«Eπίσημοι», αυτή η μάστιγα...

Οι επίσημοι προσκεκλημένοι βρίσκονται πάνω στην ειδικά διαμορφωμένη εξέδρα την ώρα του αγιασμού…. Και ο πρόεδρος της Παραολυμπιακής Επιτροπής, Γιώργος Καπελλάκης, στέκεται μόνος του κάτω από την εξέδρα με το αναπηρικό του αμαξίδιο!

Εικόνα υψηλού συμβολισμού μιας τιμοκρατικής κοινωνίας που θα μπορούσε να κοσμεί διαχρονικά την πινακοθήκη της υποκριτικής Ελλάδας. Και ταυτόχρονα, να βασανίζει τις συνειδήσεις όλων μας. Που επιδεικνύουμε τεράστια ανοχή στον φαρισαϊσμό και στα αναχρονιστικά συμπλέγματα βυζαντινισμού που μας κατατρύχουν.

Είναι μάστιγα οι απανταχού «επίσημοι». Σε εκκλησίες, σε πλατείες, σε αμφιθέατρα, σε εκδηλώσεις. Κάποιες φορές, ως πρωταγωνιστές μιας φαιδρής παρωδίας που θυμίζει τον Μαζεστίξ πάνω στην ασπίδα. Να περιφέρεται με έπαρση στο γαλατικό χωριό…

Κι όμως, η «κοινωνική» αυτή «καταξίωση», είναι που στέλνει εκπροσώπους στη Βουλή, που συντηρεί την επιρροή της Εκκλησίας και που αναδεικνύει νέα πρότυπα εξουσίας.

Στην ντροπιαστική περίπτωση της Κρήτης, όλοι όσοι βρίσκονται στην εξέδρα, είναι τόσο πολύ απορροφημένοι στην «εκπροσώπηση» που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Είναι τέτοια η αυτοπεποίθηση της κυριαρχίας τους που αδιαφορούν παντελώς για τον  πραγματικό πρωταγωνιστή, τον Γιώργο Καπελλάκη. Τον άνθρωπο που κέρδιζε μετάλλια με απίστευτες υπερβάσεις. Και το πρόσωπο που εκείνοι την ώρα χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο για να προβάλλουν τη ματαιοδοξία τους…

Σκέπτομαι τις εκατοντάδες ανθρώπων που δουλεύουν σκληρά για να λειτουργήσει το κράτος (γενικούς γραμματείς, προέδρους φορέων, διοικητές οργανισμών, τεχνοκράτες και επιστήμονες υπηρεσιών). Πρόσωπα που δεν τα γνωρίζει σχεδόν κανείς. Που δεν έχουν χρόνο να γίνουν «επίσημοι». Που δεν θα μπουν σε ψηφοδέλτια κομμάτων γιατί δεν είναι «αναγνωρίσιμοι». Που δεν θα αυξηθεί ποτέ ο μισθός τους. Την ίδια ώρα, που άλλοι «επίσημοι» φιγουράρουν ως φαβορί για την επόμενη Βουλή, εν μέσω ιερωμένων, εκδηλώσεων και τηλεοπτικών εκπομπών….

Όπως βλέπω πάντα με αγανάκτηση τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους διευθυντές των σχολείων να μην τολμούν να αρθρώσουν λέξη μπροστά στην «λαμπρότητα» του πρωταγωνιστή ιερέα ή του αντιδημάρχου την ημέρα του αγιασμού!

Τι συμβαίνει; Τι είναι αυτό που δεν αλλάζει με τα προσχήματα; Ως κοινωνία έχουμε μία τεράστια βιομηχανία κοινωνικής καταξίωσης όπου η θρησκεία, η πολιτική και το χρήμα αποτελούν οικοσυστήματα εκτροφής των πιο ταπεινών μας ενστίκτων. Εκτροφεία υποκρισίας όπου συνθλίβονται η πραγματική πίστη, η αληθινή διάθεση για πολιτική προσφορά και η αναπτυξιακή λογική του πλούτου.

Συνεχίζουμε να βιώνουμε ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης. Αρκεί μόνο να κατοχυρώνουμε αναφορές «επί της αρχής», σχέδια επί χάρτου, να προβάλουμε με στόμφο ηθικολογίες και να αγνοούμε επιδεικτικά  το αποτέλεσμα. Να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, να εκφωνούμε σπαραξικάρδια λόγια για τους συμπολίτες μας με αναπηρία αλλά την ίδια στιγμή να αδιαφορούμε για την ύπαρξή τους.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο κοινωνικό ή πολιτικό (εκλογικό σύστημα που στέλνει τους υποψηφίους σε τηλεοπτικές εκπομπές και εκκλησίες). Είναι κυρίως πολιτισμικό. Είναι μία κουλτούρα αναγνώρισης προσώπων και όχι δράσεων. Ανατολίτικη, οθωμανική, βυζαντινή, φεουδαρχική, κατάλοιπη πρωτόγονων πατερναλιστικών κοινωνιών όπου η σχέση εξουσίας και υποταγής κυριαρχεί στη δημόσια σφαίρα.

Και, ας μην κρυβόμαστε, το πρόβλημα ίσως είναι και διανοητικό, ενσυναίσθησης και στοιχειώδους αντίληψης. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην βλέπεις δίπλα σου έναν άνθρωπο με αναπηρικό αμαξίδιο! Πόσο πια μεθυσμένος είσαι απ’ τον ναρκισσισμό σου που δεν έχεις επαφή με το ποιος βρίσκεται κάτω από την εξέδρα;