«Με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται Παιδεία...»

Η κεντρική πύλη της Πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου βρίσκεται στην άκρη μίας αρκετά μεγάλης διασταύρωσης. Λίγο πριν τη 1 το πρωί της Τρίτης, κι αφού είχε επικρατήσει ένταση το απόγευμα της Δευτέρας, φοιτητές αριστερών παρατάξεων παρέμεναν στην πύλη και ένιωθαν την ανάγκη να φωνάξουν. Ίσως για να τους ακούσουν οι ένστολοι στο παρακείμενο τμήμα, όπου σταθμεύουν οι κλούβες των ΜΑΤ. Να στείλουν μήνυμα στον «εχθρό».

Ίσως πάλι διότι αδιαφορούσαν πλήρως για τους κατοίκους που προσπαθούσαν να κοιμηθούν στην πυκνοκατοικημένη περιοχή (η διασταύρωση χωρίζει τον δήμο Ζωγράφου με την Καισαριανή και τα Ιλίσια).

Απέναντι σε όποιον δεν τους μοιάζει (ιδεολογικώς...), έχουν μία αδιαφορία, ίσως και δυσανεξία. «Με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται Παιδεία», ήταν το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα και τη νυχτερινή ηρεμία. Γίνεται όμως Παιδεία με συνθήματα και δη ξεπερασμένα από την ίδια τη ζωή; 

Το απόγευμα της Δευτέρας, έκανε την εμφάνισή της στο σημείο η πρώτη διμοιρία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Το πρόβλημα δε ήταν τόσο οι ένστολοι με τα πράσινα καπελάκια, όσο η συνοδεία τους: Μαζί τους εμφανίστηκαν τηλεοπτικές κάμερες, φωτογράφοι, καθώς και διμοιρίες των ΜΑΤ. Δεν πήγαν για δουλειά, αλλά για φωτογράφιση...

Από μόνο του αυτό αρκούσε για να ερεθίσει τα αγωνιστικά αντανακλαστικά όσων αντιτίθενται στην ίδρυση του ειδικού σώματος, με επιχειρήματα που ελάχιστη σχέση έχουν με την αποστολή του Πανεπιστημίου.

Στον χώρο έσπευσαν ομάδες από αριστερές παρατάξεις, μαζί κι ο πρώην υπουργός και νυν τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης: «Η εγκατάσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας συναντά την ομόθυμη αντίδραση των Πανεπιστημιακών και των φοιτητών. Πρόκειται για μια ακόμη όψη του κυβερνητικού αυταρχισμού και της επίθεσης στο Κράτος Δικαίου. Θα αποκρουστεί!».

Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων και είναι να απορεί κανείς για τη βεβαιότητα του περί «ομόθυμης αντίδρασης». Πού ακριβώς την είδε; Έχει στα χέρια του κάποια έρευνα ή το «δίκιο» της Αριστεράς επικρατεί- διαθέτοντας «ηθικό πλεονέκτημα» -  κι έτσι τα πάντα φαντάζουν μεγάλα; Οι 300 φοιτητές που βρέθηκαν εκεί συμπυκνώνουν με την παρουσία τους την ομόθυμη καταδίκη; Δύσκολο...

Επίσης, η κυβέρνηση (που εξελέγη δημοκρατικά) εφαρμόζει -με μεγάλη καθυστέρηση- μία προγραμματική εξαγγελία της. Πώς ακριβώς η φύλαξη των Πανεπιστημίων από το πλέον αρμόδιο όργανο, που είναι η αστυνομία, αποτελεί «αυταρχισμό και επίθεση στο Κράτος Δικαίου»; Αν η ΕΛ.ΑΣ συλλάβει έναν έμπορο ναρκωτικών ή κάποιον που διαλύει ένα κτίριο ή καίει ένα αυτοκίνητο εντός campus, έχουμε αυταρχισμό και επίθεση στο Κράτος Δικαίου; Αν κάποιος επιτεθεί σε μία φοιτήτρια ή σε μία καθηγήτρια τη νύχτα και τον σταματήσει η ειδική ομάδα της ΕΛ.ΑΣ, θα ξετυλιχτεί μπροστά μας ένα σενάριο «αυταρχισμού και επίθεσης στο Κράτος Δικαίου»; Μην τρελαθούμε...

Όσοι αντιτίθενται στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία κατά βάση επικαλούνται ένα σενάριο βγαλμένο από τη φαντασία τους: ότι τα... ΜΑΤ θα μπαίνουν στις αίθουσες διδασκαλίας, ότι θα γίνεται έλεγχος φρονημάτων και ούτω καθεξής, εκφράζοντας έτσι την αγωνία τους για το (πολλαπλώς καταπατημένο από τους ίδιους) άσυλο. Οι ίδιοι που διαμαρτύρονται, έχουν αυτόκλητα αναλάβει τον ρόλο του ελέγχου φρονημάτων, οι ίδιοι δρουν στα campus ως άλλες ομάδες εφόδου, οι ίδιοι ασκούν τρομοκρατία σε φοιτητές και καθηγητές, που είτε σκέφτονται αλλιώς είτε δεν τους κάνουν τα χατίρια. Το άσυλο στα χέρια τους είναι μια κουρελιασμένη έννοια - δεν έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα: η βία δρα ως άσκηση πειθούς, ο τραμπουκισμός τους ως μόχλευση συμπεριφορών.

Η ίδρυση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας αυτό ακριβώς ρηγματώνει: την κυριαρχία των βίαιων μειοψηφιών μέσα στα ΑΕΙ. Μπαίνουν προσκόμματα στο πεδίο της δράσης τους (για αυτό αντιδρούν τόσο επιθετικά).

Μπορεί κάποιοι να παραμένουν εμμονικά εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες, να νιώθουν ότι ζουν σε καθεστώς χούντας, να τρέφουν τον επαναστατικό τους οίστρο με μια στρεβλή και παραπειστική αφήγηση της πραγματικότητας. Η χώρα όμως δεν μπορεί να περιμένει. Τα Πανεπιστήμια πρέπει να αναπνεύσουν και -επιτέλους- να γίνουν κυψέλες δημιουργίας και γνώσης, όχι κομμάτια του αστυνομικού δελτίου και μέρος μίας στείρας ιδεολογικής αντιπαράθεσης (εις το διηνεκές). Φοιτητές και καθηγητές έχουν το δικαίωμα να κάνουν απερίσπαστοι τη δουλειά τους. Με ασφάλεια.