Πρέπει να πάμε παρακάτω

Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση έχει διαπράξει σοβαρά λάθη στην υπόθεση παρακολούθησης του τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη. Λάθη που συνδέονται διαχρονικά με την ποιότητα των ίδιων των υπηρεσιών αυτού του είδους. Η κυβέρνηση, όχι με τον καλύτερο τρόπο και χωρίς να ικανοποιήσει πλήρως τον θιγόμενο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ανέλαβε όσες ευθύνες μπορεί να σηκώσει. Ας μην ξεχνάμε ότι στην χώρα μας σπανίως η αντιπολίτευση βρίσκει ικανοποιητική την οποιαδήποτε απάντηση της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεν πολυνοιάζεται για την ουσία του θέματος, καταγγέλλει διαρκώς και αδιακρίτως, με το ίδιο ανιαρά μονότονο τρόπο, ότι και αυτή η υπόθεση φέρει την υπογραφή του απατεώνα Μητσοτάκη. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε πρωθυπουργός, για κάθε ζήτημα ο Μητσοτάκης κάνει λάθη, εφόσον δεν έχει  (εκ γενετής…) τις ηθικές προϋποθέσεις. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τις έχει;;; Κατά το παραδοσιακό δογματικό αφήγημα της Αριστεράς, μόνο εκείνοι διαθέτουν ήθος και πονάνε το λαό. Από την αρχή, όλα τα ζητήματα τίθενται διχαστικά.

Σε έναν τόνο χαμηλότερα κινούνταν μέχρι τώρα ο Ν. Ανδρουλάκης. Υπονοούσε και αυτός ότι η κυβέρνηση είναι (εκ  δεξιάς συστάσεως) αντιλαϊκή. Αλλά με το ζήτημα της παρακολούθησης ολοκλήρωσε το αφήγημα ότι οι αντίπαλοι κάνουν λάθη μόνο και μόνο γιατί είναι δεξιοί. Μοιάζει να θεωρεί ότι η πολιτική των σκληρών καταγγελιών συνιστά πολιτική κατεύθυνση κόμματος. Ζητάει πλέον και αυτός την άμεση παραίτηση του πρωθυπουργού και εκλογές.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με δύο κείμενα, έθεσε επίσης το σοβαρό ζήτημα των «αντιβάρων» σε τέτοιες δομές πληροφοριών και ασφάλειας. Κατηγόρησε βέβαια τον πρωθυπουργό για μίζερη αντιμετώπιση της κατάστασης και υπογράμμισε ότι το βασικό λάθος του είναι ο προσωποκεντρικός τρόπος διοίκησης, το επιτελικό κράτος, καταλήγοντας στο σοβαρό πολιτικό συμπέρασμα ότι τα λάθη αυτής της τάξεως κρίνονται εκλογικά.

Προτού πάμε παρακάτω, το βασικό λάθος της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, κατά την γνώμη μας, δεν είναι η προσπάθεια να δημιουργηθεί και στην χώρα μας επιτελικό κράτος. Ο τρόπος διοίκησής του απέδωσε, άλλωστε, με την ικανοποιητική διαχείριση τόσων κρίσεων. Λάθος είναι ότι, ενώ θέλει να λειτουργήσει επιτελικά, αύξησε υπέρμετρα τον αριθμό των κυβερνητικών αξιωματούχων, με ανεπαρκή αξιοποίηση της δημόσιας διοίκησης, αυξάνοντας τη δυνατότητα παραγωγής ανεξέλεγκτων λαθών. Πέραν της αναποτελεσματικότητας, συγκεντρώνει στον κρατικό μηχανισμό στελέχη από τον κομματικό σωλήνα και άλλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να είναι πιο χρήσιμα στον ιδιωτικό τομέα.

Ερχόμαστε στο τώρα. Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να ικανοποιήσει πλήρως τις απαιτήσεις του κ. Ανδρουλάκη. Δεν διορθώνονται όλα τα λάθη, ιδιαίτερα εκείνα που σχετίζονται με τις υπηρεσίες Πληροφοριών και Ασφάλειας. Δύσκολα μπορείς να το φτάσεις μέχρι το τέλος. Μπορείς όμως να δηλητηριάζεις συνεχώς την καθημερινή λειτουργία της χώρας με την επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς αυτή είναι η μόνη οδός. Βρήκε ζήτημα να ασχολείται και να υβρίζει. Και επιπλέον ελπίζει να βάλει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ υπό την σκέπη του.

Αλλά, είναι αυτός ο δρόμος για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ; Αναλογίζεται ο Νίκος Ανδρουλάκης ως πού μπορεί να φτάσει αυτή η κατάσταση σε μια περίοδο που συμβαίνουν γεγονότα δύσκολα για τις Δημοκρατίες μας; Και ιδιαίτερα στην τόσο ευάλωτη χώρα μας; 

Μια ορθολογική ανάγνωση της κατάστασης θα αναζητούσε τις αιτίες των χειρισμών και των πρωτοβουλιών των μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή ποιος πραγματικά ωφελείται. Μάλλον δεν θα βγει κερδισμένος ο κ. Ανδρουλάκης. Προφανώς ούτε ο πρωθυπουργός, ο οποίος υποτίθεται ότι παρακολουθούσε το τηλέφωνο ενός ευρωβουλευτή. Η πολιτική της χώρας, με βεβαιότητα, ζημιώνεται. Μήπως να σκεφτούμε τις αναλογίες με την κατάσταση στην γειτονική Ιταλία, όπου περίεργες μεθοδεύσεις απομάκρυναν τον επιτυχημένο Μάριο Ντράγκι παρά την ισχυρή υποστήριξη από παραγωγικούς και πολιτικούς φορείς; Σημειώνεται ότι τόσο η Ιταλία όσο και η Ελλάδα κράτησαν μη αναμενόμενη σθεναρή αντίδραση στην υπόθεση της Ουκρανίας.

Ο πρωθυπουργός έχει πάρει τη σωστή απόφαση οι εκλογές να γίνουν, τηρώντας τις θεσμικές ημερομηνίες, στην αρχή του επόμενου καλοκαιριού. Και τότε ο κ. Ανδρουλάκης, ως επικεφαλής θεσμικού κόμματος, θα έχει την ευκαιρία  να επανέλθει. Γιατί εκβιάζει καταστάσεις και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς; Ποια θα είναι η διάδοχη εξουσία αν οδηγηθούμε τώρα σε παραίτηση της κυβέρνησης; Με την απλή αναλογική του Τσίπρα; Εκτός και αν κινείται σε εκείνη την κατεύθυνση όπου οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι αιώνιοι «δεξιοί», θεωρούνται εκ προοιμίου απατεώνες.

Για να μην επιστρέψουμε σε παλιές καταστάσεις όπως  π.χ. το  1965-67, όταν ενώ η χώρα συνέχισε να καλπάζει και με κυβέρνηση Κέντρου, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του συνέβαλε στο να οδηγηθούν τα πράγματα στο αδιέξοδο της καταστροφικής δικτατορίας. Ας έρθουμε όμως και στα γεγονότα μετά τη Μεταπολίτευση. Κοντεύουν 24 χρόνια από το τετράμηνο της περιπέτειας Οτσαλάν στην χώρα μας, 9/10/1998-16/2/1999. Και τότε είχαμε ανάμειξη των μυστικών υπηρεσιών, σαφή λάθη της κυβέρνησης Σημίτη και ένα τεράστιο διαλυτικό πολιτικό καβγά. Κάθε μέρα τοξικό κλίμα αδιεξόδου. Και τότε επενέβη ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο  Μίκης ενέπνευσε την γενιά μας στα μεγάλα ζητήματα, όχι μόνο της μουσικής. Μετά την Μεταπολίτευση, βαθμιαία δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και σπανίως οι πολιτικές του πρωτοβουλίες ήταν εύστοχες. Όμως εκείνη την περίοδο επενέβη, λέγοντάς μας λίγο πολύ ότι «πάτε να διαλύσετε την χώρα». Και η παρέμβασή του λειτούργησε λυτρωτικά. Κατάλαβε και η κυβέρνηση αλλά και μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης ότι ήταν καιρός να πάμε παρακάτω. Βέβαια τότε δεν λειτουργούσαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δηλητηριώδη  τρολ. Τώρα όμως πρέπει να πάμε παρακάτω.