Αντισύριζα και Αντιμητσοτακικό μέτωπο

Τα θεσμικά ελλείμματα χρόνων και οι διοικητικές αστοχίες σε μια εμπεδωμένη Δημοκρατία, όπως η ελληνική, πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με ευθύνη και πρωτοβουλίες συνολικά του πολιτικού συστήματος. Βεβαίως δεν είμαστε όλοι ίδιοι θα πει κάποιος, όμως επειδή γνωριζόμαστε καλά, δοκιμασμένοι και αδοκίμαστοι στο πεδίο της διακυβέρνησης, ας μην παριστάνουμε τους κατάπληκτους μπροστά στην κατά καιρούς εμφάνιση χρόνιων παθογενειών της δημοκρατίας μας. Γι’ αυτό ακριβώς επιμένω, ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί, μετρημένοι και συναινετικά συνεργαζόμενοι στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων της. Θα περίμενε κανείς ότι το σοβαρό ζήτημα των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, εκτός από την αδήριτη ανάγκη πλήρους θεσμικής διαλεύκανσής του, θα μπορούσε να είναι και μια ευκαιρία για μια τέτοια συναινετική αντιμετώπιση των όποιων δημοκρατικών ελλειμμάτων.

Εκτός αν θεωρούμε, όπως δυστυχώς η αξιωματική αντιπολίτευση, ότι δεν πρόκειται ακριβώς περί Δημοκρατίας, αλλά για μια νέα εκκολαπτόμενη χούντα που αποκαλύπτονται οι κρυμένες δομές της ή αν αφελώς πιστεύουμε ότι στους σημερινούς καιρούς των κρίσιμων εθνικών διακυβευμάτων, η υποβάθμιση των μηχανισμών της εθνικής ασφάλειας, οδηγεί αυτόματα στη θεσμική αναβάθμιση της χώρας.

Πέρα λοιπόν, από τις δύο παραπάνω εξόφθαλμες παρεκκλίσεις πολιτικής λογικής, ο υπερβολικός ντόρος στο πρόσφατο θέμα των παρακολουθήσεων, αφορά ευθέως κομματικά και εξουσιαστικά παιχνίδια που δεν μπορούν να κρυφτούν.

Ξεκινάμε, λοιπόν, από το αίτημα για παραίτηση της κυβέρνησης.

O ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να ρίξει την κυβέρνηση, για να κάνει τι; Ν’ ανατάξει θεσμικά και πολιτικά την 3η Ελληνική Δημοκρατία, λέει ο κ. Τσίπρας. Σοβαρά τώρα, έχει κάποια προωθημένη πρόταση αναζωογόνησης της δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν το έχουμε καταλάβει; Αυτά που γνωρίζουμε από την περίοδο της διακυβέρνησής του, είναι η έμπρακτη απόπειρα εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων, η αδίστακτη προσπάθεια για τον έλεγχο της Δικαιοσύνης, των Ανεξάρτητων Αρχών, αλλά και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που αποτελούν την αναπνοή της Δημοκρατίας. Η δε υπόσχεσή του για το άμεσο μέλλον είναι η κατάληψη των «αρμών της εξουσίας», η οποία επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς, λόγω απειρίας, από την «πρώτη φορά αριστερά», αλλά θα επιτευχθεί σίγουρα από την «δεύτερη φορά αριστερά».

Υπάρχει, άραγε, κάποια νέα εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που να προβάλλεται ανοικτά στον ελληνικό λαό; Διαφαίνεται κάποιο ανανεωμένο κυβερνητικό προσωπικό, που θα διαχειριστεί τις τύχες της χώρας, πέραν αυτού που γνωρίσαμε την πενταετία 2015-2019;

Αν υπάρχει κάποια εναλλακτική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, που όμως δεν ομολογείται ευθέως, αυτή είναι η βουλιμική διάθεση ταχείας επιστροφής στην εξουσία, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για την εθνικά και γεωπολιτικά ελλειμματική του πολιτική, για την πολιτικά και θεσμικά διχαστική του συμπεριφορά, για την οικονομικά καταστροφική για τη μεσαία τάξη και επιζήμια για το σύνολο της κοινωνίας κυβερνητική του θητεία.  

Η εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτα άλλο από την επιστροφή στον ίδιο λόγο και πράξη της παρελθούσας διακυβέρνησής του.

Με αυτή ακριβώς την έννοια, το Αντισύριζα μέτωπο δεν αποτελεί μια τακτική και εφάπαξ συγκυριακή επιλογή πολιτικής αλλαγής, όπως αυτή εκφράστηκε το 2019. Αποτελεί στρατηγικό μέτωπο-ασπίδα απέναντι σε επιστροφή της χώρας σε καταστάσεις πολιτικής διακινδύνευσης. Το 2015 ήταν η τυχοδιωκτική και παρ’ ολίγον καταστροφική αντιμετώπιση της σχέσης της χώρας με την Ευρωζώνη, ενώ το 2023 μπορεί να είναι η καταστροφική πλοήγηση της χώρας σε συνθήκες απείρως δυσκολότερες, όπως είναι σήμερα η παγκόσμια γεωπολιτική και οικονομική ρευστότητα και τα μείζονα εθνικά διακυβεύματα.

Γι’ αυτό θεωρώ ως σημαντικό στρατηγικό λάθος, όχι την πολιτική καταγγελία και αντιπαράθεση καθεαυτή, αλλά το ακραίο επίπεδο πολιτικής έντασης και αντιπαλότητας που ανέδειξε με την κυβέρνηση ο Ν. Ανδρουλάκης, με βάση το όντως σοβαρό θέμα της παρακολούθησης του τηλεφώνου του. Φαίνεται να μην αξιολογεί στις πραγματικές του διαστάσεις, το πολιτικό βάρος του προβλήματος της παρακολούθησής του και θεωρεί ότι κλιμακώνοντάς το, θα πετύχει με άλλο τρόπο, την διατυπωθείσα επιδίωξή του να μην αποδεχθεί τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό με πρωτιά της ΝΔ, σε ενδεχόμενο μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας. Έτσι όμως, υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγηθεί σε αιχμαλωσία και πολιτικούς περιορισμούς όλος ο χώρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με αμφιλεγόμενο κέρδος την απεμπλοκή τού ίδιου από το ενδεχόμενο στήριξης του Κ. Μητσοτάκη.

Λέω αμφιλεγόμενο κέρδος, διότι πιο πιθανό είναι να έρθει σε πολιτική αντίθεση με τον ίδιο τον κόσμο του κόμματός του, παρά να τον οδηγήσει στην δική του κατεύθυνση, την οποία όμως ο Τσίπρας εμφανίζεται να ποδηγετεί και κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους γι’ αυτή την εξέλιξη. Επίσης, το σημαντικότερο πολιτικά, εκτός από την περίπτωση αυτοδυναμίας, είναι ότι περιορίζει τις κυβερνητικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ είτε σε πολυκομματική κυβέρνηση με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, δηλαδή σε αδύναμη διακυβέρνηση έως παραλυτική ακυβερνησία της χώρας, είτε σε επιλογές μετώπου «προοδευτικής συνεργασίας», αναβιώνοντας τις καταστροφικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, το εκ του προχείρου επιλεγέν προσωπικό σωσίβιο μέσω του αντιμητσοτακικού μετώπου, μπορεί να εξελιχθεί σε μια δυσάρεστη κατάσταση για τη χώρα και ενδεχομένως για τον ίδιο.

Οι προκλήσεις της εποχής μας, αλλά και το μέλλον της χώρας, οφείλουν ν’ αφήσουν οριστικά πίσω τους κάθε απόπειρα εξωραϊσμένης επαναφοράς ενός τραγικού παρελθόντος.

Το Αντισύριζα μέτωπο, αυτήν ακριβώς τη συμβολική, πολιτική και κυρίως στρατηγική αξία και αντίληψη διατηρεί και συνεχίζει να έχει για την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Διαθέτοντας κοινωνικές και πολιτικές ρίζες αντίθεσης στις νοοτροπίες και αντιλήψεις που οδήγησαν στη χρεοκοπία της χώρας, λειτουργεί ως ανάχωμα σε κάθε είδος τυχοδιωκτικές οπισθοδρομήσεις εθνικής τάξης.

Το Αντισύριζα μέτωπο, επικαιροποιεί πολιτικά και νοηματοδοτεί στρατηγικά, την υπέρβαση των μεταπολιτευτικών λαθών της ισχυρής Δημοκρατίας μας, ορίζοντας ένα καινούργιο αφήγημα προόδου για την Ελλάδα, μέσα από το οποίο η χώρα μπορεί ν’ αναβαθμίζεται διαρκώς εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.

Αντίθετα, το νεοπαγές Αντιμητσοτακικό μέτωπο κορυφής, μοιάζει πολιτικά εντελώς ευκαιριοθηρικό και αβαθές. Επιμένει σ’ ένα πολιτικό αρνητισμό ετερόκλητων δυνάμεων και ανταγωνιστικών ιδιοτελών στοχεύσεων, χωρίς πρόταση και σχέδιο για τα μεγάλα εθνικά και οικονομικά διακυβεύματα.

Το απείρως χειρότερο είναι, ότι επιδιώκει πολιτική αστάθεια σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές, αλλά ευτυχώς η κοινωνία που το αντιλαμβάνεται, μπορεί να το καταστήσει ως άλλη μία αποτυχημένη απόπειρα.