Ε όχι και να μιλούν για στοχοποίηση οι σύντροφοι

Η «στοχοποίηση» είναι για πολλούς συμπολίτες μια λέξη πολύ χρήσιμη στην προσπάθειά τους να δαιμονοποιήσουν την κριτική και τη σάτιρα (αν και προτιμώ τον όρο κοροϊδία). Αν θυμάμαι καλά, στη μόδα την έφερε κάποιος πρωταγωνιστής της υπόθεσης του Βατοπεδίου και το αποτέλεσμα είναι, μερικά χρόνια μετά, κάθε φορά που κάτι λέγεται ή γραφεται για έναν πολιτικό ή έναν δημοσιογράφο το πρώτο πράγμα που ακούγεται να είναι ένα κλαψιάρικο «με στοχοποιούν». Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι που όντως στοχοποιούνται και που η στοχοποίηση τους βάζει σε πραγματικό κίνδυνο. Κανείς όμως από αυτούς δεν ανήκει σε εκείνη την ομάδα που αποκαλούν ο ένας τον άλλο «σύντροφε». Κανείς δεν ανήκει (με την ευρύτερη έννοια του ρήματος και όχι απαραιτήτως την στελεχειακή) στην Αριστερά.

Για αρχή να συμφωνήσουμε ότι το πρόβλημα με τη «στοχοποίηση» δεν είναι ούτε η σκληρή ή ακόμα και άδικη κριτική ούτε καν το διαδικτυακό κράξιμο. Δυστυχώς κάποιος που, όπως ας πούμε οι δημοσιογράφοι, εκτίθεται δημοσίως (και ιδιαιτέρως στην εποχή που τα μέσα κοινωνικής εκτόνωσης δίνουν τη δυνατότητα σε κάθε διαταραγμένο συμπολίτη να βγάλει, κρυμένος πίσω από την ασφάλεια του πληκτρολογίου, τα απωθημένα του) δύσκολα θα αποφύγει κάτι από τα δύο (εκτός φυσικά αν φροντίσει να στρογγυλεύει τόσο τον λόγο του που να τον κάνει ανάξιο προσοχής). Προφανώς τα διαδικτυακά μπινελίκια  είναι ενοχλητικά, αλλά με τακτική χρήση του μπλοκ περιορίζονται δραματικά και στην τελική από μόνα τους δεν είναι ικανά να βλάψουν κανέναν. Η δε απαξιωτική έκφραση ενός πολιτικού μέχρι και παράσημο μπορεί να θεωρηθεί για έναν δημοσιογράφο.  

Το πρόβλημα με τη στοχοποίηση, ειδικά των δημοσιογράφων, δημιουργείται όταν αυτή μπορεί να έχει συνέπειες πολύ σοβαρότερες από έναν εκνευρισμό. Όταν μπορεί να έχει συνέπειες όπως η απειλή για την επαγγελματική τους κατάσταση ή ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα. Το πραγματικό πρόβλημα της στοχοποίησης δημιουργείται όταν ο «στόχος» μετατρέπεται στ’ αλήθεια σε στόχο. Όταν εξαιτίας της μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου ή να δεχθείς επιθέσεις χωρίς καθόλου εισαγωγικά. Και τέτοιο κίνδυνο οι δημοσιογράφοι όπως και τα μέσα που είναι αγαπητά στην αριστερά ευτυχώς δεν διατρέχουν.

Δυστυχώς, υπάρχουν κάποια άλλα μέσα και κάποιοι άλλοι δημοσιογράφοι που δεν είναι τόσο τυχεροί. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που αφού στοχοποιήθηκαν από τους συντρόφους, απολύθηκαν, έγιναν θύματα βομβιστικών επιθέσεων και είδαν τάγματα εφόδου να εισβάλουν στα σπίτια τους. Υπάρχουν μέσα ενημέρωσης που όταν ενόχλησαν κάποια ευαισθησία της Αριστεράς, αφού δέχτηκαν τις συνήθεις «επιθέσεις» από πολιτικούς και γκουρού της αριστεράς, στη συνέχεια έγιναν στόχος βομβιστικών επιθέσεων και εισβολών κουκουλοφόρων μιμητών της Κου Κλουξ Κλαν που αντί για άλλες φυλές κυνηγούν άλλες απόψεις. Η Athens Voice κάηκε και μετά δέχτηκε εισβολή, ο ΣΚΑΪ δέχτηκε βομβιστική επίθεση, ο Κασιμάτης απολύθηκε, ο Μπογδάνος απολύθηκε*, το σπίτι στο οποίο ζει ο Πορτοσάλτε με την οικογένειά του αφού πολλάκις έγινε στόχος επιθέσεων και βανδαλισμών, τελικά παραλίγο να γίνει Κούγκι από έκρηξη αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού. 

Δεν ξέρω κανένα αριστερό μέσο και κανέναν δημοσιογράφο που να είναι αρεστός στους συντρόφους που να έχουν υποστεί αντίστοιχες επιθέσεις. Δεν ξέρω κανέναν αριστερό δημοσιογράφο που να έχασε τη δουλειά του (ή έστω που να ζήτησε συγγνώμη) επειδή προσέβαλε την αντίπαλη παράταξη ή κάποιο μέλος της. Δεν ξέρω τάγματα εφόδου «νεοφιλελεύθερων» (ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος) που να εισβάλουν σε μέσα που δεν γουστάρουν. Δεν ξέρω οργανώσεις οπαδών της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού που να βάζουν βόμβες σε σπίτια ανθρωπων που έχουν άλλες απόψεις. Και εννοείται πως χαίρομαι γι’ αυτό.  

Αλλά ταυτοχρόνως νιώθω κάπως περίεργα όταν ακούω δημοσιογράφους που είναι κοντά στην Αριστερά να κλαψουρίζουν ότι στοχοποιούνται. Γιατί η δική τους στοχοποίηση το πολύ-πολύ να τους χαλάσει λίγο τη διάθεση όταν μπαίνουν στο τουίτερ, ενώ για τους δημοσιογράφους που έχουν άλλες απόψεις από τις δικές τους μπορεί να σημαίνει ακόμα και βόμβα. Νιώθω περίεργα όταν βλέπω τους συντρόφους δημοσιογράφους και τα κόμματα της Αριστεράς υποκριτικά να ξεσηκώνονται όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει για δημοσιογράφο ότι είναι «γνωστές οι σχέσεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ»** για να ζητήσει συγγνώμη την επόμενη, την ώρα που ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν που απειλούσε να θάψει κάτω από τη γη δημοσιογράφο και ο εκπρόσωπος του κόμματος ήταν που, παρέα με τον αιμοδιψή όχλο, ονειρευόταν λιντσαρίσματα και φώναζε «θα τρέχεις σαν τον Κώστα τον Κεντέρη Πρετεντέρη Πρετεντέρη»***.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, είναι πολύ ευχάριστο που κανείς αριστερός δημοσιογράφος δεν κινδυνεύει. Αλλά θα ήταν ακόμα πιο ευχάριστο αν μπορούσα να γράψω ότι κανένας δημοσιογράφος δεν κινδυνεύει, ανεξαρτήτως ιδεολογίας ή απόψεων. Και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μπορούμε να το πούμε αυτό, μέχρι να ξέρουν όλοι (και όχι μόνο οι σύντροφοι) ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αν ενοχλήσεις μια παράταξη ή μια κάποιου τύπου «ευαισθησία» είναι να σε βρίζουν κάποια αρρωστάκια στο διαδίκτυο, θα παρακαλούσα τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους της Αριστεράς να σταματήσουν να γίνονται ένα καλό παράδειγμα για την παροιμία που λέει «κλαίνε οι χήρες, κλαίνε κι οι παντρεμένες». Και μπράβο τους.

*ενώ δεν έπρεπε να είχε προσληφθεί έτσι κι αλλιώς, συμφωνώ, αλλά το θέμα είναι ότι απολύθηκε μόνο όταν ενόχλησε συντρόφους.

**φυσικά τεράστια ανοησία για έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο, όχι μόνο γιατί η επίκληση της κομματικής προτίμησης κάποιου φανερώνει αδυναμία απάντησης, αλλά και γιατί και ο ιδιος ο εκπροσωπος στέλεχος κόμματος είναι.

*** το ότι οι δημοσιογράφοι δεν τον αντιμετωπίζουν ως έναν διώκτη τους φυσικά έχει να κάνει με την ασυλία που απολαμβάνει κάθε αριστερός ακόμα κι όταν παρακινεί σε λιντσάρισμα, ασυλία η οποία αναπόφευκτα οδηγεί και σε λιντσαρίσματα.