Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν παράφρονες, αλλά σε μερικά το ποσοστό μού φαίνεται υπερβολικά υψηλό. Τελευταία, έχω αποκτήσει τη συνήθεια να ακούω ό,τι ξεστομίζουν οι Γάλλοι οικολόγοι που συγκροτούν τον συνασπισμό της αριστεράς Nupes στον οποίον υπερέχει η Ανυπότακτη Γαλλία: αν και οι περισσότεροι οικολόγοι φαίνονται καταθλιπτικοί ―όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που περιμένουν τη Συντέλεια― τους βρίσκω αρκετά διασκεδαστικούς. Με την ευθιξία τους προκαλούν κάθε μέρα καβγάδες στην Εθνοσυνέλευση και στα ΜΜΕ: έχουν την ακαταμάχητη τάση να καταγγέλλουν τους πάντες για «ομοφοβία», «τρανσφοβία», «σεξισμό» και τα τοιαύτα, πράγμα που τους έχει μεταμορφώσει σε ένα είδος επαρχιακών φιλολόγων οι οποίοι διυλίζουν τις λέξεις των κομματικών τους αντιπάλων με σκοπό την ανίχνευση και διακήρυξη πολιτικών σφαλμάτων. Οι άνθρωποι αυτοί ―με επικεφαλής την κ. Σαντρίν Ρουσό την οποία, παρεμπιπτόντως, έχω δει δύο φορές να κλαίει στην τηλεόραση: πολύ ευσυγκίνητη― καταχρώνται του χρόνου των βουλευτών διατυπώνοντας όλα τα επίθετα και τα ουσιαστικά της γαλλικής γλώσσας σε αμφότερα τα γένη ―«οι γιατροί και οι γιατρίνες», «οι συνδικαλιστές και οι συνδικαλίστριες», «οι υπουργοί και οι υπουργίνες» κτλ. Παραλλήλως, διορθώνουν με βλοσυρό ύφος όποιον (και όποια!) για λόγους ευκολίας και συντομίας δεν χρησιμοποιεί αυτή τη χρονοβόρα τακτική. Μάλιστα, η κ. Ρουσό αλλάζει τα γένη λέξεων από αρσενικό σε θηλυκό όταν θεωρεί ότι το αρσενικό είναι αποτέλεσμα της πατριαρχίας: για παράδειγμα, δεν λέει «ο τράχηλος της μήτρας» αλλά «η τράχηλος της μήτρας»· επιπλέον, χρησιμοποιεί μια δική της σύνταξη την οποία παρουσιάζει ως «φεμινιστική». Να μην τα πολυλογώ: η γαλλική γλώσσα έχει πέσει θύμα υστερίας.

Το πράγμα εκφυλίζεται σε φάρσα. Στην Εθνοσυνέλευση ακούστηκε η παράξενη δήλωση ότι η «ευλογιά των πιθήκων» στιγματίζει τους πιθήκους, άρα το όνομα της ασθένειας πρέπει να αλλάξει. Η ευλογιά των πιθήκων ξεσήκωσε περαιτέρω διαμαρτυρίες όταν δημοσιεύτηκε η συχνότητά της στους ομοφυλόφιλους άνδρες. Μερικοί οικολόγοι έγιναν έξαλλοι: «Κάτω η ομοφοβία!» Την ομοφοβία τη βλέπουν παντού― μόλις όμως γίνεται λόγος για αντισημιτισμό, λένε ότι «τέτοια προβλήματα πρέπει να επιλύονται στα δικαστήρια και να μην πολυσυζητιούνται διότι η επανάληψή τους σε διάφορες διαμάχες τα εντείνουν και τα ανακυκλώνουν». Α, ώστε έτσι…

Στη συνέχεια, τέθηκε το πρόβλημα των τρωκτικών στη Γαλλία, και ιδιαίτερα στο Παρίσι όπου οι αρουραίοι των υπονόμων πολλαπλασιάζονται με ανησυχητικό ρυθμό. Για κάθε λογικό άνθρωπο, χρειάζεται εντονότερη μυοκτονία· όχι όμως για εκείνους τους οικολόγους που είναι φιλόζωοι και φιλανθείς αλλά όχι και τόσο φιλάνθρωποι: μερικοί προτείνουν λοιπόν την «ειρηνική συνύπαρξη» με τα ποντίκια και επιπλέον την αντικατάσταση των λέξεων «αρουραίος», «ποντίκι», «τρωκτικά» με τον επιστημονικό όρο ο οποίος δεν έχει αρνητική συνήχηση. Δηλαδή, για να είμαστε πολιτικώς ορθοί, πρέπει να λέμε «είδα στο ρείθρο του πεζοδρομίου έναν Rattus Norvegicus της οικογενείας Muridae». Εγώ πάντως όταν βλέπω ποντίκι, αν και το μυαλό μου πηγαίνει στον Μίκυ και στη Μίννυ Μάους, τρέχω πέρα-δώθε ξεφωνίζοντας.

Το αστέρι των οικολόγων, η κ. Ρουσό, έχει πετάξει βεβαίως υπέροχες ατάκες: π.χ. «να ποινικοποιηθεί η μη συμμετοχή των ανδρών στις οικιακές εργασίες» (δηλαδή, να καταγγέλλουμε στην αστυνομία τους οκνηρούς Ανατολίτες) και «να καταργηθούν τα παιδικά παραμύθια, διότι, λόγου χάρη, η Ωραία Κοιμωμένη πέφτει θύμα σεξουαλικής επίθεσης: ο πρίγκιπας τη φίλησε χωρίς τη συγκατάθεσή της.» Αλλά ίσως αυτές τις δηλώσεις να ξεπερνά σε νοστιμιά η παράσταση που έδωσε το 2012 η κ. Ρουσό για να υπερασπιστεί τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων: στο κέντρο της Λιλ, στη βόρεια Γαλλία, παντρεύτηκε συμβολικά την κ. Majdouline Sbaï με την οποία είπαν συμβολικά το «ναι». Δεν επρόκειτο για αληθινό γάμο εφόσον η κ. Ρουσό είναι παντρεμένη και ευτυχισμένη, κατά δική της δήλωση, με έναν «αποδομημένο άνδρα όπως πρέπει να είναι οι άνδρες»: επρόκειτο για μια χειρονομία με σκοπό να κινητοποιηθούν οι ετεροφυλόφιλοι να στηρίξουν το νομοσχέδιο. Αργότερα, διευκρινίζοντας τα περί «αποδόμησης των ανδρών» είπε ότι είναι μια «προσωπική διαδικασία που απαιτεί χρόνο, μελέτη και θέληση για κατεδάφιση των προτύπων που μπορεί να έχει ο καθένας και η καθεμία». Η κ. Ρουσό είναι νούμερο, αλλά φοβάμαι ότι ολόκληρος ο οικολογικός σχηματισμός αποκτά όλο και περισσότερη γραφικότητα: εκτός του ότι προσεγγίζει το «Φιλοζωικό κόμμα», ο ριζοσπαστικός φεμινισμός δεν του προσφέρει απαντήσει σε πολλά ερωτήματα ―π.χ. είναι υπέρ ή κατά της πορνείας;― και η ιδέα που έχουν πολλοί οικολόγοι (και οικολόγες!) για τη σεξουαλική παρενόχληση είναι τέτοιος ώστε η μισή ανθρωπότητα θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Οι εξτρεμιστές είναι τόσο πουριτανοί που μπροστά τους τα έλη των προτεσταντικών αιρέσεων είναι εξώλης και προώλης.

Τέλος, μπαίνει το ζήτημα της ιδεολογίας στην πράξη. Οι Γάλλοι οικολόγοι ερωτοτροπούν με τον ολοκληρωτισμό ενώ αποφεύγουν να πάρουν σαφή θέση για μείζονα προβλήματα: θεωρώντας «νεο-μαλθουσιανό» τον όρο «υπερπληθυσμός» δεν τους έχω ακούσει ποτέ να αναφέρονται στον πληθυσμό της γης· επίσης, διατηρούν αμφισημία έναντι της πυρηνικής ενέργειας παρότι οι πράσινες μορφές ενέργειας δεν επαρκούν στις δεδομένες συνθήκες. Το πρόγραμμά τους δεν αφορά «τις δεδομένες συνθήκες»: ζητούν την ανατροπή ολόκληρου του συστήματος παραγωγής και κατανάλωσης, καθώς και της συμπεριφοράς του κάθε πολίτη. Πώς θα γίνουν όλα τούτα; Δεν ξέρουμε. Προς το παρόν, έχουν ξεφυτρώσει συλλογικότητες όπως «La Ronce» (Η βάτος) και ιστότοποι όπως το Reporterre, το οποίο διαχειρίζεται ο πρώην δημοσιογράφος της Monde, Hervé Kempf, που δεν απέχουν πολύ από την οικο-τρομοκρατία. Οι ριζοσπάστες οικολόγοι που συμμετέχουν στη Nupes έχουν στα χέρια τους υπαρξιακά προβλήματα της ανθρωπότητας τα οποία αντιμετωπίζουν με μυστικισμό και τοξικότητα: νομίζω ότι η σύγκρουση μεταξύ πραγματιστών και εξτρεμιστών δεν θα αργήσει τόσο στο εσωτερικό των οικολόγων όσο και στο ευρύτερο εσωτερικό της Nouvelle Union populaire écologique et sociale όπου εμφανίζονται τουλάχιστον τρεις αντιλήψεις για την οικολογία, τουλάχιστον δύο από τις οποίες έχουν ενστερνιστεί την ψύχωση woke. Η τελευταία προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες όχι μόνο στην υπόθεση του περιβάλλοντος, αλλά σε όλα τα υπαρξιακά μας προβλήματα.