Γιατί είναι σεξισμός η κριτική στο ντύσιμο μιας γυναίκας;

H τύχη με φύλαξε και δεν έκανα κανένα αστείο για τη συντρόφισσα Αχτσιόγλου και την εμφάνισή της στην ανακοίνωση που έγινε βάιραλ για λόγους που άσχετους με το περιεχόμενό της (πράγμα πολύ βολικό για την ίδια). Αν το είχα κάνει θα ήμουν ένας κατάπτυστος και ελεεινός σεξιστής καθώς υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία είναι απολύτως υπεράνω σχολιασμού και αστείων αναλόγως με την ομάδα στην οποία ανήκεις: οι παντούφλες του Αγίου Παΐσιου, ο προφήτης που δεν γράφω το όνομά του γιατί ποτέ δεν ξέρεις και οι ενδυματολογικές επιλογές των γυναικών πολιτικών της Αριστεράς. Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις για το ντύσιμο, το κούρεμα, τη στάση, την ομιλία της Μενδώνη, μπορείς να κοροιδεύεις όσο θέλεις τη «συντηρητική» εμφάνιση της «θείτσας» Κεραμέως, αλλά προς θεού μην τολμήσεις και πεις κάτι για τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να εμφανιστεί μια συντρόφισσα όπως π.χ. η συντρόφισσα Αχτσιόγλου.

Για τους άντρες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν ο σύντροφος Τσακαλώτος εμφανιστεί σε κάποια ανακοίνωση με φανελάκι Ατθίς, αξούριστος και με κύκλους κάτω από τα μάτια σαν να ήρθε κατευθείαν από το Tomorrowland, μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε και να γελάσουμε όσο θέλουμε. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για έναν άντρα βαψομαλλιά, για έναν άντρα που το κορμί του ξεχειλίζει μέσα από τα υπερβολικά στενά ρούχα ή για εναν άντρα που ντύνεται όπως ο Φλωρινιώτης στη σκηνή. Οι άντρες είναι όλοι γουρούνια και οποιοδήποτε αστείο σε βάρος των ενδυματολογικών επιλογών ενός άντρα είναι απολύτως δικαιολογημένο. Αντιθέτως οι γυναίκες (και ειδικά οι γυναίκες που κάνουν καριέρα στην Αριστερά) είναι το άλλο μισό του ουρανού και ακόμα κι αν μια γυναίκα εμφανιστεί φορώντας μια προβιά πολικής αρκούδας στο σώμα και μια βαλσαμωμένη πάπια στο κεφάλι, ακόμα κι αν οι πλαστικές την έχουν κάνει να μοιάζει σε αυτό το ον με το οποίο μοιάζουν όλοι οι άνθρωποι που έχουν πλακωθεί στις πλαστικές (αυτό το κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο και σαύρα που έχει πέσει με φόρα στο παρμπρίζ), ακόμα κι αν κάνει κάτι που αν το έκανε άντρας θα έτρωγε την καζούρα του αιώνα, είναι απολύτως απαγορευμένο να τη σχολιάσεις και εγκληματικό να γελάσεις μαζί της.

Παρόλα αυτά ομως, παρότι αναγνωρίζω ότι δεν πρέπει να σχολιάζουμε τις επιλογές γυναικών που κάνουν καριέρα στην Αριστερά, εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω γιατί η κριτική στον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να εμφανιστεί η συντρόφισσα Αχτσιόγλου συνιστά σεξισμό. Δεν λέω ότι δεν υπήρξαν πολλά σεξιστικά ή και χυδαία σχόλια συμπολιτών που μπήκαν στον κόπο να αποσπάσουν την προσοχή μας από το περιεχόμενο των δηλώσεών της, λεω ότι δεν μπορεί κάθε κριτική και κάθε αστείο για κάθε ενδυματολογική επιλογή μιας γυναίκας να θεωρείται σεξισμός. Αν μια γυναίκα πάει σε μια κηδεία με στολή ψαροτουφεκά δεν είναι σεξιστικό να αναρωτηθούμε «πού πάει έτσι ντυμένη;». Το ίδιο άλλωστε θα λέγαμε και για έναν άντρα. Αν μια γυναίκα εμφανιστεί στο γάμο της με μια λερωμένη φόρμα γυμναστικής δεν είναι σεξισμός να το σχολιάσουμε; Το ίδιο άλλωστε θα κάναμε και για έναν άντρα. Αν μια γυναίκα πολιτικός αποφασίσει να κάνει δηλώσεις σα να έχουν περάσει μόλις 15 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που την ξύπνησε το ξυπνητήρι στις 6.00 το πρωί, δεν είναι σεξιστικό να το σχολιάσουμε και να γελάσουμε με αυτό. Το ίδιο άλλωστε θα κάναμε και για έναν άντρα. Σεξιστές θα ήμασταν μόνο στην περίπτωση που στις αντίστοιχες περιπτώσεις που πρωταγωνιστής θα ήταν άντρας δεν λέγαμε τίποτα.   

Για να μην παρεξηγηθώ από τους πονηρούς που μπορεί να διαβάζουν, φυσικά και στην κοινωνία μας είναι διάχυτος ο σεξισμός. Από τους κάμεραμεν στο γήπεδο που ψάχνουν να βρουν γυναίκες θεατές για να πει ο σεξιστής εκφωνητής τη φρικτή φράση «και να κάποιες ωραίες παρουσίες» μέχρι την ευρέως διαδεδομένη βλακώδη άποψη ότι μια γυναίκα που έχει πετύχει είναι πολύ πιθανόν να το έχει καταφέρει με πλάγιους τρόπους, ο σεξισμός είναι εδώ και είναι πολύ ενοχλητικός. Μόνο που σεξισμός είναι και η επιβολή δυο μέτρων και δυο σταθμών στην κριτική ή την πλάκα ανάλογα με το φύλο.  

Επίσης, καθόλου δεν μου αρέσει να κρίνουμε ή να κοροϊδεύουμε τους ανθρώπους για τη φυσική τους εμφάνιση. Δηλαδή για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά για τα οποία δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Πώς να κρίνεις κάποιον για κάτι που δεν φταίει ή δεν μπορεί να αλλάξει; Αλλά είμαι απολύτως βέβαιος πως έχουμε κάθε δικαίωμα να κρίνουμε τις επιλογές που κάνουν οι άνθρωποι όταν μας απευθύνονται. Κυρίως επειδή σ’ αυτές τις περιστάσεις οι επιλογές τους δείχνουν συγκεριμένη στάση. Θα κρίνουμε έναν βουλευτή που θα σκάσει στη βουλή με βερμούδα και σαγιονάρα επειδή η επιλογή του δείχνει την αντίληψη που έχει για τη Βουλή. Θα γελάσουμε με κάποιον που μας συστήνεται ως 40χρονος ενώ φανερά είναι λίγο πριν τα 70 γιατί η επιλογή του να μας πει ψέματα δείχνει πόσο μας υποτιμά. Θα κρίνουμε έναν πολιτικό που θα κάνει μια επίσημη ανακοίνωση αγουροξυπνημένος, αξούριστος και με το φανελάκι γιατί η επιλογή του δείχνει πόσο σέβεται τη δουλειά του και αυτούς στους οποίους απεθύνεται.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι μπορεί πολλούς να μην τους συμφέρει, αλλά αυτός που μιλάει δημοσίως κρίνεται και από τον τρόπο που επιλέγει να συστηθεί με το ντύσιμό του. Φυσικά μπορεί να φοράει ό,τι θέλει αλλά φυσικά και εμείς θα τον κρίνουμε. Είτε είναι γυναίκα είτε είναι άντρας. Καταλαβαίνω την ανάγκη που έχουν πολλά δημόσια πρόσωπα για θυματοποίηση (ειδικότερα οι πολιτικοί που έχουν και το κίνητρο της απόσπασης της προσοχής από τα συχνά κενά περιεχομένου λόγια τους), αλλά είναι τουλάχιστον προσβλητικό για τα πραγματικά θύματα του σεξισμού και των διακρίσεων και εντελώς σεξιστικό να απαγορεύουμε κάθε κριτική που ανενόχλητοι θα κάναμε σε έναν άντρα να γίνεται και σε μια γυναίκα. Και μπράβο της.