Πολιτικη & Οικονομια

Πρωτεύοντα θηλαστικά σε έξαψη

SCOTUS, χιμπατζήδες και τράπερς

Γιώργος Παναγιωτάκης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στις ΗΠΑ για τις αμβλώσεις, η θανάτωση χιμπαντζή στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, το ξύλο ανάμεσα σε trappers στα MAD Music Awards

H ειδησιογραφία των τελευταίων ημερών ήταν πλούσια σε θέματα και γεγονότα - κάτι, βέβαια, που συμβαίνει συνεχώς από την εποχή που αποφασίσαμε να περνούμε τις μέρες μας σκρολάροντας ασταμάτητα. Ξεχώρισε δίχως άλλο η αποκαρδιωτική απόφαση του SCOTUS, του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ, η οποία ανατρέπει το συνταγματικό δικαίωμα εκατομμυρίων γυναικών στην άμβλωση, συρρικνώνοντας βίαια τα δικαιώματά τους, καθιστώντας τις αιχμάλωτες στα οπισθοδρομικά ένστικτα των (αντρών, κατά κύριο λόγο) εκλεγμένων εκπροσώπων της κάθε συντηρητικής πολιτείας και ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για ακόμη πιο δυσάρεστες εξελίξεις στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Αμερική και κατά συνέπεια σε όλον τον δυτικό κόσμο.

Το θέμα σχολιάστηκε φυσικά και στη χώρα μας. Η αλήθεια, όμως, είναι πως εδώ το ενδιαφέρον μονοπώλησαν δύο ομοειδή γεγονότα που έχουν για κοινό παρονομαστή τον αιώνιο ανταγωνισμό των αρσενικών μελών μιας κοινότητας για την εξουσία. Το δεύτερο χρονικά ήταν και το πιο λυπηρό. Ο λόγος για τη θανάτωση του δύστυχου χιμπαντζή από τους υπεύθυνους του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου. Το μεγαλόσωμο ζώο, το οποίο μέχρι τότε ήταν το κυρίαρχο αρσενικό στην κοινότητά του, είχε καταφέρει να αποδράσει έπειτα από την άγρια επίθεση που είχε δεχτεί από τον ανταγωνιστή και τους συμμάχους του. Ηττημένο και ταπεινωμένο, λοιπόν, και ακολουθώντας το ένστικτό του το οποίο η ζωή στην αιχμαλωσία δεν είχε καταφέρει να εξαλείψει, έφυγε για να ζήσει απομονωμένο. Γνώριζε, άλλωστε, ότι η ζωή του στο κλουβί θα ήταν στο εξής μια πραγματική κόλαση. Δύο alpha males δύσκολα μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο.

Η απόφαση για τη θανάτωσή του προκάλεσε αντιδράσεις στα social media, με τους περισσότερους σχολιαστές να την καταδικάζουν. Και όχι άδικα καθώς θα περίμενε κανείς ότι οι υπεύθυνοι θα είχαν φροντίσει ώστε να είναι εφικτή μια λιγότερο απάνθρωπη αντιμετώπιση του προβλήματος. Συζητήθηκε ευρέως και αυτό καθ’ αυτό το ζήτημα της ύπαρξης των ζωολογικών κήπων, ενός θεσμού που έχει τις ρίζες του στα θηριοτροφεία των εκκεντρικών βασιλιάδων και ευγενών του πολύ μακρινού παρελθόντος και πήρε τη μορφή που έχει σήμερα στα χρόνια της αποικιοκρατίας -σε μια εποχή, δηλαδή, που ο δυτικός κόσμος θεωρούσε ηθικό να υπάρχουν παράλληλα και ανθρωπολογικοί κήποι, με εκθέματα ανθρώπους από «άγριες» και «ημιάγριες» φυλές. Ίσως λοιπόν ήρθε η εποχή να αναρωτηθούμε σοβαρά τόσο για τη χρησιμότητα και την ηθική βάση που έχει ένας τέτοιος θεσμός, όσο και για την στάση μας ως είδος απέναντι στους συγκατοίκους μας σε αυτόν τον άμοιρο πλανήτη που τόσο πληγώνουμε καθημερινά με την απερισκεψία και την αλαζονεία μας.

Το έτερο ανάλογου ενδιαφέροντος γεγονός ήταν το ξύλο που έπεσε ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες της τραπ και τους μπράβους τους στα μουσικά βραβεία MAD. Πολλά ειπώθηκαν και για αυτό -περισσότερα, ίσως, από όσα κανονικά του αναλογούσαν. Κάποιοι επικεντρώθηκαν στα διδάγματα που παίρνουν οι έφηβοι θαυμαστές από μια τέτοια συμπεριφορά, άλλοι στους συνήθως μισογυνικούς στίχους των  τραγουδιών… Το μόνο βέβαιο, πάντως, είναι πως όσα έγιναν  θα μπορούσαν να αποτελέσουν το θέμα κάποιου ντοκιμαντέρ φυσικής ιστορίας του BBC. Εύκολα μπορεί κανείς φανταστεί τα διάφορα  βιντεάκια από την εκδήλωση επενδυμένα με τη φωνή του Ντέιβιντ Ατένμπορο: «Το ένα αρσενικό πλησιάζει απειλητικά. Η στάση του σώματός του δηλώνει ξεκάθαρα τη  θέλησή του να διεκδικήσει την εξουσία: Εγώ θα γίνω αρχηγός της αγέλης, είναι σαν να λέει στον ανταγωνιστή του. Εκείνος αντιδρά βίαια. Οι υποστηρικτές των δύο μπαίνουν στη μάχη. Θαρρείς ότι μπορείς να μυρίσεις την τεστοστερόνη στον αέρα. Ένας λευκοντυμένος χιμπατζής καραδοκεί ανεβασμένος σε ένα ψηλό σημείο. Χτυπά ύπουλα το ένα κυρίαρχο αρσενικό και το σκάει με γοργές κινήσεις. Τα άμαχα μέλη της αγέλης παρακολουθούν με ενδιαφέρον, τραβώντας βιντεάκια με τα κινητά τους. Αργότερα θα τα ανεβάσουν στο διαδίκτυο ώστε να τα δουν όσα περισσότερα μέλη γίνεται. Ήταν μία ακόμη μέρα στον κόσμο αυτών των εκπληκτικών θηλαστικών που ονομάζονται άνθρωποι».