Αλλά το Κέντρο ποτέ δεν πεθαίνει;

Ο αριθμός δεν συνηθισμένος – δεν είναι καν στρογγυλός. Είναι όμως από αυτόν που θα κριθεί η επόμενη μέρα στη Γαλλία: Εάν στο δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών ο Εμανουέλ Μακρόν καταφέρει να συγκεντρώσει 289 έδρες από τις 577 της Εθνοσυνεύλευσης, τότε θα έχει εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει πως ο συσχετισμός των δυνάμεων στην Ευρώπη δεν θα αλλάξει: Το Κέντρο θα έχει αντέξει για ακόμη μία φορά.

Θα τα καταφέρει;  

Ας δούμε λίγο την εικόνα του πρώτου γύρου. Αυτή ήταν η χειρότερη εκλογική επίδοση που έχει πετύχει ποτέ γάλλος πρόεδρος από τότε που διεξάγονται βουλευτικές εκλογές αμέσως μετά τις προεδρικές. Κι αυτή δεν είναι η μοναδική σκιά. Η Monde παρατηρούσε στο κύριο άρθρο της πως στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών αναδύθηκε μία και μόνο πλειοψηφία και αυτή δεν είναι παρά η αποχή. Αυτή είναι, σημείωνε, η μόλις δεύτερη φορά στην ιστορία της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας όπου ο αριθμός εκείνων που δεν ψήφισαν ξεπέρασε τον αριθμό εκείνων που ψήφισαν: 52,48% τώρα από 51,30% το 2017. Κι έπειτα, το «Μαζί», η προεδρική συμπαράταξη του Μακρόν, επικράτησε με μια διαφορά μόλις 0,1% της αριστερής συμμαχίας Nupes, της οποίας ηγείται ο Ζαν Λικ Μελανσόν. Και μπορεί η Μαρίν Λε Πεν να μην εξασφάλισε τις 60 έδρες που ονειρευόταν, κατάφερε όμως με τις 20-45 έδρες που θα αποσπάσει σύμφωνα με τις εκτιμήσεις να συγκροτήσει για πρώτη φορά κοινοβουλευτική ομάδα.

Εντάξει με την Λε Πεν που είναι ακροδεξιά. Αλλά με τον Μελανσόν τι πρόβλημα υπάρχει;

Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Εάν ρωτήσετε εμβληματικές φυσιογνωμίες της ερωπαϊκής Αριστεράς και της Οικολογίας, όπως είναι ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, θα σας πουν πως ο Μελανσόν είναι ένας κλασικός λαϊκιστής αλλά και ένας αντιευρωπαϊστής που κλείνει το μάτι στη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι χαιρέτησε την εκλογική του επίδοση ως νίκη της Αριστεράς.  «Η δυναμική του NUPES», λέει η ανακοίνωση του κόμματος, στέλνει ένα «ισχυρό μήνυμα» σε όλη την Ευρώπη για την «ανάγκη σύμπραξης των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων», με στόχο την ήττα «νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς».

Κι εγώ ποιον να πιστέψω από τους δυο;  

Αξίζει να δώσει κανείς λίγη βάση στον «κόκκινο Ντάνι» που φαίνεται να ξέρει τι λέει. Τσίπρας και Μελανσόν είχαν συγκρουστεί μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο Μελανσόν, σαν άλλος Παναγιώτης Λαφαζάνης, είχε επιτεθεί με σφοδρότητα στον τότε έλληνα πρωθυπουργό υποστηρίζοντας πως προδίδει τον λαό του και ξεπουλά τη χώρα του. «Είναι μία από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής» είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Ο Αλέξης Τσίπρας πάλι δήλωνε βέβαιος πως «ο Μελανσόν δεν θέλει να κυβερνήσει» και πως «σε περίπτωση νίκης δεν θα ξέρει τι να την κάνει».

Υπάρχει τώρα περίπτωση να κυβερνήσει;

Βουλευτής δεν εξελέγη, δεν έθεσε καν υποψηφιότητα. Είναι όμως ένα από τρία σενάρια του β’ γύρου. Αλλά είναι και το πιο χλωμό. Εάν ο Μακρόν δεν πετύχει τον μαγικό αριθμό των 289, είναι βέβαιο θα αναζητήσει τη συμμαχία της Κεντροδεξιάς των Ρεπουμπλικανών παρά κάποιου η προεκλογική εκστρατεία του οποίου βασίστηκε σε σφοδρές επιθέσεις εναντίον του. Πόσο σφοδρές; Θυμηθείτε τι έλεγε για τον Αλέξη Τσίπρα…

Είχαμε όμως εκλογές και στην Ιταλία…

Ναι, και σύμφωνα με τα αποτελέσματα, οι υποψήφιοι του Δημοκρατικού Κόμματος απέσπασαν τις περισσότερες ψήφους στους δήμους με περισσότερους από 15.000 κατοίκους – 17,2% έναντι 10,3% των ακροδεξιών Αδελφών της Ιταλίας, 6,7% της Λέγκας του Βορρά και 4,6% της Φόρτσα Ιτάλια. Με δεδομένο πως το Δημοκρατικό Κόμμα κυβερνά τα τελευταία πέντε χρόνια, η επίδοση θεωρείται καλή. Το Κέντρο, με άλλα λόγια, αντέχει και στην Ιταλία έχοντας στο μεταξύ κερδίσει ή παρασύρει σε πιο κεντρώες θέσεις πρώτα του αντισυστημικούς λαϊκιστές του Μπέπε Γκρίλο και έπειτα τους ακροδεξιούς λαϊκιστές του Ματέο Σαλβίνι. Επόμενος στόχος είναι τα Αδέλφια της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι – είναι αυτή τώρα που συγκεντρώνει την ψήφο της δυσαρέσκειας.

Και στην υπόλοιπη Ευρώπη;

Σε όλες τις μεγάλες χώρες κυβερνά το Κέντρο με τη μία ή την άλλη μορφή. Στην Πορτογαλία ο Αντόνιο Κόστα πέτυχε την απόλυτη πλειοψηφία στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου και σε βάρος μάλιστα της λαϊκιστικής Αριστεράς που τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους επειδή προκάλεσε εκλογές. Στην Ισπανία ο Πέδρο Σάντσεθ κυβερνά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα από τον Ιούνιο του ’18. Στη Γερμανία οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι σηματοδοτούν την μετά – Μέρκελ εποχή.

Να κοιμάται ήσυχος κανείς λοιπόν;

Κάθε άλλο. Αρκεί να λάβει υπόψη του κανείς το γεγονός πως οι εκλογικές μάχες κάποτε δίνονταν ανάμεσα σε δυο παραδοσιακούς μονομάχους που κινούνταν πέριξ του Κέντρου, την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά. Σήμερα παντού τα άκρα ενισχύονται -μέχρι και η Ισπανία ξέχασε τον Φράνκο και απέκτησε Ακρα Δεξιά, το ίδιο συνέβη συνέβη και στην Πορτογαλία. Το Κέντρο μπορεί να αντέχει αλλά το φάντασμα του λαϊκισμού κάθε άλλο παρά κοιμάται.

Και στην Ελλάδα;

Εδώ, έχουν φουντώσει τα σενάρια για πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο.  Οι λαϊκιστές, από τον Βαρουφάκη ως τον Βελόπουλο, έχουν το μερίδιό τους στην εκλογική πίτα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν όμως πως η μάχη θα παιχτεί στον χώρο του Κέντρου. Τον χώρο αυτόν διεκδικούν και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα αλλά και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη. Κυρίαρχος, τουλάχιστον έως σήμερα, εμφανίζεται ο Μητσοτάκης. Και το ερώτημα είναι εάν ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να ρεφάρει υποκύπτοντας στις σειρήνες του λαϊκισμού – μήπως τον συγχωρέσει και ο Μελανσόν...