Οι Ουκρανοί έχουν αναλάβει να τελειώσουν αυτό που άρχισε ο Πούτιν, και υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το πετύχουν: να διώξουν τους Ρώσους.
Με αφορμή την επίσκεψη-αστραπή του Ζελένσκι στους μαχητές στο Ντονμπάς, διάβασα κάπου: «Respect. Zelenskyy is a badass. #Slava Ukraini!» Νομίζω πως εδώ κρύβεται όλη η αλήθεια για την απροθυμία της Δύσης. Όχι την απροθυμία μας συνολικά, καθώς όλο και κάτι κάνουμε. Αλλά την απροθυμία που καθυστερεί την προέλαση, και την τελική νίκη: την απροθυμία της Δύσης να σταθεί ακόμη πιο δυναμικά, άνευ ορίων, στο πλευρό της Ουκρανίας.
Νιώθουμε πως, κατά βάθος, αυτή η «μαγκιά» των Ουκρανών, μια μαγκιά που ξεχειλίζει από τον Πρόεδρό τους μέχρι τον τελευταίο άμαχο που φτιάχνει ζυμαρικά για τους στρατιώτες του μετώπου, μας στοιχίζει πολύ. Μας στοιχίζει ακόμη περισσότερο από την ακριβότερη βενζίνη και το καπέλο στο ρεύμα. Είναι άλλο να στέλνεις όπλα και πυρομαχικά σε έναν λαό που πολεμάει, που μάχεται, που χάνει και ανακαταλαμβάνει εδάφη, που χάνει και απελευθερώνει χωριά, που πεθαίνει και σκοτώνει, που παίρνει τρόπαια και χαϊδολογάει γατιά μέσα στα χαρακώματα — και άλλο να ΕΙΣΑΙ αυτός ο λαός. Σε κάνει, όλο αυτό, να αισθάνεσαι μειονεκτικά, και να ζηλεύεις. Να σκας.
Από την αρχαία Αθήνα μέχρι τους σύγχρονους καιρούς, η Ευρώπη αγοράζει την ευημερία της, τις τέχνες της, τις ανακαλύψεις της, το Δίκαιο και τους νόμους της, τα ταξίδια και τις διακοπές της, τα αλέτρια και τα iPad της, τα πανεπιστήμια και τα καφέ της, την ελευθερία της και την ελευθερία να αμφισβητείται από τους πολίτες της, με αίμα. Καμία πρωτοτυπία εδώ — η ισχύς των όπλων είναι η μητέρα του πλούτου και του πολιτισμού όλων των εθνών, όλων των ανθρώπων που πάτησαν το πόδι τους στον πλανήτη, δεν υπήρξε κάποια εξαίρεση ποτέ σ’ αυτό, δεν υπήρξε κάποιου είδους ανωμαλία—, αλλά, με έναν παράδοξο τρόπο, τείνουμε να το ξεχνάμε, ιδίως όταν τα πιο δυνατά μας όπλα είναι το χρήμα, κάτι εν πολλοίς άπιαστο και αόρατο,κ αι τα οπλοστάσια — και όχι οι λόγχες και οι προελάσεις.
Και οι Ουκρανοί μάς το θύμισαν αυτό, και μας το υπενθυμίζουν καθημερινά.
Αρχίζω να έχω την υποψία πως μας λείπει ένας πόλεμος, όπως σε κάποια έφηβα αγοράκια λείπει ένας καβγάς ή η μπάλα. (Για την ακρίβεια: στους ΑΝΤΡΕΣ Ευρωπαίους ηγέτες, καθώς οι γυναίκες ηγέτιδες της Ευρώπης είναι πολύ πιο ξεκάθαρες εδώ. Αν είχαμε πέντ’-έξι ακόμη σαν τη Σουηδή και τη Φινλανδή πρωθυπουργό, θα ’χαμε ξεμπερδέψει με τους κακομούτσουνους εδώ και κάμποσες εβδομάδες). Εύχομαι να μην τον προσκαλέσουμε. Γιατί; Γιατί τα κορόιδα οι Ουκρανοί θυσιάζουν τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ νιάτα για πάρτη μας. Πολεμούν εκείνοι για λογαριασμό μας. Σκοτώνονται, ακρωτηριάζονται, εξανδραποδίζονται, φτωχαίνουν, πεινάνε, κρυώνουν, τρομάζουν, πονούν, βλέπουν εφιάλτες, σταματούν να παράγουν, σταματούν να δουλεύουν, να διαβάζουν και να γράφουν βιβλία, να κάνουν ταινίες, να παίζουν μουσική, να χαζολογούν, να τεμπελιάζουν, να μεθούν και να ονειρεύονται ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Έβαλαν το στήθος τους στα χιλιόμετρα των ευρωπαϊκών συνόρων, και σηκώνοντας το δάχτυλο στον εισβολέα τού είπαν, «No pasarán».
Μην είμαστε χαζοί. Ας τους δώσουμε αυτά τα λίγα που χρειάζονται —τα άχρηστα σε εμάς όπλα, που σαπίζουν στις αποθήκες μας— για να συνεχίσουν να το κάνουν, μέχρι την τελική νίκη. Μέχρι να διώξουν τον τύραννο. Μέχρι να εξευτελίσουν τελείως αυτόν που πρέπει να εξευτελιστεί.
Μια προσπάθεια να σκιαγραφηθεί η εικόνα της πλέον εύλογης και πιθανής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, στην υποθετική περίπτωση κοινής ελληνο-τουρκικής προσφυγής σε αυτό
Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν οι εποχιακοί πυροσβέστες που μπουκάραν στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας πάρουν μέρος στον επόμενο διαγωνισμό για τις προσλήψεις εποχιακών, προσληφθούν ή μονιμοποιηθούν
