τον κόσμο σε καλούς και κακούς, σε ευαίσθητους και αναίσθητους, ώστε εμείς να μπορούμε να τοποθετηθούμε στο στρατόπεδο της καλοσύνης και της ευαισθησίας και έτσι να εξυπηρετήσουμε τους σκοπούς μας ή απλώς να νιώσουμε καλύτερα.

Κάποιος μπορεί να παρατήρησει ότι αυτού του είδους τα παραμύθια βλάπτουν πολύ και τους ίδιους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες καθώς δημιουργούν το κλίμα για αμφισβήτηση του έτσι κι αλλιώς μεγάλου δράματος που βιώνουν. Το πέρασμα συνόρων στα κρυφά είναι έτσι κι αλλιώς πολύ επικίνδυνο και τίποτα δεν αποκλείει την πιθανότητα να υπάρξει μια πραγματική μικρή Μαρία που όμως, κατά το παράδειγμα του ψεύτη βοσκού, θα αντιμετωπιστεί με δυσπιστία. Από την άλλη, μετά από τοσα χρόνια έχουμε πλέον εμπεδώσει ότι το καλό των προσφύγων και των μεταναστών συνήθως δεν είναι η προτεραιότητα των φανατικών υποστηρικτών τους. Και μπραβο τους.