Από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) χρησιμοποιείται πολλές φορές από τα κόμματα ως πεδίο άσκησης μικροκομματικών συμφερόντων, με βασικό «όπλο» την απειλή της πρόωρης προσφυγής σε εθνικές εκλογές. Αποτέλεσμα μιας επιλογής που βασίζεται σε αυτές τις λογικές είναι η πιο ανώδυνη λύση, η οποία όμως έχει πολλές πιθανότητες να είναι απλά μια μετριότητα. Δυστυχώς το κυρίαρχο κριτήριο επιλογής του ανώτατου άρχοντα της χώρας είναι πρωτίστως ο πολιτικός του προσανατολισμός (αριστερός ή δεξιός) και δευτερευόντως τα προσόντα του.
Η επιλογή του κατάλληλου προσώπου είναι συνήθως προϊόν ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, με τον πρώτο λόγο να ανήκει στο κόμμα που προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Συνεπώς, η εκλογή του ΠτΔ κατάντησε μία υπόθεση πρόσθεσης ψήφων προκειμένου να επιτευχθεί το μαγικό άθροισμα 180. Αντίστοιχα παραδείγματα μπορούμε να εντοπίσουμε στη επιλογή του Προέδρου της Βουλής και του Ευρωπαίου Επιτρόπου, όπου τα πρόσωπα που προκρίνονται είναι τις περισσότερες φορές χαμηλότερα των περιστάσεων, αφού επιλέγονται με αμιγώς κομματικά κριτήρια.
Δεν θα εκπλησσόταν κανείς αν για τον μεθεπόμενο ΠτΔ έπρεπε να αναζητούσαμε ένα άτομο από την κεντροδεξιά και να είχαμε να επιλέξουμε μεταξύ του Γιώργου Μεϊμεράκη και του Δημήτρη Αβραμόπουλου, ή στην περίπτωση που έπρεπε να προτείνει κάποιον το ΠΑΣΟΚ, αυτός να ήταν ο παρ’ ολίγον πρωθυπουργός μας Φίλιππος Πετσάλνικος.
Πολλοί θα ήθελαν να δουν στο πρόσωπο του ΠτΔ μία γυναίκα. Σε αυτό το σενάριο, οι υποψηφιότητες που κυκλοφόρησαν στον τύπο έχουν να κάνουν με δύο από τα γεγονότα που αποτέλεσαν βασικά πεδία πολιτικής εκμετάλλευσης της μεταπολεμικής ιστορίας (εξέγερση του Πολυτεχνείου και Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας). Στην περίπτωση αυτή, η Μαρία Δαμανάκη φαίνεται να είναι επικρατέστερη κυρίως λόγω των αριστερών καταβολών της από την Γιάννα Αγγελοπούλου (αν δεν έχει αυτοπροταθεί ήδη μέσα από το βιβλίο της).
Ένας τρόπος για να προστατευτούν οι Έλληνες πολίτες από την ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου στο θέμα της Προεδρικής εκλογής και να αποφεύγονται οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμέτρησες, είναι η αποσύνδεση της εκλογής του ΠτΔ από τις βουλευτικές εκλογές. Αν δεν υπάρχει η ελάχιστη συναίνεση μεταξύ των αντιπροσώπων μας στη βουλή (στις 3 ψηφοφορίες), τότε η εκλογή του ΠτΔ να επικυρώνεται από το λαό ως ύστατη λύση. Αυτή η πρόταση απέχει παρασάγγας από αυτό που προτείνεται τελευταία από μέρος του πολιτικού κόσμου - την εκλογή του ΠτΔ απευθείας από το λαό, όπου η κατάληξη του θα είναι να θέτει στους πολίτες διλλήματα τύπου «Ζαγοράκης ή Λαζόπουλος».
Η εκλογή του ΠτΔ προσφέρεται για πολιτικό κανιβαλισμό και ενίοτε για τη ψυχαγωγία των πολιτών. Ποιος θυμάται άραγε την αλήστου μνήμης ομιλία του Νίκου Κωνσταντόπουλου στην ΟΝΝΕΔ παραμονές της εκλογής του Κάρολου Παπούλια στο ύπατο αξίωμα; Όσον αφορά την υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη, η οποία και προωθείται από κυβερνητικούς κύκλους προκειμένου να μαζέψουν τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ, ίσως τελικά δεν είναι ικανή να καταφέρει να συσπειρώσει ούτε την κοινοβουλευτική του ομάδα. Όχι πως δεν θα του πήγαινε γάντι αυτή η θέση, μιας και η Προεδρία της Δημοκρατίας έχει διακοσμητικό ρόλο, όπως ακριβώς και η ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση του 2012.
Ο θεσμός του ΠτΔ δεν πρέπει να αποτελεί ούτε κομματικό ρουσφέτι, ούτε πακέτο συνταξιοδότησης σε πολιτικούς που δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν στην πολιτική ζωή του τόπου. Αντίθετα, ο νέος ΠτΔ θα πρέπει να συμβολίζει το πρόσωπο που θέλει να επιδείξει η χώρα μας, η «Νέα Ελλάδα» (όπως αρέσκονταν να την αποκαλούν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα), και όχι τη συνέχεια του παλαιού πολιτικού βίου. Ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να δώσει στην πατρίδα μία δόση υπερηφάνειας ως αντίδοτο στην οργή και αγανάκτηση που νιώθει για το πολιτικό σύστημα, έτσι ώστε να είναι «ο δικός μας» Πρόεδρος.
