12 περίεργα χρόνια…

Η χώρα σήμερα βγαίνει από το καθεστώς της Ενισχυμένης Ευρωπαϊκής Εποπτείας. Μετά από 12 δύσκολα χρόνια, η ελληνική οικονομία απελευθερώνεται από εξωτερικές θεσμικές δεσμεύσεις και η ελληνική δημοκρατία αφήνει πίσω της όσους ελέγχους δοκίμασαν τις αντοχές της.

Υπάρχει ένα διδακτικό συμπέρασμα από την δεκαετία που πέρασε; Ναι υπάρχει. Και ασφαλώς δεν έχει να κάνει με το απλοϊκό αφήγημα της ξένης παρεμβατικής εποπτείας στα εσωτερικά του άτακτου και ανώριμου εταίρου.

Θα βοηθούσε ίσως, αν παρακολουθούσαμε προσεκτικά την ιστορική περίοδο από  τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο του 1898 μέχρι και την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Τα οικονομικά της χώρας μπήκαν σε τάξη και η Ελλάδα κατάφερε να υποστηρίξει δύο βαλκανικούς πολέμους (διπλασιασμός της ελληνικής επικράτειας!) και την συμμετοχή της  στον Α Παγκόσμιο. Το πολιτικό σύστημα όμως κλονίστηκε τόσο πολύ που οδηγήθηκε στο πραξικόπημα του 1909 και στον εθνικό διχασμό αργότερα. Για να καταλήξουμε, όπως ήταν αναμενόμενο, στην εθνική τραγωδία της Σμύρνης...

Μετά από 12 χρόνια «βγαίνουμε από τα μνημόνια» αλλά οφείλουμε να προσέξουμε πολύ για τα «κουσούρια» που άφησαν στην ελληνική κοινωνία. Κυρίως σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο.

Το δραματικό αφήγημα περιλαμβάνει την πρωτοφανή αποδυνάμωση ενός ιστορικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ. Την  εμφάνιση ενός νεοναζιστικού μορφώματος (Χρυσή Αυγή) και την αναρρίχηση στην εξουσία ενός νέου αριστερού αντισυστημικού σχηματισμού ο οποίος, στην προσπάθειά του να γίνει συστημικός, ρίσκαρε -κάποιοι λένε ότι έπαιξε κυριολεκτικά στα ζάρια- την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας! Και το πιο επώδυνο όλων: Την διενέργεια ενός δημοψηφίσματος που δίχασε τους Έλληνες ακόμα και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια!

Όλα αυτά δεν είναι μάλλον, αμελητέα στην κατά τα άλλα, αισιόδοξη προοπτική που θέλουμε να βλέπουμε μπροστά μας. Δεδομένου πως τα κατάλοιπα των μνημονιακών χρόνων ίσως έχουν δημιουργήσει ιδιαίτερα «ένστικτα» στο πολιτικό θυμικό μας τα οποία είναι πιθανόν να εκδηλωθούν στο αμέσως επόμενο διάστημα: Όταν κληθούμε να αντέξουμε μία δύσκολη προεκλογική περίοδο, συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις και ίσως, την κατάρρευση κομματικών προσδοκιών που θα οδηγήσουν σε νέα αδιέξοδα.

Η ενδυνάμωση της χώρας πρέπει οπωσδήποτε να συνεχιστεί: στην οικονομία, στην ανάπτυξη, στην ασφάλεια, στην ενεργειακή της απεξάρτηση και βεβαίως στην στρατηγική της αυτονομία.

Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ισχυρό πολιτικό σύστημα, δυνατές κυβερνήσεις και πάνω από όλα ενότητα στο εσωτερικό της κοινωνίας. Κάτι που οπωσδήποτε θα δοκιμαστεί στην πράξη όταν το πολιτικό θερμόμετρο «χτυπήσει κόκκινο» στις εκλογές.

Δυστυχώς για την πολιτική μας παιδεία - η οποία ποτέ δεν αποτελεί ζητούμενο για την εθνική μας ασφάλεια…- δεν αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που ο διχασμός θα δημιουργήσει σε κρίσιμες μελλοντικές εθνικές στιγμές. Είτε γιατί κάποιοι πορεύονται βουτηγμένοι στην πολιτική τους αλαζονεία είτε επειδή άλλοι δεν μπορούν να απαλλαγούν από τις ιδεοληπτικές εμμονές τους.