Ιδεολογικός ριζοσπαστισμός ή ψυχικός παραλογισμός: Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου, Αντρέας Βασιλιάς: «Ο Σ. Φρόιντ για την κοσμοθεώρηση», εκδόσεις ΑΝΑΤΟΛΙΚΌΣ
Εάν υιοθετήσουμε την υπόθεση ότι η ψυχική λειτουργία βασίζεται στην ένωση και σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών ψυχικών συστημάτων από τα οποία, το καθένα, εξυπηρετεί διαφορετικά ψυχικά συμφέροντα, μπορούμε τότε να παρατηρήσουμε ότι στην περίπτωση της ενότητας των αντιθέτων επικρατεί ψυχική ηρεμία, ενώ στην περίπτωση της σύγκρουσης, ψυχική διαταραχή ήπια ή έντονη. Τα φαινόμενα της ψυχικής διαταραχής γίνονται πολύ περισσότερο έντονα όταν και στο περιβάλλον επικρατούν δυσάρεστες συνθήκες, όπως για παράδειγμα η παρατεταμένη οικονομική και υγειονομική κρίση που διανύουμε.
Ένας τρόπος μέσω του οποίου αμύνεται, αυτόματα, ένα άτομο σε τέτοιου τύπου φαινόμενα, όπου συνδυάζονται η ατομική ψυχική διαταραχή με την κοινωνική, είναι εκείνος της ενεργοποίησης των μηχανισμών άμυνας. Η ενεργοποίηση των μηχανισμών άμυνας θα μας δείξει εάν ένα άτομο έχει τη δυνατότητα να αντιπαρέλθει με έναν, κατά συνθήκη, φυσιολογικό τρόπο, τις όποιες πιέσεις, τόσο από το «μέσα», όσο και από το «έξω». Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση όπου ένα άτομο δεν έχει την παραπάνω δυνατότητα της ενεργοποίησης των αμυντικών μηχανισμών και καταρρέει ψυχικά. Αυτή όμως η περίπτωση είναι μια πολύ συγκεκριμένη και διακριτή κατάσταση η οποία εντάσσεται στο χώρο της ψυχολογικής κατάρρευσης και με την οποία θα ασχοληθούν άμεσα οι ειδικοί της ψυχικής υγείας.
Εκείνο το οποίο μας ενδιαφέρει να αναδείξουμε με το συγκεκριμένο άρθρο είναι εκείνες οι περιπτώσεις ατόμων σε κρίση οι οποίες δεν είναι άμεσα διακριτές, ειδικότερα από τον ευρύ πληθυσμό. Πρόκειται βασικά για περιπτώσεις ευάλωτων ψυχικά ατόμων στα οποία σε περιόδους κρίσης, κυριαρχούν στον ψυχισμό τους πρώιμοι μηχανισμοί άμυνας, όπως, π.χ. η προβολή, η απάρνηση της πραγματικότητας, η εξιδανίκευση και η εκλογίκευση. Τέτοια άτομα «συναντάμε» στα δελτία ειδήσεων, όπου και ενημερωνόμαστε για επιθέσεις που έχουν επιχειρήσει είτε με βόμβες μολότοφ ενάντια σε αστυνομικούς, είτε για επιθέσεις σε πανεπιστημιακούς χώρους, είτε σε δημοσιογράφους, κ.λπ. Όλες αυτές οι τυφλές και ανώνυμες επιθέσεις χαρακτηρίζονται σύσσωμα από τα ΜΜΕ και τα πολιτικά κόμματα ως πολιτικές πράξεις με συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, με τον ίδιο τρόπο χαρακτηρίστηκε ως ιδεολογικοπολιτική και η δολοφονία των εργαζομένων στην τράπεζα Μαρφίν και «δικαιολογήθηκε» ως τέτοια.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως τελικά βρισκόμαστε αντιμέτωποι, ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα, μπροστά σε μια μεγάλη παρανόηση; Γιατί ένα ευάλωτο ψυχικά άτομο και μάλιστα νεαρής ηλικίας, μη αντέχοντας νοητικά και ψυχικά να επεξεργαστεί και να διαχειριστεί τις εσωτερικές του συναισθηματικές του ματαιώσεις και τις εξωτερικές ανισότητες και ειδικότερα σε περιόδους κρίσης, θα αναπτύξει ασυνείδητα πρώιμους μηχανισμούς άμυνας όπως, π.χ. εκείνον της προβολής μέσω της ιδεολογικοποίησης με στόχο την καταστροφή του άλλου, ονοματίζοντας τον ως «ταξικό εχθρό». Δηλαδή την αδυναμία επίλυσης της εσωτερικής ψυχικής σύγκρουσης θα την προβάλει προς τα έξω ιδεολογικοποιώντας την.
Όσο αυτή η παρά-νόηση διαρκεί, κυρίως στους κόλπους της πολιτείας, και δεν διαχωρίζεται το ιδεολογικοπολιτικό από το ψυχικό, αυτά τα επεισόδια θα πολλαπλασιάζονται, η παρανόηση θα εξαπλώνεται και ο πολιτικός λόγος θα απαξιώνεται τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα τη δημοκρατία.
