Κινδυνεύει το #MeToo από τον Τζόνι Ντεπ; Ματ και Βιβλιοθήκη, 100 μέρες πολέμου

1)  Η viral είδηση της εβδομάδας

Ανακοινώθηκε στη δίκη Τζόνι Ντεπ - Άμπερ Χερντ η απόφαση του δικαστηρίου. Ειδικότερα, η 7μελής επιτροπή των ενόρκων έδωσε την ετυμηγορία της στην πολυκρότη υπόθεση ανάμεσα στον Τζόνι Ντεπ και την πρώην σύζυγο του, Άμπερ Χερντ.

Η απόφαση των ενόρκων ήταν ομόφωνη. Το δικαστήριο ανακοίνωσε ότι ο Τζόνι Ντεπ κέρδισε στην υπόθεση για συκοφαντική δυσφήμιση.

Κάποιοι είπαν στα timeline μας, αλλά γράφτηκε και σε άρθρα στα διεθνή μέσα, ότι η απόφαση αυτή θα εμποδίσει πολλά άτομα που έχουν δεχτεί κακοποίηση να μιλήσουν για τα βιώματά τους και να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους. Και ότι ακυρώνει το κίνημα του #ΜeToo. 

Η μία περίπτωση είναι να πιστεύουμε ότι είναι η απόφαση άδικη. Αλλά γιατί; Ήμασταν εκεί; Ξέρουμε κάτι περισσότερο που δεν κατατέθηκε κατά την ακοραματική διαδικασία, ήταν προκατειλημμένοι οι ένορκοι; Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε, ως κοινωνία, ότι δεν εμπιστευόμαστε τη δικαιοσύνη. Η άλλη περίπτωση είναι, όταν αθωώνεται κάποιος σε μια απόφαση που δεν βολεύει την αφήγησή μας, υποστηρίζουμε ότι αυτός που κέρδισε, ο Τζόνι Τζεπ εν προκειμένω, κέρδισε επειδή είχε εκτόπισμα, δύναμη, πλούτη, επιρροή.

Να θυμήσουμε λίγο από πού ξεκίνησε η όλη η ιστορία:

Μετά το διαζύγιο που της απέφερε 7 εκατ. δολάρια η Άμπερ Χερντ απέσυρε τις κατηγορίες για ενδοοικογενειακή βία κατά του Τζόνι Ντεπ για να επανέλθει σε άρθρο της στην Washington Post, το 2018, δηλώνοντας θύμα βίας, ζωγραφίζοντάς τον χωρίς να τον κατονομάζει. Κάτι που του στοίχισε επαγγελματικά και αμαύρωσε την καριέρα και τη φήμη του, για αυτό και τη μήνυσε. Οι ένορκοι αποφάσισαν ότι η πρώην σύζυγος του Αμερικανού ηθοποιού είναι ένοχη για συκοφαντική δυσφήμιση με το άρθρο που έγραψε στο οποίο ισχυριζόταν ψευδώς ότι είναι «θύμα ενδοοικογενειακής βίας».

Το επίμαχο άρθρο κρίθηκε «ψευδές». Αυτή ήταν η απόφαση. Που δεν αναιρεί ότι η σχέση των δύο πρώην συζύγων ήταν κακοποιητική και βαθιά τοξική και από τις δύο πλευρές.

To να θεωρούμε το #ΜeToo ένα σπουδαίο κίνημα που έδωσε τη δυνατότητα σε πολλές γυναίκες να βγουν και να μιλήσουν, να καταγγείλλουν περιστατικά κακοποίησης, σεξουαλικής παρενόχλησης, βιασμών, εκμετάλλευσης από κακοποιητές-άνδρες, δεν μας εμποδίζει το να υπερασπιζόμαστε το τεκμήριο αθωότητας κάποιου που κατηγορείται για κακοποιητική συμπεριφορά.

Μας άρεσε αυτή η ανάρτηση:

Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις εκμετάλλευσης του #ΜeToo που οι καταγγέλλουσες αποδεικνύονται συκοφάντριες. Το αν είναι ένοχος κάποιος για οποιοδήποτε έγκλημα δεν κρίνεται στα social media αλλά στο δικαστήριο.

Όταν μια ολόκληρη κοινωνία εξεγείρεται για έναν βιασμό που αποδεικνύεται ψεύτικος, αυτό λειτουργεί εις βάρος όχι μόνο των συκοφαντημένων ανδρών αλλά και των γυναικών που καθημερινά υφίστανται κακοποητικές συμπεριφορές και έχουν πραγματική ανάγκη να ακουστούν.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν η υπόθεση του υποτιθέμενου βιασμού της Γεωργίας Μπίκα που αποδείχθηκε κατασκευασμένη. Θυμάμαι μετά τη δημοσιοποίηση της ιστορίας και αργότερα όσο γινόταν το δικαστήριο ήταν τέτοιο το κλίμα που «απαγορευόταν» να πει κανείς κάτι διαφορετικό. Και κανείς δεν ανεχόταν αμφιβολίες γιατί οι γυναίκες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ βγαίνουν να μιλήσουν και επιπλέον οι κατηγορούμενοι ήταν ΠΛΟΥΣΙΟΙ εκμεταλλευτές. Δηλαδή ήταν μία αφήγηση που εθυπηρετούσε άλλες κυρίαρχες αφηγήσεις, και βέβαια την πραγματική αγωνία των γυναικών να ακουστούν. Γιατί πάρα πολλές γυναίκες έχουν υπάρξει θύματα της τοξικής αρρενωπότητας και της πατριαρχίας. Όμως...

Τελικά ο εισαγγελικό πόρισμα κατέληξε ότι επρόκειτο για μια πλασματική ιστορία που ύφανε η 24χρονη και η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν υπήρξε βιασμός, ούτε προκύπτει η παρουσία άλλων ατόμων στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

---

2) Αυτή η είδηση πέρασε στα ψιλά. O Ιούνιος είναι ο μήνας του Pride. Το νεκρό σώμα μίας τρανς γυναίκα έμεινε στα αζήτητα. Πόσο τραγικό.

Δυστυχώς. Ξέρετε σε αυτή τη χώρα σε εχθρεύονται για το πώς αποφάσισες να ζήσεις ακόμα και μετά τον θάνατό σου. Σοκαριστικό ε;
Κι εκεί αγαπητοί μου, αρχίζει μία σπουδαία αλυσίδα. Οι κυρίες Ελευθερία Κουφοπούλου και Βανέσσα Βενέτη (την οποία ευχαριστώ και προσωπικά γιατί από την Παρασκευή ήταν η πηγή ενημέρωσής μου) γνωστοποιούν την ιστορία στα social media, η κινητοποίηση του κόσμου είναι τεράστια, βάζουν πλάτη βοηθώντας σημαντικά το σπουδαίο "Thessaloniki Pride", η "Θετική Φωνή" της Θεσσαλονίκης που ξέρει όσο λίγοι τί σημαίνει αλληλεγγύη, ο καλός δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Τσακίρης, συλλογικότητες και άλλοι τόσοι και τόσοι απλοί άνθρωποι. Το κύμα γιγαντώνεται και φτάνει στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, που δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή και με προσωπική του παρέμβαση (και μπράβο του) βοηθάει σημαντικά να λυθούν όλα τα διαδικαστικά - γραφειοκρατικά της υπόθεσης που κρατούσαν τη Μελίνα τόσο καιρό σε ένα ψυγείο, με δεκάδες αναπάντητες κλήσεις στον περίγυρό της.
Θέλω, λοιπόν, να σας ενημερώσω ότι εδώ και λίγη ώρα, ύστερα από πρωινή συνεννόησή μας με τον κύριο Ζέρβα, ο Βασίλης και ο Φάνης Μπαμπούλας έχουν αναλάβει όλα τα διαδικαστικά της τελετής και αύριο στις 16:30 στον Ιερό Ναό Αναστάσεως του Κυρίου στη Θεσσαλονίκη η Μελίνα θα κηδευτεί με κάθε τιμή, όπως αξίζει σε ΚΑΘΕ άνθρωπο που φεύγει από τη ζωή. Δίπλα σε αυτούς που αποδείχτηκαν οι πραγματικοί συγγενείς της.
 

---

3) Να πάμε στα πανεπιστημιακά: «Παιδί είμαι ρε συ…»

Παιδί είμαι, 20 χρονών και σπουδάζω και μου έριξες κρότου λάμψης στa 2 μέτρα. (αν είχε συμβεί αυτό, λένε οι ειδικοί, δεν θα μπορούσε να κάνει αυτή τη συνέντευξη)

Και εδώ ένα άλλο σκηνικό. Τελικά τα ΜΑΤ επιτέθηκαν αναίτια ή με αιτία;

Εδώ σε αργή κίνηση.  

Και εδώ τα αποτελέσματα.

Αν, όπως φαίνεται, έφαγε μία από τις πέτρες που πέταγαν οι σύντροφοι από τα μετόπισθεν, μας λέει ψέματα.

Συμπέρασμα: Αν θέλεις σώνει και καλά να παρουσιάσεις τεκμήρια για την αστυνομική βία λέγοντας ψέματα, πετυχαίνεις το αντίθετο. Δηλαδή, δημιουργείς αμφιβολίες για την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί περιστατικό αστυνομικής βίας. Κάτι σαν τους κατασκευασμένους βιασμούς.

Στο σημείο αυτό να θυμήσουμε ότι όλο αυτό γίνεται στην προσπάθεια/εναντίωση να χτιστεί μια βιβλιοθήκη στον χώρο που επί 25 χρόνια λειτουργούσε κατάληψη.

Εδώ ο καθηγητής Αν. Λιάκος κάνει μια ανάλυση για το ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα με τα πανεπιστήμια: «Αν δεν μπορούν να το πουλήσουν και να το ιδιωτικοποιήσουν, προσπαθούν να το ελέγξουν και να το καταλάβουν». Τελικά αυτό είναι το πρόβλημα με τα πανεπιστήμια. Προσπαθεί η κυβέρνηση να τα πουλήσει (!)

Είναι πράγματι σουρεαλιστική η φωτογραφία της ανάρτησης. Όμως τα ΜΑΤ βρίσκονται στο πανεπιστήμιο για την άλλη Βιβλιοθήκη, που οι μεν προσπαθούν να φτιάξουν και οι δε να γκρεμίσουν. Οπότε η λεζάντα/τίτλος δεν είναι Βιβλιοθήκη ή ΜΑΤ; αλλά: ΜΑΤ για μια Βιβλιοθήκη.

Οι διαμαρτυρίες για την παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια μεταφέρθηκαν έξω από τη Βουλή σε φοιτητικό συλλαλητήριο.

Εδώ οι συνέπειες. Οποιοσδήποτε ήταν σε ένα αυτοκίνητο κάπου στην πόλη εκείνη την ώρα ξέρει ακριβώς για τι μιλάμε. Θυμάστε έναν νόμο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση ότι δεν θα κλείνουν οι δρόμοι στο κέντρο της πρωτεύουσας από περιορισμένο αριθμό διαδηλωτών; Το έχουμε καταλάβει πολλές φορές αλλά να μία ακόμα: Δεν εφαρμόζεται.

Εντωμεταξύ κανείς από τους «κυρ-Παντελήδες», μια έκφραση επίσης που σχολιάστηκε αυτές τις μέρες στα σόσιαλ, δεν ξέρει γιατί ταλαιπωρείται. Κι αν ήξερε, ο λόγος θα ήταν: Κάποιοι φοιτητές (και όχι φοιτητικό συλλαλητήριο) διαμαρτύρονται για την παρουσία Αστυνομίας στα πανεπιστήμια (και για να χτιστεί μια Βιβλιοθήκη). 

---

4)  Τις προηγούμενες μέρες συζητήθηκαν στα σόσιαλ δύο πρώην πρωθυπουργοί και ένας πρώην συγκυβερνήτης.

Για τον Αλέξη Τσίπρα, μάθαμε τι τον κάνει να μην κοιμάται τα βράδια. Ξαγρυπνάει επειδή ανησυχεί, όπως είπε, γι’ αυτό που «θα παραλάβουμε την επόμενη μέρα» είπε σε συνέντευξή του στην Όλγα Τρέμη. Τι θα μπορούσε να μετράει όμως για τον πάρει ο ύπνος; Μήπως βεβαιότητες; Πολλές βεβαιότητες είχε την εποχή των μνημονίων, μια τέτοια έχει και τώρα με τις εκλογές: «Δεν έχω καμία, μα καμία αμφιβολία πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει» δήλωσε. 

Ενας άλλος πρώην πρωθυπουργός, ο Κώστας Καραμανλής, μίλησε στο Μέγαρο Μουσικής έπειτα από αφωνία επτά ολόκληρων μηνών. Και πριν από αυτό ετών. Όπως πάντα, άγγιξε τις ψυχές των αυτοπροσδιοριζόμενων ως «καραμανλικών», καμία έκπληξη. Αλλά μήπως εκπλήσσεται κανείς για την κατά Βενιζέλο τρίτη συνιστώσα της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου η οποία είχε πολυπληθεί παρουσία στο ακροατήριο (Ραχήλ Μακρή, Νίκος Νικολόπουλος κ.λπ.). Σήμερα, όχι μόνο διακρίνουν ρήγμα Καραμανλή – Μητσοτάκη, αλλά πλειοδοτούν και σε επαίνους.

Κι όμως, ο εικονιζόμενος έχει υπάρξει συγκυβερνήτης και υπουργός Αμυνας μιας χώρας. Δεν λέω σε ποια χώρα για μην αναρωτηθείτε σε τι χώρα ζούσαμε και τρομάξετε.

 

 

---

 

 

5) Οι Ευρωπαίοι βλέπουν πλέον την Τουρκία ως ταραξία στην περιοχής της Αν. Μεσογείου, αλλά και σε σχέση με την αναθεωρητική στάση της στα θέματα του Αιγαίου, ειδικά μετά  τη ρωσική εισβολή η σύγκριση  στο μυαλό τους τουτ Ερντογάν με τον Πούτιν είναι αναπόφευκτη.

Πρώτη φορά τόσο κατηγορηματικές οι δηλώσεις ευρωπαίων και αμερικανών αξιωματούχων απέναντι στην Τουρκία.  Χαρακτηριστική η  έγγραφη απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή της ΝΔ: «Η ΕΕ απαιτεί από την Τουρκία να σεβαστεί την κυριαρχία των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου των κρατών της ΕΕ. Οι πτήσεις τουρκικών αεροσκαφών πάνω από κατοικημένες περιοχές σε ελληνικό έδαφος αποτελούν παραβίαση του διαθνούς δικαίου».

Και επίσης: 

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει άλλη άποψη. Aπό την ίδια συνέντευξη.

και σε τουίτ:

Γιατί να εμπλακεί η Ελλάδα; 

Εντωμεταξύ αυτά τα BMP τεθωρακισμένα που θα δώσει η Ελλάδα στην Ουκρανία και θα αντικαταστήσει με άλλα που θα της δώσει η Γερμανία, είναι πολύ παλιά και προβληματικά. Στο άρθρο της ανάρτησης, αυτοί που ξέρουν, εξηγούν ακριβώς το γιατί. 

Και καλά, είναι χρήσιμα τότε στην Ουκρανία; είναι η ερώτηση. Τα σοβιετικά άρματα είναι φτιαγμένα για να διασχίζουν πεδιάδες και ποτάμια, οι Ουκρανοί θα βρουν τρόπο να τα αξιοποιήσουν, λένε οι ειδικοί.

 

 

 

 

 

---

6) Η Ντόρα Μπακογιάννη σε συνέντευξή της στον Γιώργο Κουβαρά, στην εκπομπή του Στο Κέντρο, στην Ερτ. Μιλάει για την περιπέτειά της με τον καρκίνο, που δεν είναι μόνο δική της.

Ναι, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα...

Με αφορμή αυτή την ανάρτηση είδαμε όλη τη συνέντευξη που έδωσε η Ντόρα Μπακογιάννη στον Γιώργο Κουβαρά:

Ο δημοσιογράφος τη ρωτάει για τις δύο γραμμές στην Ευρώπη σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η μία λέει ότι κάτι πρέπει να πάρει ο Πούτιν για να τελειώσει ο πόλεμος και η άλλη γραμμή ότι για να τελειώσει αυτός ο πόλεμος πρέπει να ηττηθεί ο Πούτιν. Εσείς σε ποια γραμμή είστε;

Κι εκείνη απαντά: Αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει το ταχύτερο δυνατόν, όχι μόνο γιατί σκοτώνονται κάθε μέρα τόσοι άνθρωποι, αλλά και γιατί θα έρθει μία τεράστια επισιτιστική κρίση στις χώρες της Αφρικής. Όμως αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία θα πρέπει να χάσει εδάφη. Ποια χώρα μπορεί να δεχθεί να χάσει εδάφη της; Αν ερχόταν η Τουρκία και εισέβαλλε στη Θράκη, και μας έλεγαν, ε δώστε τη, θα το δεχόμασταν;

Για να έχουμε μία εικόνα, τις τελευταίες μέρες κυκλοφόρησαν στο τάιμ λάιν μας κάποιες εικόνες χάρτες. Που μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα την έκταση των εδαφών τα οποία ζητάμε από την Ουκρανία να εκχωρήσει: 

Για εμάς τους Έλληνες είναι πολύ πιο απλό: τα κατεχόμενα ισούνται σε έκταση με την Ελλάδα (μείον μερικά νησιά, πες τα Επτάνησα).
Γίνεται σχετικά εύκολα κατανοητό ότι δεν είναι δυνατόν να διεξάγει η Ουκρανία πολεμικές επιχειρήσεις μεγάλης διάρκειας για την ανακατάληψη τέτοιου μεγάλου 'εμβαδού'. Ιδιαίτερα όσο βασίζεται σε τρίτες χώρες για οπλισμό και πολεμοφόδια. Η λογική λοιπόν λέει πως, απαξ και επιτευχθούν κάποιοι σημαντικοί στρατηγικοί στόχοι, θα πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος και να καθήσουν οι εμπλεκόμενοι μαζί με διαιτητές κλπ σε τραπέζια με μεγάλους χάρτες.
Και αυτό πρόκειται να γίνει. Εξ άλλου, πρέπει να φάει (σιτάρι και καλαμπόκι) ο Τρίτος κόσμος και, seriously, περιμένουν κι οι Κινέζοι στην ουρά. Τι ποιά ουρά; Της Ταϊβάν.

Υπάρχει κι αυτό:

 

---

7) Είναι τόσες πολλές, τόσες αμέτρητες, οι τραγικές ιστορίες απλών ανθρώπων που έρχονται από την Ουκρανία. Αυτή την ιστορία της μαμάς με τα δύο παιδιά δεν ξεχνιέται.

Την είχαμε δει τότε:

Και εδώ:

Κοίταξε γύρω και είδε την κόρη της. Το παντελόνι της ήταν ματωμένο και κρεμόταν άδειο εκεί που έπρεπε να είναι τα πόδια της. Υπήρχε αίμα παντού.
«Μαμά, πεθαίνω!»
Η Yana έχασε δύο πόδια, το ένα ακριβώς πάνω από τον αστράγαλο και το άλλο λίγο πιο πάνω. Η μάνα έχασε το αριστερό της πόδι κάτω από το γόνατο.
Ο Yarik δεν τραυματίστηκε.
Ο πατέρας των παιδιών πέθανε από καρκίνο πριν από αρκετά χρόνια και ο πατριός του μάχεται στην πρώτη γραμμή.
Ο μικρός φροντίζει τη μαμά και την αδερφή του, τρέχοντας στους διαδρόμους του νοσοκομείου, κουβαλώντας αναπηρικά καροτσάκια και φέρνοντας φαγητό.
«Μερικές φορές νιώθουμε ότι δεν μας έχει συμβεί», λέει η Natasha κλαίγοντας.
«Δεν μπορώ να τη βοηθήσω ως μητέρα, δεν μπορώ να τη σηκώσω ή να τη βοηθήσω να κινηθεί. Μπορώ να τη στηρίξω μόνο με τα λόγια μου».
Η Yana θέλει να σηκωθεί. Της λείπει το σπίτι και οι φίλοι της και ανυπομονεί να πάρει τα προσθετικά μέλη της.
«Πραγματικά, ανυπομονώ να τρέξω ξανά»

Βλέπεις τις φωτογραφίες, και -τι άλλο μπορείς να κάνεις;- πας στις επόμενες. Όμως οι ιστορίες είναι ζωντανών ανθρώπων που συνεχίζουν και θα συνεχίζουν, κι έτσι όταν τους ξανασυναντάς νιώθεις σαν να συναντάς ξανά κάποιους οικείους σου.

Το κοριτσάκι εδώ με τον Πατρόν. Ο Πατρόν είναι εθνικός ήρωας της Ουκρανίας, ο ναρκαλιευτής σκύλος - σύμβολο αντίστασης.

 

---

8) 1η Ιουνίου, στην Ουκρανία, η Ημέρα του Παιδιού.

 

Είναι τόσες οι ιστορίες, είναι τόσο φρικτά τα εγκλήματα πολέμου που δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν τα βλέπουν όλοι. Και εντάξει η κούραση συμπόνιας είναι δεδομένο πως θα έρθει σε ένα πόλεμο που διαρκεί πολύ, αλλά...

Και επίσης:

Αφήνουμε κι αυτό εδώ:

 

---

9) 100 μέρες πολέμου.

...100 μέρες που γέννησαν άγνωστα συναισθήματα.
100 μέρες που μας "σύστησαν" ξανά φίλους και γνωστούς μας.
100 μέρες που μας γνώρισαν έναν λαό βγαλμένο από μύθους.
100 μέρες γεμάτες ήρωες.
Αυτές οι 100 μέρες είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, γελούσαν και πίστευαν ότι οι Ουκρανοί θα χάριζαν την χώρα τους και η "επιχείρηση" του παράφρονα θα κρατούσε λίγες ώρες.

Μπορεί να ακούγεται υπεραισιόδοξο. Αλλά την 100ή μέρα του πολέμου μπορούμε να το πούμε, και να το ευχηθούμε.

---

10) Το πιο συγκινητικό βίντεο. Βάλτε δυνατά τον ήχο.

Η Εθνική Ουκρανίας νίκησε την Εθνική Σκωτίας και πέρασε στον τελικό των μπαράζ του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.

Πώς να νιώθουν άραγε οι Ουκρανοί παίκτες; Να πώς νιώθουν.