Novartήματα

Μετά την τραυματική, για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, εμπειρία της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο από την τότε πλειοψηφία ΝΔ-Συνασπισμού-ΚΚΕ της Βουλής, η αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 και ο νόμος 3126/2003 για την «Ποινική ευθύνη των Υπουργών», βελτίωσαν σημαντικά τα πράγματα και στο πολιτικό και στο νομικό πεδίο.

Και αυτό γιατί διευρύνθηκε, κατ’ αρχάς, το χρονικό όριο παραγραφής των πιθανών αδικημάτων και ορίστηκε ότι για την αμετάκλητη παραπομπή των πολιτικών προσώπων στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, αρμόδια κατέστη πλέον η Δικαιοσύνη και μάλιστα στον ανώτατο βαθμό, με την έκδοση του προβλεπόμενου από το νόμο, σχετικού βουλεύματος, από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο. Η αρμοδιότητα αμετάκλητης παραπομπής πολιτικών προσώπων αφαιρέθηκε από τη Βουλή και με τον τρόπο αυτό μειώθηκε σημαντικά η δυνατότητα των πολιτικά εκδικητικών συμπεριφορών της πλειοψηφίας, προς τους εκάστοτε πολιτικούς της αντιπάλους.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι με τη συνήθη διάθεση παρεμβατικότητας των πολιτικών προς τη Δικαιοσύνη, όταν υπάρχουν Δικαστές πρόθυμοι να χειραγωγηθούν, θα μπορούσε να υπάρξει πολιτικός έλεγχος κατά τη Δικαστική διαδικασία της ανάκρισης.

Όμως ο νόμος, προκειμένου να περιοριστεί, έως αποκλεισμού, αυτή η δυνατότητα, όρισε ότι τα μέλη του πενταμελούς Δικαστικού Συμβουλίου, ορίζονται μεταξύ των μελών του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας, με κλήρωση που διενεργείται δημόσια από τον Πρόεδρο της Βουλής.

Την ανάκριση για τα πολιτικά πρόσωπα, για το οποία υπάρχει η κατ’ αρχάς παραπεμπτική πρόταση της Βουλής, διενεργείται από ένα μέλος του Δικαστικού Συμβουλίου, το οποίο ορίζεται από τα μέλη του.

Μετά το πέρας της ανακριτικής διαδικασίας, υποβάλλεται ο φάκελος στον αρμόδιο Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προκειμένου να εισάγει την υπόθεση με πρότασή του προς το Δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο αποφαίνεται αμετάκλητα για την παραπομπή ή μη των πολιτικών προσώπων, με βούλευμα το οποίο εκδίδει.

Έκρινα σκόπιμη αυτή την εισαγωγή, για να γίνει κατανοητό και στους μη γνωρίζοντες, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε όλη η υπόθεση της παραπομπής του Δ. Παπαγγελόπουλου, μετά την προκαταρκτική έρευνα που διενήργησε η Βουλή, για την υπόθεση που ονομάστηκε «σκευωρία Novartis».

Η υπόθεση αυτή που συγκλόνισε το πανελλήνιο, ξεκίνησε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία ευρισκόμενη σε πανικό, αμέσως μετά το πάνδημο συλλαλητήριο των Αθηνών κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, όπου ο Μίκης Θεοδωράκης κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ως «φορέα αριστερόστροφου φασισμού», θέλησε να δημιουργήσει έναν μεγάλο πολιτικό αντιπερισπασμό. Έτσι, κατέφυγε σε μια πρωτοφανή μεθόδευση, ηθικής και πολιτικής σπίλωσης κορυφαίων πολιτικών της αντιπάλων, τους οποίους κατηγόρησε ως φυσικούς αυτουργούς στο κατά Παπαγγελόπουλο «μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, και άνοιξε τη διαδικασία της ποινικής δίωξης εναντίον τους. Όλη αυτή η μεθόδευση, ήταν προφανώς μια τεράστια πολιτική σκευωρία, που έδειχνε έναν απίστευτο αμοραλισμό και τυχοδιωκτισμό της κυβερνώσας Αριστεράς, που κονιορτοποιούσε και το υποτιθέμενο ηθικό της πλεονέκτημα.

Η σκευωρία, κατέρρευσε στα χέρια των ίδιων των πολιτικών σκευωρών, με το που οι κατηγορίες εναντίον των πολιτικών προσώπων, δεν χρειάστηκαν καν τη δικαστική βάσανο και τέθηκαν, μετά από σχετική έρευνα, στο αρχείο από τους αρμόδιους Εισαγγελείς.

Αυτή και μόνο η εξέλιξη, πιστοποιούσε απολύτως τον ορισμό της «πολιτικής σκευωρίας» που κυριάρχησε στον δημόσιο λόγο. Και οι πολιτικοί σκευωροί είχαν από την πρώτη στιγμή όνομα: ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και ο έμπιστός του Υπουργός Δ. Παπαγγελόπουλος. Η πράξη της θέσης στο αρχείο των κατηγοριών κατά των σημαντικών πολιτικών τους αντιπάλων, ήταν και παραμένει ένας ατιμωτικός κόλαφος γι’ αυτούς.

Η Βουλή, όφειλε στη συνέχεια να διερευνήσει, αν ο Δ. Παπαγγελόπουλος ως αρμόδιος Υπουργός και οι Δικαστικοί λειτουργοί που ενεπλάκησαν στις ανακριτικές διαδικασίες, είχαν επιτελέσει το καθήκον τους σύμφωνα με το νόμο ή προέβησαν σε ενέργειες μη σύννομες και που αποτελούν, ενδεχομένως, ποινικά αδικήματα. Με σχετικό πόρισμά της, κατέληξε ότι υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ποινικά κολάσιμων πράξεων και έστειλε την υπόθεση στη Δικαιοσύνη, με τη διαδικασία που περιέγραψα παραπάνω.

Μετά από την ανακριτική διαδικασία, που διήρκεσε αρκετό διάστημα, το Δικαστικό Συμβούλιο, αφού έλαβε υπόψη του και την πρόταση του αρμόδιου Εισαγγελέα, εξέδωσε το γνωστό βούλευμά του, με το οποίο ο Δ. Παπαγγελόπουλος παραπέμπεται να δικαστεί στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούμενος για δύο, ατιμωτικές για πολιτικό, εγκληματικές πράξεις σε βαθμό κακουργήματος και για κάποιες άλλες σε βαθμό πλημμελήματος, δηλαδή για κατάχρηση εξουσίας. Εγκληματικές πράξεις που, ναι μεν δεν συνδέονται με τους χειρισμούς του στην υπόθεση Novartis, αλλά δεν παύουν να δείχνουν περί τίνος επρόκειτο. Όταν αναφερόμαστε στον Δ. Παπαγγελόπουλο, υπάρχει η αίσθηση ότι είναι μια αυτόνομη πολιτική οντότητα, κάτι σαν «εξωτική» περίπτωση και όχι ότι ήταν Υπουργός του Τσίπρα που ανέλαβε, προφανώς σε συνεννόηση με αυτόν, να σπιλώσει ηθικά και πολιτικά σημαντικούς πολιτικούς του αντιπάλους!

Όμως, στον Ποινικό μας Κώδικα, δεν υπάρχει αδίκημα «πολιτικής σκευωρίας» καθεαυτό.

Αυτό που διερευνήθηκε από το Δικαστικό Συμβούλιο, είναι αν οι πολιτικά κατάπτυστες μεθοδεύσεις του Υπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαγγελόπουλου, συνιστούν το ποινικό αδίκημα της «κατάχρησης εξουσίας».

Η δημόσια κριτική που ασκείται στην απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου, απέχει πολύ από το να βρίσκεται στο νομικό πεδίο. Κάποιοι, πολύ εύκολα αναρωτιώνται, αν τελικά υπήρξε κάτι σ’ αυτήν την υπόθεση. Ναι, υπήρξε. Υπήρξε μια πρωτοφανής πολιτική σκευωρία που οργανώθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να πλήξει με αήθη τρόπο τους πολιτικούς της αντιπάλους. Και αυτό δεν αλλάζει, όσο κι αν πανηγυρίζει ο Α. Τσίπρας, επειδή, άκουσον-άκουσον, παραπέμπονται να δικαστούν στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, δύο Υπουργοί της κυβέρνησής του (Παπαγγελόπουλος και Παππάς), για ατιμωτικές εγκληματικές πράξεις!

Ελπίζω τις επόμενες μέρες, μετά τη σε βάθος ανάγνωση του βουλεύματος, κάποιοι περισσότερο ειδικοί από μένα, να προβούν στην κριτική νομική τους προσέγγιση σ’ αυτό.

Και βέβαια, δεν θεωρώ σωστή εκείνη η αντίληψη που θέλει από τη Δικαιοσύνη να καλύπτει τα κενά και τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για τη Δημοκρατία. Οι πρόσφατες εξελίξεις στις ΗΠΑ με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για τις αμβλώσεις, δείχνει πόσο ολισθηρός είναι αυτός ο δρόμος όπου μια μικρή ομάδα φανατικών Δικαστών μπορεί να υπονομεύσει καίρια τους βασικούς δημοκρατικούς θεσμούς.