Ο Τσίπρας είναι ο επόμενος πρωθυπουργός

Να ξεκινήσω ζητώντας συγνώμη από τον ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά πλέον δεν μπορώ να τον αποκαλώ Αντρέα Τσίπρα. Μετά τα δύο live του στη ΔΕΘ (και το stand-up και το sit-down) νομίζω πως το όνομα που του ταιριάζει καλύτερα είναι το Αλέξης Σαμαράς του ΓΑΠ. Ένα όνομα το οποίο κέρδισε με την αξία του, καθώς κατάφερε, διατηρώντας το προσωπικό του στιλ, να φέρει στο νου τις κουτοπονηρότερες προεκλογικές στιγμές των δύο τελευταίων ανθρώπων τους οποίους επέλεξαν οι Έλληνες για πρωθυπουργούς, πιθανότατα επειδή την ώρα της ψηφοφορίας δεν σκέφτηκαν πως η χώρα για την οποία ψηφίζουν είναι η ίδια με αυτήν στην οποία κατοικούν.

Πρόκειται για ένα κατόρθωμα το οποίο με κάνει να δηλώνω σίγουρος για την ετοιμότητα του παλαιού μέλους της ΚΝΕ να βυθίσει τον πωπό του στο πίσω κάθισμα της πρωθυπουργικής λιμουζίνας. Να απολαύσει, δηλαδή, τη μέγιστη των επιβραβεύσεων που απολαμβάνουν εκείνοι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι οι οποίοι αν ήταν καπετάνιοι σε πλοίο που βυθίζεται το μόνο που θα έκαναν θα ήταν να περιγράψουν όλα τα υπέροχα πιάτα που έχει ετοιμάσει ο μάγειρας για το δείπνο. Μετά την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης πιστεύω πως ο Αλέξης ο Σαμαράς του ΓΑΠ απέδειξε και στους πιο δύσπιστους πως ανήκει στο σπάνιο αυτό είδος ανθρώπου. Αν συνυπολογίσουμε δε και την έμπρακτη δήλωση υποταγής στη μεγάλη ιδιωτική εταιρεία της οποίας η μισθοδοσία των υπαλλήλων επιβαρύνει το κράτος, δεν νομίζω πως κανείς μπορεί να ισχυριστεί πως ο ηγέτης της ελληνικής αριστεράς υστερεί σε κάτι από όλους όσους έχουν κάτσει μέχρι σήμερα στο πίσω κάθισμα της παραπάνω λιμουζίνας. Μπορεί να μην έχει την εργατικότητα ενός Κώστα Καραμανλή ή την απέχθεια για τη διαφθορά ενός Κώστα Σημίτη, μπορεί να μην έχει την αγάπη για τους ανθρώπους ενός Κώστα Μητσοτάκη, την ευφυΐα ενός Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου ή την ψυχολογική και πνευματική σταθερότητα ενός Αντώνη Σαμαρά, αλλά μοιάζει να καταφέρνει να συνδυάζει, σε μικρότερες δόσεις αλλά είναι μικρός ακόμα, όλες τις παραπάνω αρετές.

Ο Αλέξης ο Σαμαράς του ΓΑΠ σε μια κομβική στιγμή της καριέρας του: Είναι η στιγμή που δέχεται τη θεία φώτιση, χάρη στην οποία κατάφερε να μη φέρει αντίρρηση στην τροπολογία που απαλλάσσει από τους φόρους τους μοναχούς του Αγίου Όρους.

Προφανώς, όσο έτοιμος κι αν είναι ο Αλέξης ο Σαμαράς του ΓΑΠ να κυβερνήσει, θέλει και μια κάποια βοήθεια προκειμένου να καταφέρει να κάνει το όνειρο εκατοντάδων χιλιάδων παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ πραγματικότητα. Και εδώ είναι ιδιαίτερα τυχερός καθώς κανείς υποψήφιος πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερους συμμάχους από τον Αντώνη τον Εντολέα και τον Ευάγγελο τον Ικανό. Τους δύο ανθρώπους που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους –και πιθανότατα και από άλλα μέρη του σώματός τους– προκειμένου να αποκτήσει η Ελλάδα για 7η φορά, μετά το ’81, το ’85, το ’93 το ’96, το ’00 και το ’09, αριστερή κυβέρνηση.

Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται πως είναι αδύνατον η βοήθεια που προσφέρουν ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ της συγκυβέρνησης να είναι ακούσια και όχι προϊόν συνεννόησης με το πουλέν του Αλέκου του Αλαβάνου. Φέρνουν ως πιο πρόσφατα παραδείγματα την προσπάθεια να ανακατευτεί η κυβέρνηση στον προγραμματισμό της νέας συμπυκνωμένης ΕΡΤ για τη μετάδοση των live show του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τις δηλώσεις του Ευάγγελου του Καλοσυνάτου για την ανάγκη (του) να αλλάξει ο εκλογικός νόμος. Όντως τα δύο παραπάνω παραδείγματα –και καμιά εκατοστή άλλα– θα μπορούσαν να ήταν ενδείξεις μιας κάποιας συνωμοσίας αλλά, ευτυχώς για την εντιμότητά τους, οι πρωταγωνιστές τους έχουν πολλάκις αποδείξει την ανικανότητά τους όχι απλώς να μοιράσουν τα άχυρα δυο γαϊδουριών αλλά ακόμα και να ξεχωρίσουν τα άχυρα από τα γαϊδούρια.

Το δίδυμο της επιτυχίας του Αλέξη

Κι ενώ η στάση «το αφεντικό τρελάθηκε» του Αλέξη Σαμαρά του ΓΑΠ είναι απολύτως λογική και κυρίως επαγγελματική κι ενώ η ανικανότητα που δείχνουν τα κυβερνητικά Τζαβαράκια είναι αναμενόμενη με βάση τον πρότερο βίο τους, υπάρχει κάτι που δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω. Μιλάω για τις διαμαρτυρίες συνεργατών, βουλευτών, ψηφοφόρων και υποστηρικτών του Αντώνη του Αρχαιολόγου και του Γεωργίου του Ευφυούς εναντίον των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Μου φαίνεται απίθανο το να μην καταλαβαίνουν πως οι διαμαρτυρίες αυτές τους κάνουν να μοιάζουν με πόρνες οίκου ανοχής που κατακρίνουν την ηθική μιας πόρνης του πεζοδρομίου (ή το αντίστροφο, αν αισθάνεστε πως το παράδειγμα υποτιμά κάποια πλευρά). Κατά συνέπεια, νομίζω πως ο θυμός τους μάλλον έχει να κάνει με ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας και υπό αυτή την έννοια οι διαμαρτυρίες τους θα πρέπει να απευθύνονται στην απροθυμία των δύο σπουδαίων πολιτικών ανδρών να κινηθούν νομικά και πουθενά αλλού.

Φυσικά μια τέτοια κίνηση δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα καθώς, δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί με υπερηφάνεια να ισχυριστεί πως η προεκλογική φαντασία στην υπηρεσία της λύσσας για εξουσία είναι δικιά του επινόηση. Σίγουρα όχι σε μια χώρα η οποία από τότε που κατασκευάστηκε διαθέτει ανεξάντλητο αριθμό ψηφοφόρων οι οποίοι αν βρίσκονταν στη δυσάρεστη θέση κάποιος να τους βάλει ένα αλεξίπτωτο και να τους ρίξει από ένα αεροπλάνο δεν θα προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς διάολο ανοίγει το αλεξίπτωτο, αλλά θα έκλειναν τα μάτια για να ονειρευτούν πόσο διαφορετική θα ήταν η μοίρα τους αν οι άνθρωποι είχαν φτερά. Και μπράβο τους.