Φωτιές κι επιχειρήσεις

Καλά, να πει κανείς ότι δεν καταφέρνουν να σβήσουν τις φωτιές γιατί έπεσαν πολλές μαζί. Παρ’ όλον ότι το ίδιο ακριβώς συνέβη και πέρυσι και πρόπερσι...

Άντε να δεχτώ ότι η κλιματική κρίση επιδείνωσε το πρόβλημα. Κι αυτό. βέβαια, το ξέρουμε από το Μάτι και τη Μάνδρα κι, εννοείται, δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο για να το αντιμετωπίσουμε.

Όλα αυτά να τα δεχτώ ως άλλοθι για τα διαχρονικά κακά αποτελέσματα της Πολιτικής Προστασίας και της Πυροσβεστικής.

Εκείνη, όμως, την επωδό ότι «στο σημείο επιχειρούν 40 οχήματα, 5 πεζοπόρα τμήματα, 3 ελικόπτερα» δεν μπορώ να την κατανοήσω. Αφού είναι δουλειά της Πυροσβεστικής να σβήνει φωτιές, δεν θα επιχειρήσει με πεζοπόρα τμήματα και δεν θα χρησιμοποιήσει ελικόπτερα κι αεροπλάνα; Εμάς γιατί μας το λέει; Μήπως εμείς μπορούμε να  εκτιμήσουμε εάν τα πεζοπόρα στο Δηλέσι πρέπει να είναι 5 ή 105;

Με την ίδια λογική, θα έπρεπε κάθε δημόσιο νοσοκομείο να βγάζει ένα δελτίο καθημερινά στο οποίο να μας λέει πόσα φάρμακα και πόσα νυστέρια χρησιμοποιήθηκαν στις εγχειρήσεις της ημέρας.

Το μόνο που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι το αποτέλεσμα της δράσης των δημοσίων υπηρεσιών. Ποτέ κανένας πολίτης δεν συγχώρεσε μια σημαντική ταλαιπωρία που υπέστη από μια ή περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες επειδή, σύμφωνα με το εσωτερικό πρωτόκολλο επικοινωνίας τους, ένα χαρτί πρέπει να ταξιδέψει μερικούς μήνες από γραφείο σε γραφείο μέχρι να βγει μια απόφαση.

Αλλά, εδώ, γιατί επιμένουν στην αναφορά των μέσων πυρόσβεσης; Μπορεί, δηλαδή, κάποιος που έχει σπίτι ή περιουσία στις περιοχές που καίγονται να πει «όλα καλά...αφού επιχειρούν 30 πεζοπόρα τμήματα δεν χρειάζεται να ανησυχώ» και να πάει για ύπνο;

Εάν δεν πείθουν (που δεν πείθουν) ούτε έναν που μπορεί να απειλείται από μια πυρκαγιά, τότε μήπως στοχεύουν να δημιουργήσουν την εντύπωση στους πολλούς που παρακολουθούν την εξέλιξη των πυρκαγιών ότι έχουν την κατάσταση υπό έλεγχο; Να δημιουργήσουν δηλαδή, μια ψευδο-βεβαιότητα, να πετύχουν ένα συμβολικό αποτέλεσμα; Δεν πειράζει που είναι ψεύτικο. Με την επανάληψη μπορεί να υπάρξουν κάποιοι που θα πιστέψουν ότι είναι αλήθεια.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη λιγότερο προφανής εξήγηση: Κάθε δημόσια υπηρεσία αρέσκεται να επικεντρώνεται στην διαδικασία κι όχι στο αποτέλεσμα των παρεμβάσεών της. Είναι η ουσία της «γραφειοκρατίας», μιας διαστροφής της νομιμότητας: Εάν η «υπηρεσία» τηρεί τη διαδικασία, τότε, μπορεί και να μην θεωρηθεί ότι έχει ευθύνη για ένα αρνητικό αποτέλεσμα.

Έτσι διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές και γενιές δημοσίων υπαλλήλων. Έμαθαν ότι σημαντικό είναι το «χαρτάκι», δηλαδή, ο τύπος μιας διαδικασίας μέσω του οποίου ο συντάκτης του απαλλάσσεται κάθε ευθύνης, αφού, αυτή μεταφέρεται (με μαγικό τρόπο) στον αποδέκτη του «χαρτιού» (Σημ.: Ένα τρίτο των εισερχομένων σε ένα υπουργικό γραφείο αφορά ενημερώσεις του υπουργού με σκοπό «τις δικές του ενέργειες»).

Έτσι κάηκε η Ηλεία, το Μάτι, έτσι κι η Εύβοια. Όλοι έκαναν ό,τι κατά νόμο, εντέλλονταν και κανείς δεν κατάφερε να αποφύγει την τραγωδία.

Μα, για να φτάσουμε σε μια κατάσταση που οι δημόσιες υπηρεσίες θα κρίνονται από το αποτέλεσμα, έχουμε δρόμο πολύ ακόμη. Πρέπει να τον διανύσουμε για το καλό της κοινωνίας κι αφού το πολιτικό μας σύστημα λάβει τη δύσκολη απόφαση του δικού του αναπροσανατολισμού από τα επιφαινόμενα και πομπώδη στα ουσιώδη, που δεν είναι άλλα παρά οι λύσεις των προβλημάτων μας.