Ποιος, στ' αλήθεια, κινδυνεύει από την τραπ;

Γιατί να ξέρεις τι είναι η τραπ όταν έχεις πατήσει τα τελευταία «άντα» και δεν έχεις πάει να παραλάβεις δεκαπεντάχρονο από πάρτι του σχολείου με παρόντα τον διευθυντή και όλους τους καθηγητές στο πάρτι αποφοίτησης, ή από πάρτι συμμαθητή τους παρουσία των γονιών με τους τράπερς να τραντάζουν τη μεσοτοιχία. Τα δεκαπεντάχρονα να αλαλάζουν: «Κάνω ντου σ’ όλες τις πόλεις, είμαι τίγκα οπλοφορώ, βράζουνε τα σωθικά μου, ποιος θα κάνει εμάς καλά..» Ναι, το τραγουδάνε παιδιά που δεν έχουν δει στη ζωή τους σε όπλο τίποτα παραπάνω από νεροπίστολο. Κι όμως σε αυτό το στίχο αφηνιάζουν. Τι βρίσκουν εκεί; Βράζουνε τα σωθικά τους. Αυτό είναι σίγουρο. Και στον βαθμό βρασμού που ανεβάζει ένα δεκαπεντάχρονο, χωράει κάθε επιθετική φαντασίωση. Γιατί; Επειδή, όπως υποστηρίζουν οι θεωρητικοί της ψυχιατρικής, ο άνθρωπος έχει δύο ένστικτα, τα οποία τον τροφοδοτούν με την ενέργεια που χρειάζεται για να ζήσει, να αναπαραχθεί, να απολαύσει: την επιθετικότητα και τη σεξουαλικότητα. Ωστόσο, για να μπορέσει να ζήσει αρμονικά με τους άλλους, θα πρέπει να εκπαιδεύσει αυτές τις ενορμήσεις ώστε ο τρόπος ζωής του να είναι συμβατός με τους κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης.

Ανά τους αιώνες, οι περιορισμοί της ελευθερίας που επιβάλλει ο πολιτισμός και η συμβίωση με τους άλλους προξενούν στον άνθρωπο μια δυσφορία. Στη δυσφορία προσαρμογής στους κοινωνικούς κανόνες πατάει η τραπ. Τους ποδοπατάει με τη βία. Και ποιος είναι αυτός που θα σου αρνηθεί ότι ένα όπλο σε κάνει παντοδύναμο; Αυτός που θα σου απαντήσει: Αρκεί να μην το έχει και ο απέναντι. Τότε είστε ίσοι. Τότε αρχίζει το μακελειό. Τότε ο κόσμος γίνεται ζούγκλα. Αυτή όμως είναι μια απάντηση ευθύνης. Και το δεκαπεντάχρονο δεν τη θέλει την ευθύνη. Εκεί αναλαμβάνουν ρόλο οι στίχοι της τραπ που κινούνται έξω από την ευθύνη και τις συνέπειες. Έρχονται μάλιστα τροπαιοφόροι, με όλα τα τρόπαια που η προηγούμενη από αυτούς γενιά (δηλαδή εμείς) τα ανακηρύξαμε ως κυρίαρχα. Φράγκα, ακριβά αυτοκίνητα και γκόμενες. Κερδισμένα γρήγορα. «Και με ζέστη και με κρύο, trafficante. Ο δρόμος ήτανε σχολείο, trafficante. Το ένα κιλό κάνω δύο, ό,τι βγαίνει το επενδύω… Σαν κι εμένα κανένας στο game. Θα θυμούνται οι π@τ@νες το name». Τόσο απλά τόσο γρήγορα. Έξω από το διάβασε, πρόσεξε, προσπάθησε, μη, πρέπει, κάνε, δείξε, όχι τώρα, αύριο, ίσως, όχι, μπορεί, ποτέ, περίμενε. Μια παρανομία του φαντασιακού. Επειδή η αληθινή παρανομία διαδραματίζεται στις αίθουσες του Πενταμελούς Κακουργημάτων και σε κλούβες γεμάτες νεαρούς που φτάνουν με τα κεφάλια σκυφτά και τατουάζ που μαραζώνουν στα κελιά. Και η πραγματική ματσίλα γίνεται πρωτοσέλιδο για τους λάθος λόγους: βιασμούς και κακοποιήσεις γυναικών.

Στο φαντασιακό όμως δεν χωράνε αυτά. Η πραγματικότητα είναι που τρέφεται από τις συνέπειες. Το φαντασιακό από την άρνησή τους. Γι' αυτό τα δεκαπεντάχρονα βουτάνε με τα μούτρα εκεί όπου οι τράπερς λένε πόσο μάγκες είναι και πως γίνεται ό,τι γουστάρουν αυτοί. «Άμα σηκώνεται χέρι, κόβεται» δήλωσε ο Snik. Να 'τη, εδώ μπροστά μας. Η πιο αρχέγονη αντίδραση. Αυτοδικία λέγεται. Και στον πραγματικό κόσμο τιμωρείται. Στο φαντασιακό όμως σε δονεί η απολυτότητα της ισχύος. Το ξέρουν αυτό οι τράπερς. Το εκμεταλλεύονται. Το φτάνουν μέχρι εκεί που τους παίρνει, μέχρι εκεί που θα καβατζάρουν το πακέτο που θα τους φέρει το πιο ακριβό αυτοκίνητο, την πιο ποθητή γκόμενα, τα πιο πολλά λεφτά. Έχουν μάνατζερ, δισκογραφικές από πίσω. Δεν είναι κορόιδα. Ούτε ο πιτσιρικάς που τους ακούει όμως είναι κορόιδο. Την ίδια στιγμή που εκτονώνει ό,τι έχει και δεν έχει σε φωνητικό απόθεμα, την ίδια στιγμή είναι σε μια «σειρά» σχολείο-φροντιστήριο, αθλητισμό, γονική καταστολή, μέχρι τη στιγμή που θα φτάσει στην ηλικία εκείνη, όπου θα καταλάβει ότι στη ζωή δεν υπάρχουν απόλυτοι κυρίαρχοι. Ότι η μόνη δυνατή συμβίωση είναι αυτή, μέσα σε κανόνες και όρια. Στα οποία και οι τράπερς στριμώχνονται κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με το νόμο τραυλίζοντας ότι το όπλο που βρέθηκε πάνω τους ήταν για video clip, φωτογράφιση, έκθεμα σε μουσείο. Κάθε πιθανή και απίθανη δικαιολογία δηλαδή. Τις στιγμές εκείνες ούτε το παίζουν κυρίαρχοι, ούτε είναι. Γίνονται ο καθένας. Και λιγότερο από τον καθένα μάλιστα. Η ήττα τους είναι αυταπόδεικτη. Στην πραγματικότητα, τα δεκαπεντάχρονα το ξέρουν αυτό. Βλέπουν το «ίνδαλμά» τους σε στιγμές ταπείνωσης. Γι’ αυτό πιστεύω πως τα δεκαπεντάχρονα δεν κινδυνεύουν από τη μουσική τραπ. Όχι δηλαδή περισσότερο απ' ό,τι κινδυνεύουν από τα δελτία των 20.00. Περισσότερη αγριότητα συναντάμε εκεί, μια αγριότητα μάλιστα που παρουσιάζεται σαν κανονικότητα, στον κανονικό κόσμο των μεγάλων. Κάθε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά ξεχυλώνεται, αναλύεται, αναπαράγεται, κάνοντας την εξαίρεση να μοιάζει κανόνας και τη ζωή θέατρο του παραλόγου. Τουλάχιστον η βία των τράπερς είναι οριοθετημένη, κινείται στην παρανομία, δεν είναι διάχυτη.

Και επιπλέον όπως κάθε μουσική, αποτελεί σύμπτωμα και καθρέφτη της εποχής της. Και κάποτε θα περάσει η μόδα της, όπως περνάνε όλες οι μόδες. Γι' αυτό σημασία έχουν οι δομές μέσα στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά. Κακά τα ψέματα. Αυτές θα τα χτίσουν ή θα τα γκρεμίσουν. Κι αν θέλουμε στ' αλήθεια να μάθουμε πώς σκέφτονται, τι φοβούνται και τι επιθυμούν τα δεκαπεντάχρονα, ας αρχίσουμε στο σχολείο εκτός από θέματα κονσέρβα που τους βάζουμε στην έκθεση (και τα οποία απαιτούν απάντηση κονσέρβα), να τους βάζουμε θέματα έκθεσης που τους αφορούν. Γιατί όχι, την ερώτηση «γιατί ακούω τραπ». Κι αφού πάρουμε ειλικρινείς απαντήσεις, ας το συζητήσουμε. Πιο αποτελεσματικοί θα είμαστε έτσι απ’ το να το παίζουμε ιεροεξεταστές. Άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος του σχολείου. Να σε προετοιμάζει για τον κόσμο, πατώντας στα ενδιαφέροντά σου. Όχι να τα καταστέλλει, αλλά να τα διαμορφώνει, να τους αλλάζει κατεύθυνση, έτσι ώστε η αυριανή σου πραγματικότητα να σου προσφέρει μια καλή ζωή σε έναν καλό κόσμο. Έναν κόσμο συνεπειών. Ας μην τους αφήσουμε να το ξεχνάνε αυτό. Και κάτι ακόμα. Μια χαρά το βρίσκω που ακούνε τραπ στο προαύλιο του σχολείου. Όσο ακόμα βρίσκονται εκεί, τα δεκαπεντάχρονα και η μουσική τους, έχουμε την ευκαιρία μας.