Το κυβερνητικό μπέρδεμα

Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να κάνει αυτό το μίνι διάγγελμα για την υπόθεση της παρακολούθησης του συντρόφου Ανδρουλάκη δεν έμαθα (και νομίζω κανένας άλλος) τίποτα καινούργιο. Η υπόθεση παραμένει το ίδιο σκοτεινή και περίεργη. Γιατί παρακολουθείτο ο σύντροφος Ανδρουλάκης; Ποιος το ζήτησε; Η παρακολούθηση ήταν νόμιμη; Κάθε παρακολούθηση για την οποία δίνει άδεια ο εισαγγελέας είναι νόμιμη ή θα πρέπει η άδεια να βασίζεται σε λόγους οι οποίοι, αν αποδειχθεί ότι δεν συντρέχουν, καθιστούν την παρακολούθηση παράνομη; Οι λόγοι «εθνικής ασφαλείας» είναι αρκετοί για να δώσει άδεια ένας εισαγγελέας; Πρέπει να είναι αρκετοί ή χρειάζεται και μια κάποια τεκμηρίωση που να περιγράφει τους λόγους αυτούς; Τίποτα από τα λίγα που ξέρω ή νομίζω ότι ξέρω για την παρακολούθηση του Ανδρουλάκη αλλά και για τις παρακολουθήσεις γενικώς δεν άλλαξε μετά τη μίνι πρωθυπουργική ομιλία.

Αντιθέτως κατάλαβα (ή νομίζω ότι κατάλαβα) κάτι για τον πρωθυπουργό: είναι κάπως μπερδεμένος. Σαν να μην είναι εντελώς σίγουρος πώς να αντιμετωπίσει την εντελώς απρόσμενη αυτή κρίση. Σαν να μην είναι όλα εντελώς ξεκάθαρα μέσα του.

Τον άκουσα, ας πούμε, να ισχυρίζεται ότι η παρακολούθηση του συντρόφου Ανδρουλάκη ήταν νόμιμη* και μετά να προσθέτει ότι, αν ο ίδιος τη γνώριζε, δεν θα την επέτρεπε. Γιατί όμως; Αν η παρακολούθηση του συντρόφου Ανδρουλάκη ήταν νόμιμη, τότε πάει να πει ότι συνέτρεχαν ιδιαιτέρως σοβαροί  λόγοι για να γίνει αυτή η παρακολούθηση (υποθέτω ότι οι παρακολουθήσεις δεν γίνονται για να περάσει η ώρα, αν και τίποτα δεν μπορώ να αποκλείσω). Πράγμα που σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι θα εμπόδιζε μια απολύτως απαραίτητη για την ασφάλεια της χώρας έρευνα **. Δηλαδή θα διακινδύνευε να δράσει σε βάρος των εθνικών συμφερόντων απλώς και μόνο επειδή δεν βρίσκει σωστό να παρακολουθείται ένας ευρωβουλευτής.

Μπέρδεμα.

Δεν αξιολογώ. Απλώς περιγράφω. Μπορεί όντως ο πρωθυπουργός να έχει δίκιο που δεν θα επέτρεπε καμία έρευνα σε εκλεγμένο πολιτικό κι ας ήταν απολύτως απαραίτητη για την ασφάλεια της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να νομοθετήσει σχετικώς. Εκτός αν εννοεί ότι υπάρχουν εκλεγμένοι πολιτικοί που είναι οκ να παρακολουθούνται και άλλοι που δεν είναι οκ και κάθε φορά θα αποφασίζει ο πρωθυπουργός ποιος είναι άξιος παρακολούθησης και ποιος όχι.

Μπέρδεμα.

Ξαναλέω ότι δεν αξιολογώ και ότι περιγράφω το μπέρδεμα και την αμηχανία που κάνουν μπαμ από την πρώτη στιγμή της κρίσης αυτής. Από τις ακατανόητες διαρροές, τις ξαφνικές και κάπως βιαστικές παραιτήσεις, την επιχειρηματολογία που αλλάζει. Σαν η κυβέρνηση να μην ξέρει με απόλυτη βεβαιότητα τι στάση να κρατήσει. Σαν να μην έχει πλήρη εικόνα της υπόθεσης ή σα να μην έχει κατασταλαγμένη άποψη για το τι είναι η ΕΥΠ, πώς πρέπει να λειτουργεί και κυρίως (και ίσως αυτό να είναι το πραγματικό πρόβλημα) αν είναι ποτέ δυνατόν η ΕΥΠ να λειτουργήσει με τον τρόπο που θα έπρεπε.

Δηλαδή, μπέρδεμα. Και μπράβο του. 

* Ξαναγράφω κάτι που πολλοί συμπολίτες (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν: για να είναι νόμιμη μια παρακολούθηση δεν αρκεί να υπάρχει μια άδεια από έναν εισαγγελέα. Πρέπει οι λόγοι για τους οποίους δόθηκε (και φαντάζομαι προβλέπονται από τη νομοθεσία) να υφίστανται. Αν δεν υφίστανται, τότε ή ο εισαγγελέας παρανόμησε ή παρανόμησαν αυτοί που παρουσίασαν ως υπαρκτούς ανύπαρκτους λόγους στον εισαγγελέα (όχι πως αποκλείεται να παρανόμησαν όλοι μαζί).   

** Διευκρινίζω κάτι που επίσης πολλοί (κάνουν ότι) δεν καταλαβαίνουν: το να γίνεις αντικείμενο παρακολούθησης δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι δρας εναντίον των συμφερόντων της χώρας. Μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν έχεις καμία σχέση με οτιδήποτε βλαπτικό. Μπορεί ακόμα να είσαι και θύμα ανθρώπων που δρουν εναντίον των συμφερόντων της χώρας και η παρακολούθησή σου να είναι ένας τρόπος να προστατευθείς.