Χρόνια πολλά, να ζήσετε!

Η διοίκηση πεζικού του NATO στο Ιζμίρ συνεχάρη την Τουρκία για τη «νίκη της επί της Ελλάδος» το 1922: Happy Victory Day, όπως λέμε Happy Birthday ή Many Happy Returns of the Day. Συγχαρητήρια σε όλους! Να τα χιλιάσετε! Του χρόνου, στις 17 Ιουλίου, νατοϊκοί θα μπορούν να συγχαρούν τους Γάλλους για τη νίκη τους στον Εκατονταετή Πόλεμο: 570 χρόνια από τότε που τα γαλλικά στρατεύματα κατατρόπωσαν τον αγγλικό στρατό στη Κοτιγιόν ―συγχαρητήρια! Και, μιας και ανέφερα το 1453, μια άλλη ωραία ιδέα είναι να συγχαρούν τον προσεχή Μάιο τους Τούρκους για την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Υπάρχουν πλείστες επέτειοι καταστροφών και φρικαλεοτήτων μεταξύ σημερινών συμμάχων στο ΝΑΤΟ, αλλά προπάντων μεταξύ Ευρωπαίων και Τούρκων, τους οποίους μπορεί να μνημονεύσει το ΝΑΤΟ. Να μην αμελήσουμε και την πολιορκία της Βιέννης αν και οι Αυστριακοί αντιστάθηκαν και αναχαίτισαν την επέκταση των Οθωμανών. Όμως, με τι μπρίο οι Τούρκοι προσπάθησαν να κατακτήσουν την Ευρώπη! Εξάλλου, επειδή από πέρυσι γίνεται λόγος για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Τουρκία, διοικήσεις του ΝΑΤΟ ίσως θελήσουν να συγχαρούν την Τουρκία, π.χ. για τη νίκη τους στη μάχη του Δαδίου  —υπενθυμίζω στους αγαπητούς συμμάχους ότι το γεγονός έλαβε χώρα την 1η Νοεμβρίου του 1822. Θα περιμένω να αναρτήσουν τα συγχαρητήρια.

Ας σταματήσω εδώ τις εξυπνάδες, αν και ο πειρασμός να αραδιάσω μάχες, νίκες, ήττες, μακελειό, ανάμεσα σε πρώην εμπόλεμους εχθρούς αλλά σημερινούς συμμάχους είναι σχεδόν ακατανίκητος. Υπάρχουν τρία σοβαρά ζητήματα: πρώτον, ότι το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να είναι ενωτικό, όχι διχαστικό ―και επί τη ευκαιρία να γνωρίζει λιγουλάκι την ιστορία· δεν τίθεται ζήτημα «συγχαρητηρίων» για καταστροφές και σφαγές· γενικά· όχι μόνον στην προκειμένη περίπτωση όπου η Τουρκία και η Ελλάδα είναι, ατυχώς, μέλη της ίδιας συμμαχίας. Δεύτερον, η τοπική διοίκηση του ΝΑΤΟ δεν θα έπρεπε να είναι ταυτισμένη με το έδαφος στο οποίο σταθμεύει: δεν εκπροσωπεί την Τουρκία, εκπροσωπεί ολόκληρη την Ατλαντική Συμμαχία· προπάντων, θα έπρεπε να έχει συνείδηση των τριβών ανάμεσα στις δύο χώρες-μέλη και να συγκρατεί τον ενθουσιασμό της. Το τρίτο ζήτημα είναι ευρύτερο και έχει υπαρξιακή σπουδαιότητα: η Τουρκία μπήκε στο ΝΑΤΟ για ένα λόγο που έχει εκλείψει· ως φράγμα στην επέκταση του κομμουνισμού. Δεν μοιράζεται τις δυτικές αξίες· αντιθέτως, τις υπονομεύει με όλους τους δυνατούς τρόπους: η επιθετικότητά της δεν περιορίζεται στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά απευθύνεται σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο ― ας μη λέμε τα ίδια και τα ίδια. Αν και η προσέλκυσή της στη Δύση έχει αποτύχει, από την πλευρά της η Τουρκία έχει επιτύχει, κατά τη λαϊκή έκφραση, να μας χορεύει στο ταψί. Στο μεταξύ, το ΝΑΤΟ στελεχώνεται από ένα μάτσο θρασύδειλους: η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα, έχει σημαντικές εμπορικές σχέσεις με την Ευρώπη, άρα της επιτρέπεται να μας εκβιάζει και να μας απειλεί.

Στις 30 Αυγούστου, οι Τούρκοι γιόρταζαν τα 100 χρόνια από τη μάχη του Τουμλού Μπουνάρ —το ελληνικό Βατερλό κατά κάποιον τρόπο. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να επισημάνω ότι, για παράδειγμα, ουδείς στο ΝΑΤΟ συνεχάρη τους Άγγλους στις 18 Ιουνίου του 2015 ―για τα 200 χρόνια από τη νίκη τους επί της στρατιάς του Ναπολέοντα.