Δηλαδή το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του;

Όταν γράφω ότι κάθε σχολική αίθουσα πρέπει να έχει κρεμασμένο ένα χάρτη της Ελλάδας δεν το γράφω μόνο για να γνωρίζουν οι πολίτες τη χώρα τους, αλλά και τους γείτονες της. Αν τους γνώριζαν οι πολίτες δεν θα τσακώνονταν οι πολιτικοί στη Βουλή για το «turkaegean». Θα ήξεραν ότι η Τουρκία έχει παράλια στο Αιγαίο, βρέχεται από το Αιγαίο και έχει κάθε δικαίωμα να διαφημίζει τον τουρισμό της χρησιμοποιώντας ως συνθετικό τον όρο Αιγαίο. Το Αιγαίο πέλαγος δεν είναι μια ελληνική λίμνη και τέλος πάντων τα πράγματα με τους γείτονες είναι πολύ πιο σοβαρά για να πέφτει η συζήτηση σε τέτοιο επίπεδο. 

Και είναι λάθος να δίνουμε τις διαστάσεις που δεν έχει σε ένα θέμα σαν κι αυτό. Ούτε εμείς αμφισβητούμε τις ακτογραμμές και τα 6 μίλια χωρικών υδάτων της Τουρκίας, αλλά ούτε και αυτοί αμφισβητούν, μέσω μιας διαφημιστικής τουριστικής καμπάνιας, τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Μια όμορφη θάλασσα είναι που έπρεπε μόνο να ενώνει τους γειτονικούς λαούς, αλλά η αμετροέπεια αφρόνων πλην όμως επιτήδειων πολιτικών και ταγών της γείτονος (κυρίως) την έκανε έναν εν δυνάμει στίβο μάχης. 

Και σιγά μην είναι αυτό που στοιχίζει ακριβά στα διεθνή θέματα της πατρίδας μας, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με την επερώτηση των 54 βουλευτών του. Ποιος; Ο ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι προχτές αμφισβητούσε την ύπαρξη θαλάσσιων συνόρων. Και σιγά μην πρέπει να ζητάει συγγνώμη ο υπουργός Ανάπτυξης από τον ελληνικό λαό που άφησε να κατοχυρωθεί αυτός ο όρος ως εμπορικό σήμα της Τουρκίας από το Γραφείο Πνευματικής Ιδιοκτησίας της ΕΕ. Αλλά εκλογές πλησιάζουν και όπως και να το κάνουμε τα εθνικά θέματα έχουν συμμετοχή. Μικρή αλλά έχουν. Αλλά να είναι σοβαρά. Και η Αριστερά δεν μπορεί να φωνάζει για τέτοιας ήσσονος σημασίας θέματα ξεπερνώντας σε εθνικιστικές κορώνες ακόμα και την Ελλ. Λύση. Όταν είναι αυτή που έδωσε τα πάντα στη Βόρεια Μακεδονία, χωρίς να πάρει κάτι έστω για τα μάτια του κόσμου.

Και βέβαια ο «συνήθης ύποπτος» Ευάγγελος Βενιζέλος με την επιστημονική του αρτιότητα έδωσε αμέσως την κατεύθυνση: «Θα πρότεινα λοιπόν, αντί να διεξάγεται μια επιπόλαια και ερασιτεχνική συζήτηση, αν κριθεί αρμοδίως ότι είναι πολιτικά βλαπτικός ο όρος Turkaegean (που πάντως εξ αντιδιαστολής αφήνει στην Ελλάδα τον αυθεντικό και επακριβή γεωγραφικό όρο Aegean), να αναληφθούν οι αναγκαίες νομικές πρωτοβουλίες στον EUIPO και το Γενικό Δικαστήριο της ΕΕ, με τη βοήθεια ειδικών νομικών που γνωρίζουν το θέμα».

Αυτός ο μύθος περί τρομερής και φοβερής εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας που διακινείται από εμάς τους Έλληνες κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνει. Η Τουρκία λόγω πληθυσμού και γεωγραφικής θέσης έχει σαφώς πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την Ελλάδα στην περιοχή. Αλλά δεν φαίνεται να τη βοήθησε αυτό κάπου. Τα οικονομικά και κοινωνικά της προβλήματα την κατατρέχουν και όλοι στη Δύση την κοιτούν πάντοτε με μισό μάτι. Ακριβώς γιατί η εξωτερική πολιτική των ηγετών της ήταν πάντοτε αλλοπρόσαλλη, ευκαιριακή και ευμετάβλητη. Και αν εμείς ήμασταν περισσότερο σοβαροί και το θέμα των κατεχόμενων στην Κύπρο δεν θα είχε προκύψει ή τέλος πάντων θα είχε διευθετηθεί  προς όφελος της ενιαίας Κύπρου.

Η Τουρκία σήμερα με την πολιτική της ούτε από τη Ρωσία κερδίζει, ούτε από τις ΗΠΑ, ούτε από την ΕΕ. Κανείς επί της ουσίας δεν τη θέλει, εκτός από μέλος του ΝΑΤΟ, για ευνόητους λόγους. Διότι αποτελεί πύλη προς τον μουσουλμανικό κόσμο. Και δεν τη θέλει γιατί δεν της έχει εμπιστοσύνη. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης θεωρείται από κάποιους στην Ελλάδα αρετή. Αντιθέτως η διαχρονική σταθερότητα της ελληνικής πλευράς θεωρείται ελάττωμα γιατί δήθεν μας θεωρούν δεδομένους και μας ρίχνουν. Η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας.  Διότι δεν βλέπω να μας ρίχνουν κάπου. Και πρόσθετες συμμαχίες χτίζουμε με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ και φρεγάτες παίρνουμε και Rafale και F35 θα πάρουμε, ενώ η Τουρκία είναι σε εμπάργκο όπλων και περιμένει να της εγκρίνουν την αναβάθμιση των F16. Διότι η Τουρκία πήρε τους S400 από τον «εχθρό» δηλαδή είναι αναξιόπιστη.

Στα πλαίσια της «ότι να ’ναι» εξωτερικής πολιτικής ο Τούρκος πήγε να βάλει βέτο στην είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Για να κάνει θέμα, να κάνει «μπαλαλά», να τον προσέξουν, να ασχοληθούν μαζί του οι κουτόφραγκοι. Που έχουν και γυναίκες αξιωματούχους. Αυτό πάλι τι σου λέει; Και στο τέλος πάει το πάσο του, κανονικά, χωρίς να βάλει κανένα από τα αναθεωρητικά του θεωρήματα στο τραπέζι. Ελπίζοντας δήθεν να πάρει από τους Σκανδιναβούς, Τούρκους αντιφρονούντες. Στο μιλητό και λόγω ενός γενικόλογου μνημονίου που υπέγραψαν. Απλώς ο Τούρκος έκανε την πασαρέλα του και τώρα θα ψάξει κάτι άλλο. Το σύνηθες; Θα στείλει δεκάδες πλοιάρια με μετανάστες προς τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Και θα συνεχίσει τις πολεμοχαρείς κορώνες και τις επικίνδυνες πτήσεις του. 

Τα σκετσάκια δημοτικού που παίχτηκαν στο ΝΑΤΟ αυτήν την εποχή δεν πρέπει βέβαια να μας κάνουν να εφησυχάζουμε. Αλλά ούτε και να τρελαινόμαστε με το «Τurkaegean». To καίριο σ’ αυτήν την ιστορία είναι ότι, η Τουρκία είναι μια αυταρχική, σχεδόν ολοκληρωτική χώρα, με πολλούς πολεμοχαρείς πολιτικούς και η στραβή μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή. Και γι αυτό οι φύλακες πρέπει να έχουν γνώση και εξοπλισμό. Και νομίζω ότι η εξωτερική μας πολιτική στα χέρια του Μητσοτάκη και του Δένδια υγιαίνει. Τουλάχιστον περισσότερο απ’ ότι στα χέρια των προηγούμενων. Και αυτό ενοχλεί τον Ερντογάν και γι’ αυτό μας συμβουλεύει να τους αλλάξουμε.

Η Ελλάδα θέλει ένα ισχυρό ΝΑΤΟ. Μετά την πτώση του υπαρκτού το ΝΑΤΟ ατόνησε ως ήταν φυσικό και μαζί του ατόνησαν και οι άλλοτε ισχυρότατες αντιδράσεις της φιλοσοβιετικής ευρωπαϊκής αριστεράς εναντίον του. Σήμερα που η Ρωσία καταστρέφει την Ουκρανία,  σκοτώνει αμάχους, απειλεί τους γείτονες και το γουστάρει, το ΝΑΤΟ είναι ότι πολυτιμότερο διαθέτει η Δύση. Διότι η Ρωσία αποφάσισε να ορθώσει ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα. Και γι’ αυτό βλέπουμε την ελληνική αριστερά να δυσανασχετεί με την επέκτασή του. Όχι βέβαια για λόγους ειρηνοφιλίας και μη πρόκλησης του Πούτιν. Αλλά για λόγους ισχυροποίησης του αντίπαλου δέους. Παλιά ιστορία αυτή, μετεμφυλιακή. Ακόμα να απαλλαγούμε από τα φαντάσματα.