Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία: Ο Μεγάλος Ασθενής μιας χώρας που βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο

Δεν περνάει μέρα που να μην ακούσουμε τις ιταμές προκλητικές, προσβλητικές και απειλητικές δηλώσεις του Προέδρου και των Υπουργών του, κατά τη γνώμη πολλών σχολιαστών, ισλαμοφασιστικού καθεστώτος της γείτονος, σε πλήρη αναπαραγωγή από τα ελληνικά ΜΜΕ. Συνήθως, η αναπαραγωγή γίνεται μόλις τελειώσει κάποιο τουρκικό σίριαλ.

Οι Τούρκοι ιθύνοντες, πολιτικοί και στρατιωτικοί, αντιλαμβάνονται τα ελληνικά νησιά ως κολιέ στον παχουλό λαιμό της χανούμ Τουρκίγιε και καταλαμβάνονται από αμόκ. Προσφάτως, ο Ερντογάν δήλωνε ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί απέναντί μας ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά, ούτε στρατιωτικά», απείλησε με επανάληψη της Μικρασιατικής Καταστροφής και ανέφερε ότι η Ελλάδα αποτελεί μηδαμινό μέγεθος στο ΝΑΤΟ, ενώ, αντιθέτως, το ΝΑΤΟ χωρίς την Τουρκία δεν υφίσταται.

Η ιταμότητα αυτή και το θράσος έχουν συγκεκριμένη βάση: την τουρκική πρωτοκαθεδρία, σε κάποιες περιπτώσεις παγκοσμίως, σε στρατιωτικά τεχνολογικά προϊόντα. Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να περιγράψω τα τουρκικά επιτεύγματα σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη και σκάφη, σε πυραύλους όλων των τύπων, σε πλοία επιφανείας και σε μέσα ηλεκτρονικού πολέμου. Κάτι δηλαδή σαν τον Turkish Defence Industry Product Catalogue των 600+ σελίδων, που εκδίδει κάθε χρόνο η Προεδρία Αμυντικών Βιομηχανιών (Presidency of Defence Industries / Savunma Sanayii Başkanlığı-SSB). Η τελευταία υπάγεται στην Προεδρία της Δημοκρατίας και επικεφαλής της είναι ο, απόφοιτος του ΜΙΤ, δόκτωρ İsmail Demir. Αυτός που την είσοδό του στις ΗΠΑ απαγόρευσε, λόγω της αγοράς των ρωσικών S400 από την Τουρκία, ο άγιος (για τη μικρόνοη χώρα μας) Bob Menendez, γερουσιαστής των Δημοκρατικών και πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας.

Προστίθεται στην SSB και το Επιστημονικό και Τεχνολογικό Ερευνητικό Συμβούλιο της Τουρκίας (TÜBİTAK) που απασχολεί 2.500 ερευνητές σε 15 επιμέρους ερευνητικά ινστιτούτα. Οι ερευνητές αυτοί παράγουν πραγματικό έργο (τυχαίνει να έχω προσωπική γνώση) και δεν αποτελούν κομματικοσυνδικαλιστικό κηφηναριό, όπως συμβαίνει σε άλλες γνωστές μας περιπτώσεις.

Έτσι, τo 2020 η Τουρκία βρέθηκε να έχει, στον κατάλογο των 100 Κορυφαίων Αμυντικών Βιομηχανιών, 7 περισσότερες εταιρείες από το Ισραήλ, τη Ρωσία, τη Σουηδία και την Ιαπωνία μαζί. Καλύπτει πλέον το 70% των στρατιωτικών αναγκών της με εγχώρια παραγωγή από 300 βιομηχανίες οι περισσότερες από τις οποίες ανήκουν στο Ταμείο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Όσο για τη χώρα μας, συμβαίνουν τα εξής:

Υπάρχουν μια δυo κρατικές αμυντικές βιομηχανίες (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία & Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), σε σταθερή πορεία αποσύνθεσης, πνιγμένες στο δημόσιο νομικό πλαίσιο λειτουργίας, στον κομματοσυνδικαλισμό και στη διοικητική ασυνέχεια, με αλλεπάλληλες κομματικά οριζόμενες διοικήσεις, συχνά αποτελούμενες από αποτυχόντες πολιτευτές.

Πώς είναι τα καρντάσια Özdemir & Selçuk Bayraktar, οι ιδιοκτήτες της Baykar (από το Bayraktar Kardeşler), αμφότεροι απόφοιτοι του ΜΙΤ (Massachusetts Institute of Technology); Ε, καμία σχέση! Βέβαια η Baykar, που κάνει θαύματα με τα Bayraktar TB2 & Bayraktar Akıncı, είναι ιδιωτική.

Στην Ελλάδα, υπάρχουν επίσης δυο τρεις μεγάλες βιομηχανίες πρώην κρατικές ή με αποτυχημένη ιδιωτικοποίηση (Ναυπηγεία Σκαραμαγκά & Ελευσίνας και Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων), που αγωνίζονται να σηκώσουν κεφάλι με νέους ιδιοκτήτες ενώ τα ποικίλα αποπαίδια των τοπικών μας σοβιέτ πολεμούν λυσσαλέα το ενδεχόμενο, μπας και τις κλείσουν οριστικά, για «το καλό των εργαζομένων».

Γιατί; Μα διότι ο άδολος και πεινασμένος άνεργος είναι πιθανότερο να γίνει μαχητικό μέλος της αριστερής αδελφότητας, από τον ικανοποιημένο κυρ-Παντελή της επάρατης «κανονικότητας». Δεν λείπουν βέβαια οι εξαιρέσεις και σε αυτόν τον κανόνα. Παράδειγμα ο ευτραφής πελάτης του Μπαϊρακτάρη στο Μοναστηράκι (οι αδελφοί Bayraktar είναι απλή συνωνυμία), που εσχάτως εξέπεμψε χρησμούς, εξερχόμενος της βουδιστικής και ραφινάτης νιρβάνας του. Αυτός, που μέσα στην «τούρλα του Σαββάτου», κατηφόρισε στην Κρήτη, για να τιμήσει το αποθανόν στέλεχος της ΝΔ, που ο ίδιος διέγραψε, όταν καταδικάστηκε ως υπερασπιστής χασισοκαλλιεργητών, και τώρα τον έπιασε άξαφνα ο πόνος για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη.

Υπάρχουν επίσης τα 147 μέλη του Συνδέσμου Ελλήνων Κατασκευαστών Πολεμικού Υλικού τα οποία κάνουν και ξανακάνουν προτάσεις προς τα Υπουργεία, χωρίς συγκεκριμένα αποτελέσματα. Παρεμφερείς σύνδεσμοι είναι η Ένωση Ελληνικών Εταιρειών Αεροδιαστημικής & Άμυνας με 32 μέλη, και η Ένωση Ελληνικών Βιομηχανιών Διαστημικής Τεχνολογίας και Εφαρμογών με 40 μέλη.

Πώς όμως οι διάφορες προτάσεις θα μπορούσαν να φέρουν αποτελέσματα, χωρίς απολύτως καμία εθνική στρατηγική στο θέμα; Η Εθνική Αμυντική Βιομηχανική Στρατηγική, που εκδόθηκε από το ΥΠΕΘΑ τον Ιανουάριο του 2017 δεν έχει επικαιροποιηθεί ποτέ και ενώ μνημονεύεται στην εισαγωγή της η δυνατότητα της Τουρκίας στα Μη Επανδρωμένα Αεροσκάφη, η κατασκευή ΜΕΑ και η αντιμετώπισή τους δεν περιλαμβάνεται στους «κρίσιμους τεχνολογικούς και βιομηχανικούς τομείς» της ΕΑΒΣ. Κλαυσίγελος!

Προχωρώ. Για την υλοποίηση της ΕΑΒΣ θεσμοθετήθηκε τον Μάρτιο του 2018 η λειτουργία του Συμβουλίου Αμυντικής Έρευνας, Τεχνολογίας & Βιομηχανίας. Αυτό έκανε μια «πρώτη συνεδρίαση» στις 4 Δεκεμβρίου 2019 και μια δεύτερη, ακόμη πανηγυρικότερη, «πρώτη συνεδρίαση» στις 3 Φεβρουαρίου 2021. Έκτοτε η τύχη του αγνοείται.

Ξαναπροχωρώ. Είχαμε τα ερευνητικά κέντρα των τριών Όπλων: το Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογίας Στρατού, το Γραφείο Έρευνας και Τεχνολογικών Εξελίξεων Ναυτικού και το Κέντρο Εφαρμοσμένης Τεχνολογίας και Ανάπτυξης Αεροπορίας, τα οποία προβλεπόταν να συγχωνευθούν στον Ενιαίο Φορέα Αμυντικής Έρευνας και Τεχνολογίας από το 2014. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει γίνει τίποτε. Το ελληνικό TÜBİTAK «δεν μας προέκυψεν». Όπως δεν μας προέκυψε και το Συμβούλιο Αμυντικής Έρευνας Τεχνολογίας & Βιομηχανίας του Ν.2919/2001, το οποίο «θα αναλάμβανε τον συντονισμό όλων των εμπλεκόμενων φορέων με απώτερο στόχο την ανάπτυξη της αμυντικής έρευνας, τεχνολογίας και βιομηχανίας της χώρας». Οπές εις το ύδωρ κατ’ εξακολούθηση. Μόνο κυβερνητικά μπλα μπλα —μπλα μπλα από όλα τα κόμματα. Εξαιρείται το τιμημένο ΚΚΕ, που θα τα έλυνε όλα με την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΣΣΔ αλλά του προέκυψε ο Γκορμπατσόφ και δεν επρόκανε.

Έχει κι άλλα ψαράκια η ελληνική αμυντική μπουγιαμπέσα; Όρεξη να ’χετε και ξετρυπώνουμε όσα θέτε, όπως έλεγε ο Γκιωνάκης. Έχομεν και την Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων, με τρεις διευθύνσεις, όχι μία. Αν όμως αναπτυχθεί ένα αμυντικό προϊόν στην Ελλάδα, καμιά από δαύτες δεν αναλαμβάνει να το πιστοποιήσει. Έτσι, για παράδειγμα, μαίνεται ο καβγάς στην ΕΑΒ για το ρανταράκι «Τηλέμαχος», που αναπτύχθηκε κατά των drones, χωρίς κανείς αρμόδιος να απαιτεί δοκιμές για να βάλει την υπογραφή του πιστοποιώντας την αξία του.

Σας κούρασα; Μπορείτε να ξεκουραστείτε διασκεδάζοντας με τους άφθονους ιστότοπους των Ελλήνων «στρατόφιλων» (για να μην το πω αλλέως), που διαλαλούν «τον πανικό των Τούρκων» με την ανάπτυξη του «Αγήνορα», ενός drone σπιθαμιαίας επιχειρησιακής αξίας, από διάφορα πανεπιστήμια και από την ΕΑΒ. Ο καγχασμός των απέναντι ακούγεται ως εδώ αλλά κανείς δεν αναρωτιέται γιατί η Ελλάδα ανέπτυξε το ικανότατο, για την εποχή του, ΜΕΑ «Πήγασος» στη δεκαετία του ’80 και έκτοτε εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου.

Τα παραπάνω ίσως σας δώσουν την εξήγηση.